Harry Bingham - Fiona

Oorspronkelijke titel: Talking to the dead
(ik las dit boek in de oorspronkelijke taal)

Ik zag een aantal aanprijzingen van dit boek van de strekking: Fiona is de nieuwe Lisbeth Salander (voor wie het niet -meer- weet: de vrouwelijke hoofdpersonage uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson). Dat is jammer want Fiona McGriffiths heeft niets van Lisbeth en dergelijke aanprijzingen heeft dit boek ook helemaal niet nodig, want het heeft kwaliteiten genoeg van zichzelf.

Hoewel ook Fiona het eerste deel van een serie is, zal het denk ik niet zo'n hype worden als de Millennium-trilogie; dit is veel meer een spannende psychologische roman met een moord-onderzoek als kapstok en een hoofdpersonage die nogal van de standaard afwijkt.

Ik lees niet zoveel thrillers maar zo nu en dan heb ik er wel zin in, maar dat moet het ook wel iets bijzonders zijn. En dat was dit boek dan ook wel.
Het boek begint met de sollicitatie van Fiona McGriffiths, 26 jaar oud,  bij de Politie van de engelse kustplaats Cardiff. Dat is handig want daardoor krijg je meteen wat brokjes informatie: dat ze met hoge cijfers in Cambridge is afgestudeerd als filosofe. Dat haar vader iets te maken heeft gehad met de politie. En dat ze twee jaar ziek is geweest, wat ze heeft gehad wil ze niet zeggen. Waarom ze voor een baan bij de politie opteert, wordt ook (nog) niet helemaal duidelijk.

Als junior Detective Constable (D.C.) wordt Fiona al snel betrokken in het onderzoek naar een dubbele moord, en ze gaat op een nogal onorthodoxe wijze aan de slag. Het moordonderzoek, dat gaandeweg steeds complexer wordt, is echter niet waar het om draait in dit boek. Veel meer gaat het om de eigenwijze en slimme Fiona, die zo haar eigen vragen te beantwoorden heeft.  Pas nadat alle draadjes van de moordzaak netjes zijn afgehecht, komt de aap uit de mouw wat betreft de geheimzinnige ziekte. Maar daar blijft het niet bij, want dan komt er ook nog een andere persoonlijke openbaring, en vallen opeens een paar puzzelstukjes die ik eerder niet goed kon plaatsen op hun plek!

Het boek had voor mij drie belangrijke pluspunten;
die ziekte van Fiona speelt een grote rol door het boek heen, maar pas helemaal aan het eind wordt duidelijk wat voor soort ziekte het is. Voor mij was dat één van de grote aantrekkingskrachten in dit boek, omdat het Fiona en haar handelingen nogal bepaalt, waardoor je zelf wel voortdurend zit te gissen wat het dan was wat ze heeft gehad. Hier en daar worden wat speldeprikjes gegeven, maar niet voldoende om de vraag te kunnen beantwoorden. Verder komt ze gewoon uit een warm nest met vader, moeder en twee jongere zussen.
Hiërarchie en regels, daar is ze niet zo van en dat is het tweede pluspunt, dat ze tegen beter weten in toch steeds haar intuïtie volgt en in een groot onderzoek toch min of meer haar eigen gang gaat, waardoor ze allerlei verbanden gaat leggen die verder niemand ziet (of wil zien) maar ook soms wat al te onbedopt op haar doel af gaat en zichzelf daarmee in gevaar brengt. Ze komt hierdoor ook voortdurend met haar meerderen in conflict. Immers de Politie functioneert juist door regels en structuren. Ze is ook een beetje een vreemde eend in de bijt, ze is klein en tenger, rookt niet, drinkt niet, roddelt niet mee. Kleedt zich over het algemeen vrij stoer.
Het derde punt is de psychologische ontwikkeling van Fiona, en het feit dat zij zo'n  innemende persoonlijkheid is doordat zij de lezer deelgenoot maakt van haar twijfels en angsten. Daardoor ga je als vanzelf met haar meeleven. Ze is sympathiek, denkt op een prettige manier wat langer na over wat ze tegenkomt en ze heeft een intelligente humor en zelfspot.

Het boek is scherp geschreven, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Scherp, intelligent, soms bijna cynisch. Het heeft ook een soort scherpe humor, die mij erg lag maar ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen geldt. Ik las het wel in de oorspronkelijke taal, je moet altijd maar afwachten hoe zoiets vertaald wordt.

Voorbeeldje van de stijl, als ze weer eens buiten haar boekje is gegaan en haar baas haar in de auto belt:

"I'm thinking all this, driving in the slow lane with Radio 2 shoving a Britpop retrospective at me, when I get a call on my mobile. I make a mess of the hands-free systeem, and then I get it right, and when I do, Dennis Jackson's voice comes crashing out of the Peugeot's very capable sound system. "Fiona, what the fuck is going on?" Because of the almost surround-sound speakers, is sounds like the universe is asking me that question. God coming through in quadraphonic, bass booster set to full..."

Ik vloog er doorheen, vond het een erg goed boek. Ik ga het volgende deel zeker weer lezen!

Het begint eentonig te worden, mijn waardering: