Christiaan Weijts - Euforie

Van Christiaan Weijts had ik nog niet eerder wat gelezen, maar wel gehoord dat in zijn vorige boeken nogal kwistig met sex wordt gestrooid. Ik houd daar niet zo van, maar indachtig de bespreking van dit boek door Boekenliefhebber durfde ik het aan, toen ik het in de biep zag liggen!

"In de nieuwe roman van schrijver en columnist Christiaan Weijts (1976) raakt Johannes Vermeer (mogelijk nazaat van) betrokken bij een reddingsoperatie na een aanslag in Den Haag. De naar zuiverheid strevende architect, getrouwd met een mediagenieke televisieweervrouw, meent bij deze actie zijn jeugdliefde te zien. In het jaar daarop dingt zijn architectenkantoor mee naar het verwezenlijken van een ontwerp van een monument voor de gevallenen bij de aanslag. Professionele integriteit en malafide, inhalig opportunisme botsen. De hoofdpersoon wordt ook nog eens bedreigd. Intussen is er in aparte hoofdstukken ook het verhaal over de jeugdliefde aan het begin van de jaren negentig. Die misgelopen jeugdliefde manifesteert zich in het verhaalheden en krijgt context in het persoonlijke en professionele leven." (bron: Bibliotheek)

Johannes Vermeer....als je je hoofdpersonage zo noemt, heb je wel grootse plannen. Ik ga dan altijd zitten puzzelen waarom de schrijver deze naam heeft gebruikt. Zou het zijn omdat de grote schilder het hoofd liet hangen naar zijn (kapitaalkrachtige) klanten (weliswaar uit noodzaak, anders kwam er geen cent binnen)? Want deze moderne Johannes Vermeer, die laat zijn hoofd een beetje te veel hangen naar status en het grote geld. Ten koste van zijn persoonlijke integriteit. Alles om de opdracht voor het bouwen van het monument binnen te halen. Vermeer weet ook dat één van zijn partners in het architectenburo LVE Architecten, de erg foute Kasper Eijsvogel frauduleus bezig is, maar verkiest de andere kant op te kijken. Gaandeweg wordt het buro door het gesjoemel van Kasper meegesleept richting de ondergang. Heel erg een boek van deze tijd dus. Maar ook het persoonlijk leven van Johannes komt niet ongeschonden uit te strijd (ik ga niet te veel weggeven maar dit vond ik trouwens wel het minst geloofwaardige aspect).

Weijts doorspekt dit verhaal met gedachten over, ja over van alles. De architectuur, de kunst, schoonheid, het leven, geschiedenis en een flink stuk maatschappijkritiek. Maar wat een theorietjes! Af en toe vond ik het wel een beetje (te) veel van het goede.
Gelukkig was daar Isa. Isa Verstuyven, schoolvriendin en eerste liefde die hij denkt te hebben herkend tijdens de reddingsoperatie na de aanslag in de Haagse tramtunnel. De hoofdstukken in de tegenwoordige tijd over de strijd om de bouwopdracht worden afgewisseld door het verhaal van de jonge Johannes (Johan) , zijn schooljaren en zijn vriendschap/relatie met Isa.  Isa is het totale tegenovergestelde aan Johannes. Ze woont in een kraakpand, loopt met piercings en punkkleren, is een overtuigd anarchiste. Johannes is een net opgevoede jongeman die houdt van klassieke muziek en tekenen, en die wat wil bereiken in het leven. 

De volwassen Vermeer is zo bezig met de jonge Isa, dat hij haar op gaat zoeken. Als blijkt dat zij creatieve oplossingen biedt voor de moderne bouwmaterialen, verstrengelt haar pad zich met dat van Vermeer. 
Het mooie is dat Vermeer zich gaande het verhaal ontwikkelt; hij leert, juist door weer tegenover Isa te staan, zichzelf kennen. En uit deze zelf-analyse komt tenslotte ook de titel van het boek voort.

Een goed uitgedachte structuur, gecombineerd met een prettige stijl, met de nodige diepgang en aansprekende thematiek (die thematiek deed me overigens erg aan 'De eeuwige bron'  van Ayn Rand denken!).
Geslaagde kennismaking dus, met de schrijver Christiaan Weijts!