Cormac McCartney: The Road
Ik kan nog niet uitgebreid schrijven over dit boek, want in onze leesclub gaan we de discussie hierover nog voeren. Maar er moet toch even geblogd worden over de eerste emoties van/door/over dit boek, want dit is een verhaal dat niemand onberoerd laat. Ik wist dat er een film van was, maar heb daar gelukkigerwijze niets over gelezen en hem niet gezien. Daardoor kwam dit boek keihard binnen. Wat een schokkend verhaal. Schokkend is misschien niet het juiste woord. Eigenlijk is het engelse woord 'haunting' meer van toepassing. Of 'disturbing'. Want dit boek gaat erg in je hoofd zitten en daar voel je je niet gemakkelijk bij. Het speelt zich af in een Amerika na een grote ramp van wereldformaat. Wat dat precies is geweest, wordt niet duidelijk, maar veel is verbrand en alles is bedekt met grijze as. Regen is grijs, sneeuw is grijs, water is grijs. En de zon schijnt niet meer. In deze 'postapocalyptische' wereld zwerven een man en zijn zoon ('de jongen'), reizend naar het zuiden. Er zijn nog slechts weinig mensen over, en onder hen weinig 'good guys'. Er wordt snel duidelijk dat wanneer een ramp van dit formaat de wereld overvalt, de beschaving maar een zeer dun laagje vernis blijkt te zijn en de mensen niet meer dan beesten. Toch gloort er hoop, want de jongen draagt het goede in zich.
Er is nog veel meer over te zeggen, maar dat volgt ná de discussie in onze leesclub. Waar ik erg naar uitkijk, want hierover kunnen mooie diepzinnige en heftige discussies worden gevoerd.
Zelden las ik zo'n verschrikkelijk triest maar tegelijk verschrikkelijk mooi boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten