Anita Amirrezvani - Prinses van Perzië

Ik ben bang dat ik het eerst weer even over iets niet-inhoudelijks moet hebben. Want moet je nu die omslagen (en de titelvertaling!) eens vergelijken tussen de Nederlandse vertaling en het engelse origineel:

Uitgevers wat bezielt jullie? Het originele omslag geeft de oosterse sfeer en de historische context van het verhaal heel mooi weer, het nederlandse omslag geeft helemaal niets weer. Het kan ook een achterbuurt in Italië zijn om maar wat te noemen, en het boek gaat niet over kleine meisjes! Het is dat ik het vorige boek van deze schrijfster (Dochter van Isfahan) zo mooi vond, want op basis van zo'n omslag ben je toch niet geneigd om zo'n boek op te pakken?

Om nog even bij Dochter van Isfahan te blijven: dat vond ik een prachtig boek over een veertienjarig meisje dat als leerling wordt aangenomen bij een tapijtontwerper en daar blijkt over een groot talent te beschikken. Mooie sfeerbeschrijving van Iran (Perzië) in de 17e eeuw, maar ook een ontroerende karakterontwikkeling van de hoofdpersoon.
Ook Prinses van Perzië bevat weer prachtige beschrijvingen van het Iran in de 16e eeuw en biedt vooral een mooi inkijkje in de wereld aan het hof van de Sjah. Met veel bijzonderheden over de harem en vooral over de eunuchen, de gecastreerde mannen aan het hof die als enige mannen in de harem mochten komen, omdat de Sjah dan niet bang hoefde te zijn dat er een kind ter wereld kwam dat niet van hem was.

Ik vond het boek qua verhaal echter een stuk minder dan Dochter van Isfahan.Prinses Pari Khan Khanoum vond ik geen sympathieke vrouw. Zij is een keiharde, carrière-beluste vrouw die af en toe wel flintertjes gevoel loslaat maar vooral toch een afstandelijke koninklijke vrouw is die zich zeer bewust is van haar afkomst en vooral van de rechten die daarmee gepaard gaan. Haar door haar vader, Tahmasp Sjah, toegewezen bediende is de eigenlijke hoofdpersoon van dit boek, de eunuch Payam Javaher-e-Shirazi, oftewel Javaher Agha.
Doorgaans werden eunuchen verkregen door heel jonge jongens uit Afrika met valse voorwendselen naar Perzië te vervoeren en ze onderweg of in Perzië gedwongen te castreren. Een behandeling die vele jongens niet overleefden.
Javaher laat zich rond zijn 20ste vrijwillig castreren (deze gruwelijke daad wordt nogal uitgebreid beschreven), om zo een goede positie aan het hof te krijgen zodat hij de familie-naam in ere kan herstellen; zijn vader, die een hoge hofmedewerker was, werd beschuldigd van ontrouw aan de Sjah en vermoord.

Ook Javaher vond ik geen heel sympathieke personage, al leer je hem beter kennen en is hij in ieder geval een stuk menselijker dan prinses Pari. Maar hij heeft wel een tamelijk kritiekloze verering voor zijn werkgeefster ('de stuwkracht van mijn bestaan') en dat maakt hem wel een beetje een slappeling.

Twee keer overlijdt er een Sjah en twee keer probeert prinses Pari aan de macht te komen, of in ieder geval naaste adviseur van de nieuwe Sjah (in beide gevallen één van haar broers) te worden. Dit verhaal gaat gepaard met veel politiek gekonkel dat zeer in detail beschreven wordt, wat ik af en toe wat langdradig vond worden en waardoor de plot nogal in elkaar zakte.

Samengevat dus de moeite waard voor de mooie (historische) beschrijvingen van de wereld aan het hof van de Sjah. Minder vanwege het verhaal van de naar macht strevende prinses Pari en haar bediende Javaher.

Prinses Pari Khan Khanoom Safavi schijnt overigens een werkelijk bestaande vrouw te zijn geweest, die de rol die de islam haar oplegde in die tijd ver oversteeg.