Wat ik in ieder geval weet is dat veel van die gedachten in een zwart gat zijn verdwenen en ik niet verder kwam dan moeizaam bij elkaar gesprokkelde stukjes die ternauwernood voldoen aan mijn eigen kwaliteitseisen.
Terugkijkend en -lezend zie ik nu vooral een gebrek aan bezieling. Zowel in mijn lezen als schrijven. Het lezen was een beetje werktuiglijk lezen. Immers lezen is in mijn leven net zoiets als eten en slapen, dus dat gaat wel door, maar dan zonder de passie die ik daar meestal bij ervaar. Pas in mei van dit jaar zie ik die bezieling weer een beetje terugkomen in mijn stukjes en al wat langer in de boeken die ik lees. En aan het feit dat ik weer zin had om de catalogi van uitgevers door te spitten en heel enthousiast werd van al die mooie nieuwe boeken die weer gaan verschijnen in de komende maanden.
Het boek begint met een inleiding zoals je mag verwachten bij zo'n titel: naast emeritus hoogleraar Slavische letterkunde is Weststeijn namelijk ook een gepassioneerd veellezer, die beseft dat je nooit alles kunt lezen wat je zou willen en desondanks toch steeds maar boeken blijft kopen. Die beseft dat de tijd kostbaar is want in elke 'verloren' kwartiertje had je ook een stukje kunnen lezen. Die altijd en overal een boek bij zich heeft, want 'je weet maar nooit'. Zo iemand dus. Iemand zoals wij, andere veellezers en -kopers.
Dan de stukjes zelf, 83 hoofdstukken waarin 103 boeken besproken worden. Dat was een regelrechte teleurstelling want in plaats van persoonlijke lees-ontboezemingen bleken dit 83 'literatuur-technische' beschrijvingen te zijn van meest onbekende boeken. Dat laatste is geen probleem, het eerste wel want de auteur wil ons graag laten zien dat hij toch wel veel weet van literatuurwetenschap en gaat ons dan ook precies uitleggen hoe het in het besproken boek zit met de 1e, 2e en 3e persoon vertellers, met de 'personages', de structuur, de chronologie. Bovendien formuleert hij zijn persoonlijke mening in termen als vakkundig, literaire waarde, prima opbouw, grote literatuur, als ware het een objectieve waarheid.
Het resultaat is een verzameling gortdroge stukjes en het is mij een raadsel waarom een uitgever (Lias) dit in boekvorm laat verschijnen en welke doelgroep ze daarbij voor ogen hadden. Veel van die stukjes gaan ook nog over wat obscure titels die de auteur in de oorspronkelijke taal (Frans, Duits, Russisch) gelezen heeft en die nooit in het Nederlands vertaald zullen worden. Ik ken wel een paar boekbloggers wiens stukjes een veel aantrekkelijker boek hadden opgeleverd.
Ikzelf verwachtte in ieder geval iets heel anders bij een titel als Een jaar lang lezen, namelijk een verslag van het leesproces in de context van het persoonlijk leven.
En toen realiseerde ik me nog iets. Want ik heb me in de afgelopen tijd best wel eens af zitten vragen wie er eigenlijk zit te wachten op de zoveelste mening (de mijne) over een boek.
Na Weststeijn bedacht ik dat de toegevoegde waarde van die stukjes van mij juist zit in het persoonlijke. Want laten we eerlijk zijn, als je mijn stukjes leest word je niet heel veel wijzer over de inhoud van een boek. Dat is bewust, want die inhoud kun je overal vinden. Wat ik vooral wil is schrijven over het proces van het lezen van dat boek en in welke context ik dat las. Hoe voelde ik me, wat dacht ik erbij, waarom wilde ik het lezen en wat heb ik eruit gehaald.
Kortom ik ben op mijn best als ik de stukjes schrijf die ik zelf graag wil lezen: de belevenissen van een leesverslaafde. Dat zou trouwens een mooie naam voor een boekenblog zijn.
Om deze blogpost niet te lang te maken, volgt morgen een beknopte bespreking van alle boeken die ik tussen begin mei en dit moment gelezen heb, zodat ik weer helemaal bij ben.
Dan kan ik daarna tenminste veel aandacht besteden aan een topper die ik afgelopen week gelezen heb, en waar ik zo ontzettend blij van werd!
"Jaren lang lezen" dat zou ook de naam van mijn blog kunnen zijn ;-)
Fijn stuk, en ik ben het helemaal met je eens. Juist dat persoonlijke onderscheidt de goede boekblogger van de doorsnee recensent, en maakt de stukken ook echt fijn om te lezen.
BeantwoordenVerwijderenHoi Joke, ik vind dat je leuke stukjes schrijft, maar ik was juist wel enthousiast over het boek van Willem Weststeijn, hoewel ik met je eens ben dat ik daarin het meer persoonlijke een beetje mis. Bloggen blijft ook altijd iets van het moment, als je een stukje niet toevallig op die ene dag had geschreven, maar juist een dag later dan was het waarschijnlijk ook een ander stukje geworden. Groetjes en ik ben benieuwd naar je nog te komen blogstukjes, Erik
BeantwoordenVerwijderenStress vreet alles, ook de lust tot lezen (en daarvan genieten vooral) en schrijven.
BeantwoordenVerwijderenIk ben het met je eens, het zijn de persoonlijke dingen die een blogstukje zo leuk kunnen maken om te lezen, en iedereen kan dat op zijn of haar eigen manier invullen. Maar het zijn die persoonlijke noten en punten van interesse die het lezenswaardig maken. Gelukkig heb je het boek niet zelf gekocht, dat zou zonde geld geweest zijn!
Ik kijk uit naar het boek waar je zo enthousiast over bent en fijn dat je daar ook weer ruimte voor had.
Groetjes,
Fijn dat je weer op dreef begint te komen! Ik vind die luie bloggers die vooral de inhoud een beetje navertellen en er dan een ongefundeerd meninkje aan vastplakken zó nietszeggend. Het is veel interessanter om een blogger te volgen die de persoonlijke leeservaring weergeeft en uitlegt waarom juist zij/hij dit boek wel of niet interessant vond. Dat is het sterke van een blog (althans een goed blog, waar de blogger de moeite neemt om over een boek na te denken en die gedachten zorgvuldig te verwoorden). Professionele recensies zijn ook waardevol, maar om andere redenen.
BeantwoordenVerwijderenIk ben zeer benieuwd naar je bespreking van de topper van afgelopen week.
Ik had dit boek bij Erik al voorbij zien komen en hij was wel enthousiast maar nav jouw stuk schaf ik het toch maar niet aan, ik moet even kritisch zijn tav nog te lezen boeken, het zijn er nog zoveel :)
BeantwoordenVerwijderen