"Als u maar één boek per jaar leest, kies dan voor dit verhaal. Prachtig geschreven en aangrijpend vanaf de eerste bladzijde".
"Zo mooi dat het pijn doet. Een hartverscheurend mooi boek".
Dit zijn niet mijn loftuitingen, maar een paar van de aanbevelingen op de binnenflap van mijn uitgave van dit boek.
Tamelijke dooddoeners, zoals flapteksten meestal zijn. Als je maar één boek per jaar leest, zou dit boek net je bevestiging kunnen zijn van de reden waarom je vooral niet (meer) leest.
Maar terug naar het boek, anders word ik een zeur.
Het gaat over een meisje, Alice, dat van haar vader skiles moet volgen en daarbij een ongeluk krijgt waarbij er iets met haar been gebeurt. Hierdoor loopt zij de rest van haar leven mank. Het ongeluk markeert het begin van Alice's anorexia. Ook gaat het over een jongen, Mattia. Eén van een tweeling. Maar waar Mattia hyperintelligent is, is zijn tweelingzusje Michela verstandelijk beperkt. Op een dag laat hij haar achter in het park, ze verdwijnt om nooit meer boven water te komen en laat Mattia achter met een onbevattelijk schuldgevoel. Mattia wordt een briljant wiskundige en vlucht in de getallen. Alice wordt fotografe en vlucht achter een camera.
Twee gestigmatiseerde jonge mensen. Die door elkaar aangetrokken worden, maar nooit echt contact kunnen maken. Het zijn door jeugdtrauma's eenzaam geworden mensen. Net als de priemgetallen, want die staan ook nooit naast elkaar maar altijd met een ander getal ertussen. Tot zover de huis-,tuin- en keukenpsychologie in dit boek. Met veel onwaarschijnlijkheden, zoals de anorexia van Alice, waarbij ze minstens 20 jaar lang (het boek bestrijkt een periode van 24 jaar) bijna alleen water drinkt. Een normaal mens zou hier halverwege al aan bezweken zijn.
En het bijna autistische gedrag van Mattia, die nooit iemand durft aan te kijken of aan te spreken, maar wel na zijn promotie college staat te geven op een universiteit in het buitenland. En die 15 jaar lang zijn handen kapot maakt als een vorm van zelfkastijding zonder dat iemand daar ooit wat over zegt.
Maar soms heb je in films ook van die onwaarschijnlijkheden die je voor lief neemt, omdat je het verhaal mooi vindt.
Vond ik het verhaal dan mooi? Tja, het was geen goed boek, maar ook niet slecht. Jammer vind ik dat ik niet echt onder de huid van Alice en Mattia kon komen, het bleven ééndimensionale personages. En hoewel dat de eenzaamheid van deze jonge mensen weerspiegelt, leidt dat er toch toe dat je ook als lezer een grote afstand tot het verhaal hebt. Toch heeft dat niet in de weg gestaan dat ik het boek, zelfs nog met enig plezier, heb uitgelezen. Dat komt denk ik door de vloeiende stijl van schrijven, je wordt wel meegenomen in het verhaal. Wel weer jammer van het abrupte einde. Alsof de schrijver er opeens geen zin meer in had en er een draai aan gegeven heeft. Bovendien bleef ik toch met wat vragen zitten. Wat is er nou precies gebeurd met Alice toen ze haar ongeluk kreeg? Was het Michela, die Alice aan het eind van het boek in het ziekenhuis ziet lopen? En zo ja wat is er dan met haar gebeurd? Vragen die wellicht niet functioneel zijn voor het verhaal, maar waar je als nieuwsgierig mens toch antwoord op zou willen.
Hoewel dus niet echt een slecht boek, vind ik wel dat het ernstig overschat is in de media. Ik ben benieuwd naar de mening van de Leesclub....(wordt vervolgd na 15 september).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten