Floppers en toppers

Het kan verkeren in boekenland. Dat je twee boeken begint die allebei enorm teleurstellen. Om dan toch te eindigen met een pareltje.

De eerste was De Laatkomer van Dimitri Verhulst. Dit is een boek dat blijkbaar ofwel haat ofwel liefde oproept; van '1 ster' bij de Volkskrant (flutboek) tot 'uitverkoren' bij Vrij Nederland. Ik zit helaas aan de flutboekenkant.  Ik had de auteur bij Wim Brands (Boeken) gezien en vond het thema van zijn boek wel intrigerend (bejaarde man doet alsof hij dement is om zo van zijn vervelende vrouw af te komen omdat hij door zijn diagnose wordt opgenomen in een verzorgingshuis; hierdoor krijgt hij als -heimelijk- gezonde man een kijkje achter de schermen in de schemerwereld van de dementie). 

Maar wat een flauw, oubollig boek! Vreselijk vond ik het, ik ben tot zo'n 30 bladzijden gekomen en toen trok ik het echt niet meer. Toch zijn er ook genoeg lezers die dit echt een erg goed boek vinden (Annelies van Boekboetiek denkt zelfs dat het een Vlaamse klassieker wordt) dus smaken verschillen echt. Ach ja een beetje zoals ik ooit bij een cabaretvoorstelling zat waar het me zelfs niet lukte een glimlach tevoorschijn te toveren, terwijl voor me een dame zowat in haar broek zat te piesen van het lachen...

De tweede teleurstelling was Zonnestorm van Asa Larsson. Een literaire thriller (volgens het omslag dan). Ik las over deze Zweedse auteur in een blad over thrillers en afgaande op de beschrijving van haar serie boeken was ik er wel nieuwsgierig naar. Een serie over een vrouwelijke advocaat en een vrouwelijke inspecteur die samenwerken in moordzaken.

Na de teleurstelling van Verhulst dus vol goede moed met dit boek begonnen.

"De tekst stroomde als een bergbeek van haar hoofd, naar haar armen en vloeide uit haar vingers die over het toetsenbord vlogen. Haar gemoed mocht rusten tijdens het werk."

"De wintermaan vulde de kamer met sterk, wit licht. Op de muur tekenden zich blauwe beelden af van de verwrongen lichamen van de dwergberken voor het raam."

"Ze draaide zich om naar Robert en liet haar blik op zijn slapende gezicht rusten. Zijn wang lag op de rug van zijn hand en zijn vossenbesrode mond stond een beetje open."  

Aaaaargghh, vossenbesrode mond! Er zijn grenzen aan wat ik kan verdragen! Toen had ik er nog niet eens 20 bladzijden op zitten. 

Ten einde raad wendde ik me weer tot mijn kast. "Kast, geef mij een goed boek alsjeblieft!"

En kast gaf mij 'Grandpère' van Janet Romain (engelstalig al klinkt het anders). Ik weet niet meer waarom ik dit boek heb aangeschaft en waarom kast mij nou net dit boek gaf, maar ik begon erin te lezen en was 'hooked'.  Wat een mooi, wijs en warm boek. 

Het verhaal wordt verteld door Anzel, net als de auteur een canadese Métis (Métis (mesties) zijn de afstammelingen van de vermenging van canadese indianen en franse, schotse en britse kolonisten en pelshandelaren). Anzel, een weduwe van begin 60, woont samen met haar grootvader! van 98 en twee honden op een boerderij in het noord-westen van Canada. Grootvader, Grandpère genoemd, is een Carrier indiaan. Terwijl zij samen een rustig leven leiden, vertelt hij haar over zijn leven, dat teruggaat tot de tijd dat de 'blanken' nog forten hadden waar zij met de Indianen handel dreven, Indianen die nog in kleine gemeenschappen leefden. Grandpère heeft een bewogen leven gehad en zijn verhalen zitten vol met Indiaanse wijsheden. Het leven gaat ondertussen rustig voort met het dagelijkse ritme van het bewerken van de moestuin, het maken van wandelingen, spelletjes kaart en het bezoek van de kinderen en kleinkinderen.

Op een dag stopt er een taxi voor de deur en het meisje dat uitstapt, zegt dat zij de dochter is van de overleden zoon van Anzel, Ben. Een nieuwe dynamiek ontstaat op de boerderij, een dynamiek die alles anders maakt. 

Dit boek gaat over het leven. Over verlies, over de wijsheid om goed met de slechte dingen van het leven om te gaan, maar vooral over familie en over liefde. En het zei op een halve pagina meer zinvols over dementie dan in de 30 pagina's die ik in Verhulst had gelezen. 

Het klinkt een beetje als een tuttig boek, maar dat is het niet! Het is zo'n boek dat om je heen gaat zitten als een geliefde oude trui, waarmee je je meteen comfortabel voelt. Ik heb meegelachen met de humor van Grandpère en meegehuild met de verliezen van Anzel. Dit boek werkte op mijn emoties, zoals een goed boek dat doet.

Wat een parel! Dit boek heb ik niet gevonden, dit boek heeft mij gevonden.

Met dank aan kast, die dit mogelijk heeft gemaakt.

Grandpère is helaas, helaas niet vertaald.