Zal ik blijven of zal ik gaan

Lotje, levend in het moment

Geen paniek: ik blijf! Huh waar gaat dit over? Over mijn serieuze afweging of ik wel door moest gaan met deze blog. Zoveel boeken. Zoveel meningen, recensies, besprekingen. Ik werd er......erg moe van. En stond op het wankele punt ermee te stoppen. Er wordt al zoveel over boeken geblogd en ik kan er momenteel zelf zo weinig aan toevoegen.

Tot ik bedacht dat het veel meer de situatie is, waar ik momenteel moeite mee heb, die mijn oordeel beïnvloedt. Ik zit in een (hernia-)revalidatieproces dat erg langzaam gaat. Het frustreert me en ik voel me er af en toe wat moedeloos over. Ik ben snel moe, en dan kun je ook niet zo veel hebben. Want het kost me ook veel moeite alle andere blogs te lezen, laat staan dat ik nog de fut had ergens een reactie achter te laten.
Ik blijf toch de behoefte houden te schrijven over de boeken of de boekgerelateerde zaken die mij bezig houden en ik blijf een soort zendingsdrang houden boeken die ik erg mooi vind aan te prijzen.
Dus hoewel de boel een beetje op een laag pitje staat, ga ik ermee door!

Als een normaal werkend mens dat graag en veel leest, zit je op je werk wel eens te verzuchten dat je wel een paar weken vrij zou willen hebben om dan heel veel te gaan lezen (tenminste, ik heb dat regelmatig).
Nu ik al heel wat weken door de omstandigheden gedwongen thuis zit, merk ik dat er van lezen steeds minder komt....ik lees veel meer als ik werk!
Een verrassende conclusie, vond ik zelf. Ik maakte me er eerst erg druk om, ik vond dat ik toch wel zeker gebruik moest maken van de gelegenheid en veel moest lezen! En vervolgens veel moest bloggen!  Maar het loopt anders. Het komt denk ik omdat ik een ander ritme heb aangenomen, dat vooral bestaat uit bezoek aan de  fysio, oefeningen, therapeutische wandelingetjes, therapeutische fietstochtjes, geklets met dees en geen voor de nodige relativering, luisteren naar muziek voor ontspanning en een gedachtenstroom die nooit stilstaat en waar ik graag lekker in mee ga. De mooiste gedachten en diepzinnigste overpeinzingen passeren. Maar die zijn zoals het leven zelf: vluchtig en zo weer vergeten.

De moraal van dit verhaal is denk ik: mindfulness! Dat je niet alsmaar vooruit moet kijken, wat je zou doen als....en wat je eigenlijk zou willen als....het leven is nu. Als je op je werk zit, dan ben je lekker met je werk bezig en niet met lezen. En als je even wat minder aan lezen toekomt, dan is het zo. En als je even geen puf hebt om te bloggen, het zij zo. Leven in het moment, dat is denk ik de les die ik nu aan het leren ben.
Lieve lezers, ik blijf, maar heb een beetje geduld met mij.