De bladblazerterreur en andere overpeinzingen tijdens het lezen

Zat ik op mijn vrije dag net lekker rustig te lezen, met af en toe een blik in de herfstige tuin, barst er opeens een enorm kabaal los. Help, de bladblazerterreur is weer begonnen! Wat heb ik toch een vreselijke hekel aan die dingen, die meestal volstrekt overbodig zijn. Begrijp me goed: als je een tuin van een hectare hebt kan ik het snappen, en als je tot de gemeentewerkers behoort die de straten schoon moeten maken ook. Maar als je in een gewoon rijtjeshuis woont en 2 uur gaat staan bladblazen ben je volgens mij een beetje de weg kwijt. Het is niet alleen een enorme herrie maar kost ook nog eens een hoop onnodige stroom. Helemaal erg is het als het bladafval ook echt afgevoerd wordt; weg schuilplaats voor de dieren in de tuin!  Pak een bezem, en veeg het blad lekker de tuin in! Goed voor jezelf (lekker buiten in beweging), goed voor je tuin (bescherming van de planten en mest voor de grond) én goed voor je tuinbewoners!

Iets heel anders: in de Volkskrant las ik vandaag een mooi stuk van Joost Zwagerman over herlezen. Joost herlas Flaubert's Madame Bovary (voor de derde keer) en Saul Bellow's Herzog (voor de tweede keer).Het stuk begint met een paar zinnen die bij ons allemaal wel een vorm van herkenning zullen oproepen:

"Het begint zo: je leest, leest meer en bij elk boek is er het knagende gevoel te kort te schieten: je mist zoveel. De nieuwe veelgeprezen roman zus! Het prijswinnende boek zo! Dan, na een half leven van hartstochtelijk lezen, breekt het moment van een nieuw zelfverwijt aan: je schiet tekort in het herlezen. Waar haal je de tijd vandaan? Er is maar één oplossing. Het 'nieuwe'  kan wachten. De ooit gelezen meesterwerken gaan - opnieuw - voor."

De moraal van het verhaal: Madame Bovary blijkt bij elke herlezing (met steeds zo'n 15 jaar ertussen) een totaal ander boek te zijn, waarbij er steeds minder sympathie is voor Emma Bovary. Herzog blijkt de eerste keer te jong gelezen en zorgt pas bij tweede lezing voor de mokerslag die een boek soms kan toebrengen. Herlezen is dus zeer de moeite waard.

Gelukkig kunnen we morgen allemaal gratis "De donkere kamer van Damokles" ophalen in de biep (tenminste, als je lid bent van de biep), een kans bij uitstek voor een herlezing. Ik las het, zoals velen met mij,  in mijn middelbare schooltijd, en weet me er nauwelijks iets van te herinneren. Dat het gaat om goed of fout, zoals ik vandaag ook las in de Volks, al helemáál niet. Misschien wel te jong gelezen? Ik ga herlezen!

Een derde punt van overpeinzing werd ingegeven door de Vrij Nederland die vandaag weer in de bus plofte.
En welk boek staat daar in de rubriek Nieuwe fictie? Stoner van John Williams. Waar een deel van ons het net bij Anna uitgebreid over gehad heeft...is dit toeval of niet? De recensie (door Kristien Hemmerechts) is geschreven naar aanleiding van de Nederlandse vertaling van het boek:

  " 'Amerikaanse klassieker uit 1965 wordt nu wereldwijd herontdekt.' Met die kreet stuurt uitgeverij Lebowski Stoner van John Williams Nederland en Vlaanderen in." 

Er volgt een goede recensie die 3,5 ster oplevert. Nee, toeval bestaat niet.