Een soort van leesdip

Ja het is waar: ik heb een soort van leesdip. Een soort van, want het is niet zo dat ik geen zin meer heb om te lezen. Maar meer dat mijn hart er niet meer in zit. Ik lees wel goede boeken, boeken die 4 of 5 sterren krijgen, waar ik dus wel plezier aan beleef. Maar het raakt me niet meer zo. Ik heb niet de neiging om heel hard naar huis te fietsen na het werk omdat ik zo graag verder wil lezen in m'n boek. Ik heb niet meer de ervaring dat ik geen slaap heb omdat ik zo geboeid ben door mijn boek. Dat ik doorlees tot 2 uur snachts omdat ik het verhaal niet los wil laten voor het uit is. Dat idee.

Ik verlang naar zo'n boek wat je grijpt, je meesleept en na afloop buiten adem weer loslaat. Met weemoed denk ik aan de periode dat ik, begin 20, de boeken van Harold Robbins (The lonely lady, the Adventurers, Judith Krantz (Till we meet again, Mistral's daughter) en Sidney Sheldon (Master of the game, A stranger in the mirror, the other side of midnight) las. Van wat later herinner ik me Marilyn French (toen ze nog goede boeken schreef, waaronder Mijn moeders dochter en Augustus) en Erica Jong (Fear of flying). Boeken waar menigeen nu haar neus voor ophaalt (ik denk eerlijk gezegd dat ik ze zelf nu ook niet meer echt kan waarderen). Maar ze deden iets met mij. Stuk voor stuk kloeke boeken, meestal over vrouwenlevens, romantisch en ook spannend. Die boeken trokken me hun wereld in en dan was ik gewoon een tijdje weg, een ander leven in.
Of de zomer dat ik, gezeten op de veranda van het strandhuis van mijn zus, de fantasy-boeken van Terry Goodkind las (De Wetten van de magie). Af en toe even uitkijkend over zee, en dan snel weer die andere wereld in. Of de zomer, een paar jaar geleden, dat ik in een luie stoel in de tuin de drie boeken van Carol Drinkwater over haar leven in Toscane (the Olive trilogy) achter elkaar uitlas. Dan zat ik voor een tijdje niet meer in mijn eigen achtertuin, maar in Toscane, onder de olijfbomen. Die ervaring heb ik al lang niet meer gehad! De laatste keer dat ik echt een leesavontuur heb ervaren, was een paar jaar geleden met de boeken van Stieg Larsson (Millennium trilogie).
Als ik dit zo teruglees, zijn het stelselmatig niet de 'literaire' boeken die mij het meest voldoening gaven...

Misschien komt het door de leeftijd, dat je een beetje blasé wordt, maar dat hoop ik toch niet en anders weiger ik dat te accepteren.
Ik moet op zoek naar zo'n boek wat mij weer die ervaring kan geven. Het moet in ieder geval een dik boek zijn, over een leven of over meerdere generaties. Over geluk en ongeluk, liefde en drama. Iets wat me vol raakt, waardoor ik weer ouderwets meegesleept word.

Als jullie mij dus even missen, dan ben ik op zoek....of al verdwenen, in een heel dik, meeslepend boek.