Zal ik blijven of zal ik gaan

Lotje, levend in het moment
Geen paniek: ik blijf! Huh waar gaat dit over? Over mijn serieuze afweging of ik wel door moest gaan met deze blog. Zoveel boeken. Zoveel meningen, recensies, besprekingen. Ik werd er......erg moe van. En stond op het wankele punt ermee te stoppen. Er wordt al zoveel over boeken geblogd en ik kan er momenteel zelf zo weinig aan toevoegen.

Tot ik bedacht dat het veel meer de situatie is, waar ik momenteel moeite mee heb, die mijn oordeel beïnvloedt. Ik zit in een (hernia-)revalidatieproces dat erg langzaam gaat. Het frustreert me en ik voel me er af en toe wat moedeloos over. Ik ben snel moe, en dan kun je ook niet zo veel hebben. Want het kost me ook veel moeite alle andere blogs te lezen, laat staan dat ik nog de fut had ergens een reactie achter te laten.
Ik blijf toch de behoefte houden te schrijven over de boeken of de boekgerelateerde zaken die mij bezig houden en ik blijf een soort zendingsdrang houden boeken die ik erg mooi vind aan te prijzen.
Dus hoewel de boel een beetje op een laag pitje staat, ga ik ermee door!

Als een normaal werkend mens dat graag en veel leest, zit je op je werk wel eens te verzuchten dat je wel een paar weken vrij zou willen hebben om dan heel veel te gaan lezen (tenminste, ik heb dat regelmatig).
Nu ik al heel wat weken door de omstandigheden gedwongen thuis zit, merk ik dat er van lezen steeds minder komt....ik lees veel meer als ik werk!
Een verrassende conclusie, vond ik zelf. Ik maakte me er eerst erg druk om, ik vond dat ik toch wel zeker gebruik moest maken van de gelegenheid en veel moest lezen! En vervolgens veel moest bloggen!  Maar het loopt anders. Het komt denk ik omdat ik een ander ritme heb aangenomen, dat vooral bestaat uit bezoek aan de  fysio, oefeningen, therapeutische wandelingetjes, therapeutische fietstochtjes, geklets met dees en geen voor de nodige relativering, luisteren naar muziek voor ontspanning en een gedachtenstroom die nooit stilstaat en waar ik graag lekker in mee ga. De mooiste gedachten en diepzinnigste overpeinzingen passeren. Maar die zijn zoals het leven zelf: vluchtig en zo weer vergeten.

De moraal van dit verhaal is denk ik: mindfulness! Dat je niet alsmaar vooruit moet kijken, wat je zou doen als....en wat je eigenlijk zou willen als....het leven is nu. Als je op je werk zit, dan ben je lekker met je werk bezig en niet met lezen. En als je even wat minder aan lezen toekomt, dan is het zo. En als je even geen puf hebt om te bloggen, het zij zo. Leven in het moment, dat is denk ik de les die ik nu aan het leren ben.
Lieve lezers, ik blijf, maar heb een beetje geduld met mij.


13 opmerkingen:

  1. Hebben we. En die moraal lijkt me heel verstandig. We wachten rustig tot je helemaal vanzelf weer de behoefte krijgt om te bloggen en tot die tijd hebben we geduld en begrip.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat de revalidatie voorspoedig mag verlopen, Joke, letterlijk 1 step at a time. ;-) Afgezien van de hernia, herkenbaar hoor: gewoon je zin doen is de boodschap, geniet ervan.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. fijn dat u blijft; heel veel sterkte met het herstellen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik kan het me heel goed voorstellen, Joke, zeker als je in zo'n gekmakend revalidatie proces zit, dat maar niet op wil schieten.
    Ik vind je stukjes altijd lezenswaardig omdat je ten eerste vaak een gezichtspunt hebt dat ik interessant vind en ten tweede omdat je veel boeken leest die ik niet lees. :-)

    Maar bloggen en alles wat er bij komt moet geen plicht en zeker geen verplichting worden. Kijk waar je zin in hebt en blog als je wilt, er staan gelukkig geen boetes op minder publiceren of even pauze houden oid! :-D

    groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Anna, Guy, Kim en Bettina: dank voor jullie aardige reacties!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hebben wij geluk! En jij minder, maar ook deze gedachte vsn jou is het lezen meer dan waard. Dank daarvoor en veel sterkte met de rest van je genezingsproces.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve Joke, Bloggen moet je vooral voor jezelf doen. Omdat het je toelaat nog meer na te denken over een boek bijvoorbeeld. Of omdat het zo fijn is om zinnetjes te vormen! Dat wij het graag lezen en volgen is een aangename bijkomstigheid. Geen druk dus, geen moeten. Er komt vanzelf wel weer een moment dat je er zin in hebt. En is dat niet zo, dan mag dat ook. Ik duim voor een ontspannende zomer waarin je flinke stappen vooruit zet in het genezingsproces!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ah dank je Theetante. Er zijn nu al weer momenten dat ik er zin in heb om zinnetjes te maken, alleen de stap naar de computer is nog net ff te veel...
      ik wens jou natuurlijk ook een ontspannen zomer!

      Verwijderen
  8. Wat hebben Bettina en Theetante weer mooi verwoord wat ik ook zou willen zeggen.
    We blijven je gewoon volgen en merken wel in welk tempo je iets kunt en wilt publiceren. En ik hoop en wens van harte dat het herstelproces voorspoedig verloopt (want dat is uiteindelijk nog veel belangrijker dan bloggen). Maar ook daarbij weten de meesten wel dat er "up and downs" zijn en niet alles volgens 1 strakke lijn verloopt. Veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat inderdaad met ups en downs, en ik moet daar erg mee leren omgaan. Dank voor je support!

      Verwijderen
  9. Hierboven is al alles gezegd waar ik me alleen maar volledig bij aan kan sluiten. Boeken lezen en een blog bijhouden ( evenals het lezen van andere blogs) neemt veel tijd in beslag, maar je moet er van blijven genieten. En je zegt dat je dat doet. Ieder heeft zo zijn eigen mening en leest een ander soort boeken. Ik hap nog weleens in een boek, omdat jij erover schrijft. Had jij er niet over geschreven, was ik nooit in dat boek gaan happen. Dus,hapze rustig voort! En neem je rust. Voorspoedig herstel en tot snel ( of langzaam, wat je wilt ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Fijn dat je blijft! Sterkte met het herstellen, hopelijk ben je snel weer de oude..

    BeantwoordenVerwijderen