Jonas Jonasson - De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween

Ik begon aan dit boek net na het vrij zware boek van Mazzantini. Daardoor ervaarde ik het in het begin als een verademing. Wat een lekker licht boek was dit!

Maar met iets wat zo licht verteerbaar is, kun je wel eens het probleem hebben dat het eigenlijk helemaal niet fijn is, juist omdat het zo licht is. Je proeft er niks van!

Dat was een beetje wat mij overkwam met dit boek. Het is zo bekend en zo veelbesproken, dat de meesten van jullie het verhaal onderhand wel kennen: een 100-jarige, Allan Karlsson, ontsnapt uit het bejaardentehuis. Hij neemt door omstandigheden zonder zich bewust te zijn van de inhoud een koffer met crimineel geld mee en krijgt de (tamelijk domme) eigenaren daarvan achter zich aan. Onderweg ontmoet hij allerlei kleurrijke figuren die hij deelgenoot maakt van zijn opmerkelijke vondst. Het wordt een soort ‘zwaan kleef aan’  want iedereen wil wel een graantje meepikken van de vreugdevolle inhoud van de koffer. Terwijl de steeds groter wordende groep op de vlucht is voor de criminelen, wordt tussen deze hoofdstukken door het levensverhaal van Allan verteld.

Die heeft in zijn leven, door zijn kennis van explosieven, min of meer per ongeluk allerlei ‘groten der aarde’ ontmoet.  Een hele reeks Amerikaanse presidenten, Franco, Mao, Kim Il Sung en Kim Sung Il etc.  Beroemde personages die, uiteraard geheel opzettelijk, nogal karikaturaal worden beschreven. Bovendien ondergaat Allan stoicijns alles wat hem overkomt en komt hij overal mee weg. 

En hier ging het fout bij mij: ik vond het oervervelend worden. Het verhaal wordt gedragen door een strikt doorgevoerde overdrijving en door de personages en gebeurtenissen zo absurd mogelijk te maken. Mij persoonlijk kon dat toch een stuk minder bekoren, het was me ook allemaal iets té absurd, té licht, en bovendien ontaardde de humor in dit boek soms in regelrechte ‘onderbroekenlol’. Dieptepunt was voor mij de scène waar één van de achtervolgende criminelen gewapend en al wegglijdt in de stront van een olifant, die vervolgens boven op hem gaat zitten. Einde crimineel. LOL!

Omdat ik dit boek las voor de leesclub, en ik daarbij een ongeschreven regel hanteer om het boek altijd uit te lezen, heb ik me er zwoegend doorheen zitten lezen.

Het waren bepaald geen inspirerende dagen, met het geworstel met Rowling aan de ene kant, en het gezwoeg met de 100-jarige aan de andere kant.

In een recensie op Bookbrowse.com las ik dat je heel relaxed moet zijn om dit boek ten volle te kunnen waarderen:

This book is a sort of beach read for history fans, as it offers a playful, silly narrative that uses the postmodern literary technique of allowing historical figures to come alive as characters. To fully enjoy it, readers need to be relaxed enough to suspend disbelief and revel in the carefree ways of old age. This is perhaps the hallmark of the whole story: a life that is full and well-lived, and a character who continues that vivacious life regardless of his age. Similarly, the novel also asks for the same state of mind of readers: relax, enjoy.

Daar zal het dan wel aan gemankeerd hebben bij mij, want ik heb toch heel veel goede besprekingen over dit boek gelezen, dus ik vind het wel raar dat ik een totaal andere beleving heb.  Maar misschien was ik  gewoon niet relaxed genoeg!

Ik ben zo blij dat ik deze twee boeken achter de rug heb. Ik ga me fijn bezighouden met mijn nieuwe stapeltjes!