Ivo Victoria: Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)

"De voetstappen van mijn vader op de trap zijn de bezorgers van een dag die ik niet heb besteld."
Deze fraaie openingszin en de intrigerende titel, samen met het feit dat dit boek is genomineerd voor de Selexyz Debuutprijs maakten mij nieuwsgierig naar dit boek van de in Amsterdam wonende Vlaming Ivo Victoria (1971).

Het verhaal kan in een paar regels verteld worden; een onzekere jongen, Ivo genaamd, die opgroeit in het Vlaamse dorp Edegem, fantaseert dat hij een bekende wielrenner is en maakt zijn beste vriend Dries wijs dat hij de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen gewonnen heeft en altijd traint met Lucien van Impen (voormalig Belgisch beroepswielrenner die in 1976 de Tour de France won). Dries is een goeiiege sul die alles best vindt en gelooft in de verhalen van zijn vriend, en daardoor tegen hem opkijkt. Op de middelbare school drijven Dries en Ivo uit elkaar. Als alles wat Ivo doet uiteindelijk mislukt, gaat hij voor zijn eigen leven op de vlucht. Uiteindelijk komt hij terug naar zijn geboortedorp Edegem om schoon schip te maken, en Dries op te biechten dat het allemaal niet waar was van die Ronde van Frankrijk.

Op zichzelf een verhaal dat zou kunnen leiden tot een mooi boek. Ware het niet dat de delen van het verhaal maar zo'n beetje als los zand aan elkaar hangen. Opeens blijkt Ivo zijn 'koersfantasie' verlaten te hebben om vervolgens een zangcarrière op te starten. Dan staat hij opeens weer in een maatpak in een park op een sinasappelkist de jeugd te vertellen dat het leven kort is en de dood lang, en begrijpen we dat hij net doet of hij een succesvolle zakenman is maar in werkelijkheid de schijn ophoudt en gedurende de werkdag rondzwerft in de stad, om aan het eind van de dag in zijn mooie pak weer huiswaarts gaat. (Waar heb ik dit eerder gelezen?)
Het is allemaal wat erg fragmentarisch zonder dat er verbindende elementen zijn, zonder dat de motieven om het één of het ander te doen duidelijk worden.
Daarnaast stoorde het mij dat geen enkel personage in dit boek tot leven komt, zelfs Ivo niet.
Zeker, ik heb fraaie zinnen gelezen, maar net even te ver doorgevoerd, té veel fraaie zinnen waar je uiteindelijk tamelijk moe van wordt.

Het verhaal wilde niet beklijven, ik kon er niet in mee. Jammer.