Ook dit boek van Margaret Mazzantini, waarvan ik eerder ‘Ga niet weg’ las, heb ik gelezen voor de leesclub.
Het geeft zich niet onmiddellijk prijs, het eerste stuk heb ik me er doorheen moeten worstelen.
De Italiaanse Gemma besluit daarin met haar zoon Pietro naar Sarajevo te gaan, dit na een telefoontje van ene Gojko. We begrijpen dat de vader van Pietro, Diego, gestorven is in Sarajevo. Gemma is getrouwd met Giuliano, die een functie heeft bij de Carabinieri.
Eenmaal in Sarajevo worden ze op sleeptouw genomen door Gojko. Hij was en is een dierbare vriend van zowel Gemma als Diego. Alles is een beetje troosteloos, de stad Sarajevo, Gojko, Pietro. Je word er als lezer ook een beetje troosteloos van. Daarom is dit stuk even doorbijten.
Maar dat slaat om op het moment dat Gemma begint te vertellen over hoe het allemaal zo is gekomen. Hoe ze Gojko en Diego heeft ontmoet, en hoe dat in de loop van de 16 jaar verder is gegaan. En hoe daar uiteindelijk Pietro uit voort is gekomen.
Het boek is niet een verhaal over de Balkan-oorlog. Daar wordt eigenlijk niet veel over verteld. Bovendien speelt een groot deel van het verhaal van Gemma zich 'gewoon' in Rome af. Wel gaat het over de gruwelijke effecten van deze oorlog op de inwoners van Sarajevo tijdens de belegering door Bosnisch-Servische troepen in de periode 1992 -1995. Hoe deze mensen van dag tot dag probeerden te overleven, in de chaos waarbij de vele sluipschutters in de bergen schoten op alles wat bewoog. Elke dag leefde je met de angst een toevallig doelwit te worden.
Maar het is net zo goed, of misschien nog wel meer, het verhaal van een vrouw die geen kinderen kan krijgen, maar daar hartstochtelijk naar verlangt. Dit hele proces, van het verlangen via het vonnis ‘onvruchtbaar’ tot de uiteindelijke zoon Pietro, wordt op een pijnlijke, indringende manier vertelt, maar o wat kan Mazzantini goed vertellen! Prachtig proza, bedwelmend en meeslepend. In combinatie met de gruwelen van de belegering in Sarajevo, was het bij tijd en wijle zo indringend dat het onder mijn huid kroop en ik het boek even terzijde moest leggen. En het laatste stuk, waarin de Balkan-oorlog ten einde loopt, had nog een pittige verrassing in petto.
Chapeau voor Mazzantini, dit is voorlopig mijn ‘beste boek van het jaar’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten