Tommy Wieringa - Dit zijn de namen

Een boek van Tommy Wieringa is altijd een prettige leeservaring voor mij, omdat zijn stijl mij erg aanspreekt. Beeldend, niet te veel mooischrijverij maar wel van die speciale zinnen  die tussen heel veel andere, gewone zinnen in staan, waardoor ze je extra raken.

Bij Dit zijn de namen had ik toch wel gemengde gevoelens. Het begint weer erg goed; twee verhaallijnen, die van Pontus Beg, een politiecommissaris in de russische stad Michailopol en die van een groep vluchtelingen die al maanden over de steppe dwaalt, om uiteindelijk in Michailopol terecht te komen en zo te ontdekken dat ze nooit de grens over zijn gegaan. Op het moment dat ze in de stad van Pontus Beg arriveren, komen de verhaallijnen bij elkaar en wordt het één verhaal. Dit is iets na de helft. Daarna gaat het verhaal wat mij betreft ook een beetje ontsporen.

In het eerste deel ontdekt Pontus, die als commissaris met de nodige persoonlijke problemen niet zou misstaan in een policier a la Mankell, dat hij Joodse roots heeft. Daar waar Pontus steeds meer identiteit krijgt, raken de vluchtelingen die steeds meer kwijt. Om te overleven moeten zij loslaten wie zij dachten te zijn. Het verhaal van hun gedwaal over die eindeloze steppe, zonder bescherming, zonder voedsel, in afmattende regen en brandende zon, achtervolgt je, het zijn bijna spookachtige beelden.

Maar....en nu moet ik helaas toch iets weg gaan geven over de plot, anders kan ik mijn kritische punt niet onderbouwen.
Dus wil je dit boek nog lezen:

*****LET OP: SPOILERS*****

Bij de groep vluchtelingen (de meeste eenvoudige russische boeren of criminelen) is ook een Ethiopiër, die zich steeds wat afzijdig houdt. Op een gegeven moment gaat de groep denken dat hij speciale krachten heeft. Eerst zien ze die als bedreigend, maar als ze hem gedood hebben, halen ze het in hun hoofd dat hij de andere, inmiddels tijdens de zwerftocht overleden vluchtelingen heeft opgegeten en daardoor bovennatuurlijke krachten heeft gekregen die hen de weg zal wijzen.
Ze hakken zijn hoofd af en sjouwen dat mee.

Pontus inmiddels heeft zich helemaal verdiept in het jodendom, en in aanraking gekomen met het hoofd van de Ethiopiër, gaat hij vergelijkingen treffen tussen het uitverkoren joodse volk, dat de beenderen van Jozef met zich meedroeg naar het beloofde land, en de groep vluchtelingen die het hoofd meegedragen heeft naar hún beloofde land (alleen bleek het nog steeds hetzelfde land te zijn).

*****EINDE SPOILERS*****


Tja en hier ging ik langzaam afhaken, hier werd het allemaal een beetje zweverig, een te zware symboliek die wat mij betreft veel te ver uit de bocht ging. Het zeurt dan nog een hele tijd door over joodse reiniging en verlossing en afgoderij.
Jammer, want voordat het ontspoorde was het wat mij betreft een mooi verhaal over wat identiteit is, en wat ons mens maakt. En in dat kader vond ik de vergelijking tussen het vinden van een identiteit door Pontus en het verliezen van  identiteit van de vluchtelingen (ze zijn letterlijk naamloos, omdat dat ze kansrijker maakt bij de opvang) erg mooi.

Nou ja alle draden worden uiteindelijk wel netjes afgehecht, maar toen was het voor mij al te laat.

Wat ik ook wel jammer vond, was dat het eigenlijk helemaal geen Nederlands boek is. Het gaat over Russen en speelt zich af in Rusland. Jammer want ik lees al genoeg boeken die zich elders afspelen, en verwacht van Nederlandse romans juist dat ze gaan over Nederlanders of over Nederland.
Helaas, een tegenvaller dit keer.