Sarah McCoy - De bakkersdochter

Oorspronkelijke titel: The baker's daughter

Ik las dit boek voor de leesclub, we gaan het woensdag bespreken. Ik heb het vanochtend ademloos uit zitten lezen en heb wel weer even een traantje weggepinkt. Nu doe ik dat wel vrij snel hoor ;-) Maar het zegt toch wel iets over hoe ik dit boek heb beleefd.

In De bakkersdochter worden drie verhalen verteld. De hoofdlijn wordt gevormd door het verhaal van Elsie Schmidt en speelt tijdens de laatste jaren van de oorlog. Elsie, de bakkersdochter, die de oorlog probeert door te komen door de SS-er Jozef Hub te vriend te houden, waardoor ze ook de bakkerswinkel open kunnen houden. Haar zus Hazel wordt na de dood van haar verloofde Peter, zwanger en al opgenomen in het Lebensborn-programma van de nazi's (2e - kleinere - verhaallijn), bedoeld om het zuivere arische ras te 'fokken' maar in feite gewoon een ordinair bordeel waar vooral SS-ers hun lusten konden botvieren.
De derde verhaallijn is dat van Reba Adams, journaliste, die in 2007 voor het tijdschrift waar ze voor werkt een interview houdt met Elsie Meriwether van 'Elsie's German Bakery' in El Paso, Texas. Reba raakt bevriend met Elsie en vooral met Elsie's dochter Jane. Reba is verloofd met een mexicaanse immigrant, Riki Chavez, die werkt bij de Amerikaanse douane- en grensbewaking en wiens werk voornamelijk bestaat uit illegale mexicanen terugsturen naar Mexico.
Door deze derde verhaallijn weten we dat Elsie blijkbaar de oorlog overleefd heeft, maar niet hoe ze in Texas terechtgekomen is, en wat er allemaal gebeurd is voordat ze daar terechtkwam. Dat wordt verteld in het verhaal van Elsie, en dit was een meeslepend oorlogsverhaal. Het verhaal van de zus, Hazel, is een verschrikkelijk, schrijnend verhaal over één van de gruwelijke nazi-praktijken, het creëren van het perfecte Arische ras. Dit wat kleinere verhaal, eigenlijk een soort zijpad,  komt voornamelijk tot ons via de brieven die Hazel aan haar zuster Elsie schrijft.
De verhaallijn van Reba maakt het allemaal goed te verteren, zonder haar verhaal, wat ook niet gespeend is van enig (modern) drama, zou het wel een beetje erg veel van het goede worden.

Ik was in het begin een beetje bang voor een 'Haar naam was Sarah ervaring', vooral gezien de omslag. Dat is een rare angst want ik heb dat boek van Tatiana de Rosnay nooit gelezen, maar het is zo vreselijk uitgemolken dat ik dat ook niet meer hoefde, al leek het me geen boek voor mij (maar zelfs daar kan ik me in vergissen).
In ieder geval: dit boek bleek gelukkig niet het melodramatische verhaal te zijn dat ik had gevreesd. Integendeel , ik vond het prachtig, de verhaallijnen wisselen elkaar mooi af en vullen elkaar ook aan; de jacht op de joden aan het eind van de oorlog wordt dunnetjes overgedaan in het hedendaagse verhaal over de onmenselijke jacht op de illegale mexicanen.
Mooi vond ik ook om nu eens te lezen hoe gewone duitse mensen, die probeerden te overleven in een ook voor hen harde oorlogswereld, aankeken tegen het nazisme en hoe bij veel van hen ook een verandering plaatsvond in de manier waarop zij aankeken tegen het nazisme en de oorlog, toen bij hen eindelijk duidelijk werd wat er in de kampen gebeurde.
Er zit ook wel een romantisch aspect in, in die zin dat de liefde hier op alle fronten overwint, de liefde van een vrouw voor een man maar ook de liefde voor familie. Maar dat romantische aspect vond ik een welkom  tegenwicht voor de bittere aspecten, de slechtheid van de mens.
Dat ik aan het eind meerdere malen tranen heb laten vloeien, betekent voor mij al per definitie een 5-sterrenwaardering; want het geeft aan dat ik me door dit boek mee heb laten slepen. Het was, kortom, weer een prachtige leeservaring!