Rachel Joyce - De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Hèhè, eindelijk weer een boek dat ik met enorm veel plezier heb (uit-)gelezen!
Ik had het nog niet uit op de bloggersbijeenkomst, waar dit boek al uitgebreid gelezen en besproken is. Maar goed, voor iedereen die het nog niet gelezen heeft onderstaand mijn leeservaring, die er hopelijk toe leidt dat jullie na lezing allemaal naar de boekhandel of bibiotheek hollen. Want ik vind dit echt zo'n boek wat elke lezer plezier zal doen, het is zo'n wijs en warm menselijk boek dat er voor iedereen wel wat in zit.

Harold Fry ontvangt op een dag een brief van een oude vriendin, Queenie Hennesy, waarin zij schrijft dat zij aan kanker lijdt en niet lang meer te leven heeft. Harold schrijft een antwoord maar als hij zijn brief op de bus wil gooien, besluit hij spontaan door te lopen naar het hospice waar Queenie haar laatste dagen slijt.
Hiervoor moet hij heel Engeland doorkruizen, zo'n 1000 km, maar hij heeft het idee in zijn hoofd gehaald dat hij met zijn wandeling Queenie in leven kan houden.
Gaandeweg wordt zijn wandeltocht een ware pelgrimage, het is niet alleen meer een fysieke maar ook een emotionele reis, waarbij Harold zijn leven overdenkt en vooral hoe het zo heeft kunnen komen dat hij weliswaar getrouwd is met Maureen maar al 20 jaar geen huwelijk meer heeft en een zoon waarmee hij nooit echt contact heeft gehad. Maar Maureen, die thuis blijft, maakt ook haar emotionele reis en is daarmee misschien wel net zo'n belangrijke personage als Harold.
Harold ontmoet veel mensen onderweg, van wie velen spontaan hun vriendschap aanbieden. Hij heeft hun hulp hard nodig, want Harold lijdt; op zijn bootschoenen, zonder wandelervaring, rond de 70, valt het lopen hem zwaar. Maar aan het eind van de wandeling volgt de loutering, en blijkt Queenie uiteindelijk de redder van Harold te zijn.

Het was leuk om dit boek meteen na de 100-jarige man te lezen: ook dit boek heeft een lichtvoetige toon, maar in dit geval zit onder die lichte stijl heel veel diepgang, die de 100-jarige man zo ontbeerde.
Dat het boek begint met een citaat uit The Pilgrim's Progress van John Bunyan is natuurlijk niet toevallig, er zitten veel verwijzingen in het verhaal naar dit klassieke werk uit de literatuur (Zo verlaat ook in The Pilgrim's Progress de hoofdpersoon Christian zijn vrouw en kinderen om boete te doen voor zijn zonden. Hij krijgt een rol perkament met aanwijzingen die hij onderweg moet lezen, maar verliest deze rol, net zoals Harold zijn kompas verliest. En ook de vrouw van Christian reist haar man uiteindelijk achterna, net als Maureen).

Omdat je als lezer wilt weten of Harold zijn wandeling volhoudt, en of hij op tijd komt om Queenie nog te spreken, heeft het verhaal ook een bepaalde spanning: gaat hij het halen? Maar het mooiste is toch wel de emotionele ontwikkeling die zowel Harold als Maureen doormaken. Mooi vond ik ook de beschrijvingen van het Engelse platteland, en hoe de zintuigen van Harold worden gescherpt door de kleine details uit de natuur. En wat te denken van de verscholen maatschappij-kritiek; het moment dat mensen zich spontaan aan willen sluiten bij Harold en met hem mee willen lopen. Vanuit alle individuele, vrij egoistische doelstellingen ontstaat een (negatieve) groepsdynamiek die ik helaas maar al te goed herkende en vooral in bedrijven veel heb gezien. Het nobele doel van Harold wordt door de groep tot een commercieel circus gemaakt.  Gelukkig weet Harold zich uiteindelijk van deze mensen te ontdoen en bereikt uiteindelijk het hospice. Wat volgt is een ontroerende ontlading, van de reis, van Harold, van Harold en Maureen, van Harold en Queenie. Ik heb hier wel een traantje weggepinkt hoor!

Al met al een prachtig boek wat geen lezer onberoerd zal laten. Ik was erg blij met deze fijne leeservaring, na de worstelingen van de vorige boeken!

Andere besprekingen van dit boek vind je o.a. bij Anna, Bettina en Koen