Mijn beste boeken van 2012

Ik heb dit jaar 60 boeken gelezen, dat is meer dan vorig jaar maar natuurlijk altijd te weinig ;-) Liever zou ik zo rond de 100 uitkomen, maar blijkbaar zit er, met een fulltime baan en nog wat andere liefhebberijen, niet meer in. Maar ik ben tevreden! Want onder die 60 zaten erg veel boeken die ik heb gewaardeerd met 4 of 5 sterren, 39 maar liefst.
15 boeken heb ik 3 of 3,5 ster gegeven, 3 boeken 2 sterren, 2 boeken niet uitgelezen en 1 boek niet gewaardeerd.












28 boeken van de 60 waren vertaalde of engelse romans en 13 nederlandse romans. Dat van die nederlandse romans valt me nog reuze mee!
Omdat er te veel 5-sterren boeken waren voor een lijstje, heb ik daarbinnen een top 10 gemaakt. Dat was lastig, welke goede boeken krijgen voorrang op andere goede boeken? Ik heb het gevoel laten spreken; welke boeken hebben me het meest geraakt of verrast?
Omdat ik een nederlandse blog heb, heb ik alleen de nederlandse titels hierin meegewogen.

Hier zijn ze dan:

1. J.R. Moehringer - De spiegelwereld van Willie Sutton
2. Sylvain Tesson - 6 maanden in de Siberische wouden
3. Margaret Mazzantini - Ter wereld gekomen
4. Maria Duenas - Het geluid van de nacht
5. George R.R. Martin - Het spel der tronen
6. Ferdinand von Schirach - De zaak Collini
7. Ron Rash - Serena
8. Rachel Joyce - De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry
9. Josha Zwaan - Parnassia
10. Sarah McCoy - De bakkersdochter

Ik wens iedereen een goede jaarwisseling en een mooi en gezond 2013 en natuurlijk een heel mooi en verrassend leesjaar!

Sylvain Tesson - 6 maanden in de Siberische wouden

Ik heb me de laatste dagen in de Siberische wouden opgehouden. Bij -34 graden. In een blokhut van 3 bij 3 meter. Met Sylvain Tesson. Die daar de ultieme kluizenaarservaring opdeed. Ik houd van boeken die zich afspelen in extreme kou en ik weet dat er onder jullie meer zijn die deze afwijking hebben. Met dit boek kun je je hart ophalen!

6 maanden, van februari tot en met juli 2010 bracht hij door in een blokhut aan de noordwestelijke rand van het Bajkalmeer in Siberië, aan de Kaap van de Ceders van het Noorden. Met een voorraad rijst, pasta en tabasco, sigaren en wodka voor 6 maanden en een kist met 60 boeken wilde hij daar de rust vinden die hij tijdens zijn reizen niet kon vinden. Tijdens die 6 maanden hield hij een dagboek bij. Dit boek is daar het resultaat van.

Wat werd ik jaloers op deze fransman, die daar midden in de natuur zijn goddelijke gang kon gaan, lezen, wandelen, genieten van de natuur, hout hakken, zelfvoorzienend zijn. Over 'simplify your life' gesproken, leven in een blokhut van 3x3, een bed, een tafel, een oventje en een houtkachel. Meer heeft een mens niet nodig.
"De blokhut, koninkrijk van de vereenvoudiging. Onder de naaldbomen beperkt het leven zich tot hoofdzaken."
Talloze stukken heb ik aan zitten strepen, uitspraken over onze maatschappij, over de mens die maar nietsontziend neemt van de aarde wat haar uitkomt. Over de natuur, het wezen van de mens.
Over de voorwaarden voor innerlijke vrijheid. Over eenzaamheid:
"Er gaat niets boven eenzaamheid. Het enige wat nog aan mijn geluk ontbreekt, is iemand aan wie ik kan uitleggen hoe gelukkig ik ben."
Ik vroeg me af in hoeverre je, als je zo alleen aan het lezen, denken en reflecteren bent, daar toch een ander als klankbord voor nodig hebt; in het begin komt er zo'n stroom aan gedachten los dat je denk ik vooral bezig bent met het ordenen daarvan, maar daarna? Is het voldoende te denken 'om het denken' of is een klankbord onontbeerlijk?
Tesson geeft daar niet direct antwoord op, maar wel zegt hij dat als je zo lang alleen zit, je moet leven in het moment. Niets gaan plannen, anders wordt je gek. En hij legt natuurlijk zijn gedachten vast in een dagboek.
Zijn vriendin maakt het, als hij 4 maanden in zijn hut zit, uit via een SMS op de satelliettelefoon die hij mee had voor noodgevallen. Wat een rotstreek. Want je kunt niet even gaan vragen waarom?
Tesson stort in maar zijn 2 Siberische honden en de boeken helpen hem er overheen.

Ik denk dat ik zelf ook wel trekjes heb van een kluizenaar, maar om 4 maanden in bittere kou te zitten (de laatste 2 maanden was het zomer), dat gaat wel ver (en waarschijnlijk is het ook te gevaarlijk voor een vrouw om alleen in een onherbergzaam gebied te zitten, niet vanwege de dieren maar de russische mannen...).
Tesson krijgt wel af en toe visite (russische vrienden) en gaat ook af en toe naar andere eenzame lieden (boswachters of beheerders van 'weerstations' die net als Tesson in een blokhut in een afgelegen gebied wonen). Maar verder is hij alleen.
Wat hij er echter niet bij heeft verteld, is dat er ook iemand is langsgeweest die er een film van heeft gemaakt. Maar ook wel weer fijn voor ons, want je krijgt een goed beeld van hoe hij daar zit, hoe de hut eruit ziet, hoe zijn uitzicht eruit ziet.
Het filmpje is HIER te vinden. Dit is een filmpje van 10 minuten. Er is ook een versie van een uur, die zie je er vanzelf naast staan. Ik heb alleen de korte gekeken, de lange heb ik nog tegoed. Ik kon vrijwel niets verstaan van wat Tesson allemaal vertelt maar de beelden! Die zijn prachtig!

De lijst met boeken is overigens ook afgedrukt, voor de geinteresseerden. Veel Franse klassiekers en filosofen.

Nog één die nog dit jaar meekan met de beste boeken van 2012!







Ferdinand von Schirach - De zaak Collini

Wat een fenomenaal boek, deze kleine duitse roman.
Een bejaarde man, Hans Meyer, wordt op brute wijze vermoord in zijn hotelkamer. Zijn moordenaar, Fabrizio Collini, belt zelf de politie en blijft wachten om te worden gearresteerd. Hij geeft echter niets prijs over zijn motief, en de rechtszaak is al bijna voorbij zonder dat er iets duidelijk wordt.  Maar de jonge, beginnende advocaat van Collini, Caspar Leinen, wil de zaak niet met dit onbevredigende resultaat  laten eindigen en gaat op onderzoek uit.

Deze roman die slechts 157 pagina's bevat, moet volgens de regels een misdaadroman worden genoemd, maar die misdaad is niet waar het hier om gaat. Want je kunt natuurlijk wel op je klompen aanvoelen wat het motief zou kunnen zijn als het om een oude Duitser gaat.....
Nee, het verhaal drijft op het karakter van de jonge advocaat Leinen. Die leren wij in kort bestek goed kennen, maar vooral ook hoe hij integer probeert te blijven in een wereld waarin je heel sterk in je schoenen moet staan. De zaak Collini is zijn eerste zaak. Het is een verhaal waarin het gaat om goed en kwaad, maar vooral ook de diffuse scheidslijn daartussen. Het is enorm goed geschreven, er staat niets te veel in maar ook eigenlijk niets te weinig, en dat is knap. Ik las het in één adem uit. En laat het daarbij. Een korte bespreking van een kort maar knap boek.

En daarmee komt alwéér een boek wat ik op de valreep van oud naar nieuw lees, in mijn 'beste boeken' van dit jaar!


Tommy Wieringa - Dit zijn de namen

Een boek van Tommy Wieringa is altijd een prettige leeservaring voor mij, omdat zijn stijl mij erg aanspreekt. Beeldend, niet te veel mooischrijverij maar wel van die speciale zinnen  die tussen heel veel andere, gewone zinnen in staan, waardoor ze je extra raken.

Bij Dit zijn de namen had ik toch wel gemengde gevoelens. Het begint weer erg goed; twee verhaallijnen, die van Pontus Beg, een politiecommissaris in de russische stad Michailopol en die van een groep vluchtelingen die al maanden over de steppe dwaalt, om uiteindelijk in Michailopol terecht te komen en zo te ontdekken dat ze nooit de grens over zijn gegaan. Op het moment dat ze in de stad van Pontus Beg arriveren, komen de verhaallijnen bij elkaar en wordt het één verhaal. Dit is iets na de helft. Daarna gaat het verhaal wat mij betreft ook een beetje ontsporen.

In het eerste deel ontdekt Pontus, die als commissaris met de nodige persoonlijke problemen niet zou misstaan in een policier a la Mankell, dat hij Joodse roots heeft. Daar waar Pontus steeds meer identiteit krijgt, raken de vluchtelingen die steeds meer kwijt. Om te overleven moeten zij loslaten wie zij dachten te zijn. Het verhaal van hun gedwaal over die eindeloze steppe, zonder bescherming, zonder voedsel, in afmattende regen en brandende zon, achtervolgt je, het zijn bijna spookachtige beelden.

Maar....en nu moet ik helaas toch iets weg gaan geven over de plot, anders kan ik mijn kritische punt niet onderbouwen.
Dus wil je dit boek nog lezen:

*****LET OP: SPOILERS*****

Bij de groep vluchtelingen (de meeste eenvoudige russische boeren of criminelen) is ook een Ethiopiër, die zich steeds wat afzijdig houdt. Op een gegeven moment gaat de groep denken dat hij speciale krachten heeft. Eerst zien ze die als bedreigend, maar als ze hem gedood hebben, halen ze het in hun hoofd dat hij de andere, inmiddels tijdens de zwerftocht overleden vluchtelingen heeft opgegeten en daardoor bovennatuurlijke krachten heeft gekregen die hen de weg zal wijzen.
Ze hakken zijn hoofd af en sjouwen dat mee.

Pontus inmiddels heeft zich helemaal verdiept in het jodendom, en in aanraking gekomen met het hoofd van de Ethiopiër, gaat hij vergelijkingen treffen tussen het uitverkoren joodse volk, dat de beenderen van Jozef met zich meedroeg naar het beloofde land, en de groep vluchtelingen die het hoofd meegedragen heeft naar hún beloofde land (alleen bleek het nog steeds hetzelfde land te zijn).

*****EINDE SPOILERS*****


Tja en hier ging ik langzaam afhaken, hier werd het allemaal een beetje zweverig, een te zware symboliek die wat mij betreft veel te ver uit de bocht ging. Het zeurt dan nog een hele tijd door over joodse reiniging en verlossing en afgoderij.
Jammer, want voordat het ontspoorde was het wat mij betreft een mooi verhaal over wat identiteit is, en wat ons mens maakt. En in dat kader vond ik de vergelijking tussen het vinden van een identiteit door Pontus en het verliezen van  identiteit van de vluchtelingen (ze zijn letterlijk naamloos, omdat dat ze kansrijker maakt bij de opvang) erg mooi.

Nou ja alle draden worden uiteindelijk wel netjes afgehecht, maar toen was het voor mij al te laat.

Wat ik ook wel jammer vond, was dat het eigenlijk helemaal geen Nederlands boek is. Het gaat over Russen en speelt zich af in Rusland. Jammer want ik lees al genoeg boeken die zich elders afspelen, en verwacht van Nederlandse romans juist dat ze gaan over Nederlanders of over Nederland.
Helaas, een tegenvaller dit keer.






J.R.Moehringer - De spiegelwereld van Willie Sutton

Oorspronkelijke titel: Sutton

Een boek over een bankrover? Daar zou ik niet zo snel voor overstag gaan. Dacht ik.  Ik had de oorspronkelijke engelstalige versie 'Sutton' al een tijdje op het vizier, omdat ik het op engelstalige blogs veel tegenkwam. Maar het was pas toen dit boek als 'Boek van de maand'  werd verkozen bij DWDD dat ik toch eens verder heb gekeken. En ben gaan lezen. En doorlas, met rode oortjes. En dit met grote waarschijnlijkheid mijn beste boek van 2012 gaat worden....het trok mij met kracht uit mijn (kleine) leesdip.

De aanleiding voor deze roman is een merkwaardige; in 1969 wordt de beroemde en tegelijk beruchte bankrover Willie Sutton, dan 68 jaar oud, plotseling vrijgelaten uit de Attica Correctional Facility. Hoewel de pers staat te dringen, geeft hij slechts één interview en brengt daarvoor een dag door met een verslaggever en fotograaf van een krant. Ze bezoeken op die dag vele plekken in New York City. Het artikel dat hiervan verschijnt is echter een raar kort artikel met veel aantoonbare fouten (of leugens?) en geeft weinig prijs over het leven van Willie Sutton. Sutton, de verslaggever en de fotograaf zijn inmiddels dood en niemand weet wat er die dag besproken is, en hoe het leven van Sutton er die 68 jaar uit heeft gezien. J.R. Moehringer verzon het verhaal van Willie Sutton om de schaarse feiten heen.

Moehringer koos in dit boek voor de flash backs: stukjes verslag van de toer door New York van de 68-jarige, net vrijgelaten Sutton worden afgewisseld door lange stukken over zijn leven. Op deze manier reflecteert Sutton op zijn eigen leven. Dat eigenlijk een aaneenschakeling van ellende was. Sutton wordt geboren als zoon van Ierse emigranten in 'Irish Town', zo'n beetje het armste deel van Brooklyn. Ten tijde van zijn geboorte voelt men nog de naweëen van de Crash van 1893, gevolgd door de 'Panic' van 1907 en de 'Depression' van 1914.  Het is dus crisis en de arme immigranten staan met lege handen, terwijl de banken één voor één ploffen en de bankiers er lachend met het geld van door gaan. Moehringer trekt hier een mooie parallel met de huidige financiele crisis. In dit boek gaat het veel over geld; hoe erg het is als je het niet hebt maar ook hoe het alles kapot kan maken.

Willie Sutton is een gevoelige jongen die vroegtijdig van school moet en een paar armoedige en kortstondige baantjes heeft, tot er helemaal geen werk meer is. Zijn verliefdheid op de rijke Bess Endner zorgt ervoor dat hij zijn eerste misdaad pleegt: hij kraakt de kluis van haar vader, een scheepsmagnaat, om er met Bess en zijn vriend Happy vandoor te gaan. Een misdaad uit liefde. Ze worden al snel opgepakt, het wordt Willies eerste gevangenschap. Als hij vrijkomt probeert hij een leven aan de goede kant te leiden, maar dat valt niet mee als er geen banen zijn en je honger hebt. En Willie heeft een talent: kluizen kraken (bij voorkeur van grote banken).
Enfin Willie wordt rijk en weer arm, belandt een aantal keer in de gevangenis en ontsnapt daar ook drie keer weer uit.

Het mooie is, dat je als lezer voortdurend wordt uitgedaagd om iets van Willie te vinden; hij is immers een crimineel, hoewel hij nooit geweld gebruikt bij zijn bankovervallen en in die zin geen slachtoffers maakt. Hij wordt daarom door veel (arme) mensen gezien als een held, een soort Robin Hood. Maar hij blijft een crimineel die iets voor zichzelf neemt dat niet van hem is.
Tegelijkertijd is Willie een bijzonder sympathieke man; het is een gevoelig mens met een gezond gevoel voor humor en hij houdt van lezen.
Op de vraag van Willie aan een gevangenispsychiater of die vindt dat Willie in de gevangenis thuishoort, wordt Willie én de lezer een spiegel voorgehouden.

Een verhaal waarin je als lezer voortdurend heen en weer geschud wordt. Maar ook een spannend verhaal, vooral natuurlijk vanwege de ontsnappingen. En ook een verhaal om over na te denken; een eeuw later zitten we eigenlijk in eenzelfde crisis als toen, is er wel zo veel veranderd?

Een heerlijk, mooi en spannend boek dat ik met een gerust hart aan iedereen durf aan te raden. Op de valreep mijn mooiste van 2012.....





Uitdaging: Ik Lees Nederlands

Ik ben helemaal niet van de uitdagingen en 'challenges', ik houd niet van die druk om persé iets te moeten lezen. Maar aan deze uitdaging van Boekblogger kan ik gemakkelijk voldoen: in 2013 x Nederlandse boeken lezen. Want dat was ik toch al van plan!
x betekent in mijn geval 10 boeken, ik doe mee op Stroopwafelnivo.

Ik heb al wat boeken in mijn hoofd. Het boek wat bovenaan de lijst van onze gastvrouw staat nl. Ik was Amerika van Gustaaf Peek heb ik ook al een poosje op mijn reader staan, dus die doet mee. Verder wil ik minstens één boek van Alex Boogers lezen. Het nieuwe boek van Nico Dros (Oorlogsparadijs). Een boek van Elsschot. Arthur Japin: de Overgave. Over de rest ga ik nog even nadenken, ik wil me ook niet al te veel vastpinnen op een lijstje.

Count me in, Boekblogger!

Wat doet ze toch?

Ik heb al een tijdje niet over boeken geschreven, dus ik kan me voorstellen dat jullie denken: wat is ze toch aan het doen?
Tja, druk met van alles, zeer tegen de zin van huisgenote Lotje want die is erg gesteld op Rust en Regelmaat.
'Van alles', dat betekent: huishoudelijke beslommeringen, kerstsfeer, creatieve dingen. Maar lezen, ho maar. Het lukte ook even niet, ik had er de concentratie niet voor en een soort van vermoeidheid in mijn hoofd. Het was geen echte leesdip maar elke boek wat ik opensloeg, sloeg ik na een bladzijde of 20 net zo hard weer dicht. Het beklijfde niet. Uit pure armoede ben ik tijdschriften gaan lezen ;-)

Maar de afgelopen week sloeg de stemming om. De kerstsfeer was 'klaar', vrijdag is voor mij een korte vakantie begonnen (tot na de kerst) en er kwam rust in het hoofd.
Het boek wat me weer in een leesritme kreeg, is Sutton van J.R.Moehringer. Vertaald als: De Spiegelwereld van Willie Sutton. Een heerlijk, goed geschreven, boeiend verhaal over een Iers jochie in New York, dat uitgroeit tot Amerika's grootste maar ook meest geliefde bankrover. Later meer hierover.
Daarnaast ben ik net met Dit zijn de namen van Tommy Wieringa begonnen.
                                                                                     
Met de vakantie in het vooruitzicht heb ik ook een voorraadje uit de biep aangelegd. Ik zal ze waarschijnlijk niet allemaal lezen, maar de bovenste zeker wel. Van boven naar onder:
Ferdinand von Schirach - De zaak Collini
Gillian Flynn - Donker hart (Gone girl)
Bernadette McGill - Charlotte's vleugels (The Butterfly Cabinet)
Suzannah Dunn - De koningin van de verleiding (historische roman spelend aan het hof van Henry VIII ten tijde van Anna Boleyn, maar met twee 'gewone' mensen als hoofdpersonen)
Stendhal - De kartuize van Parma
Di Morrissey - De roep van de rode aarde

Kortom, alle seinen staan weer op groen: lezen lukt weer, er is voorraad en het is vakantie!


En Lotje komt ook weer tot rust......


Sprookjeswereld

Dit keer even niet over boeken, want als het buiten zo mooi is, moet je even met je neus uit de boeken, de natuur in. Ik ben zo'n geluksvogel die aan de rand van het bos woont, dus ik was meteen daar waar het sprookjesachtig mooi was. Het was bijna onwerelds, die witte, stille wereld.
Ik moest een paar keer denken aan Kind van Sneeuw van Eowyn Ivey...
Onder mijn impressies.



















De eerste lijstjes




















1 december, en de eerste (engelstalige) lijstjes van 'Beste boeken van 2012' zijn alweer verschenen. Altijd leuk en handig als je nog een goed boek voor de kerstdagen zoekt...

De New York Times publiceerde zowel een '10 Best Books of 2012'  als de beroemde lijst van '100 Notable Books of 2012'.

De Guardian publiceert zijn beste boeken in Books of the year 2012. Maar hebben ook een lijst waarin schrijvers hun favoriete boeken van 2012 kiezen: Authors choose their favourites. En alsof het nog niet genoeg is, maakten ze ook nog lijsten per genre, onder de titel Christmas Gifts 2012.  Enfin, kijk zelf maar!

En, voor wie het gemist heeft (dit heeft niets met 'best of 2012'  lijstjes te maken) de verkiezing van het Beste boek van de maand bij De Wereld Draait Door. Daar zat toch weer een (voor mij) verrassend (dat wil zeggen onbekend) boek bij, Oorlogsparadijs van Nico Dros. Kijk zelf naar de enorm gepassioneerde aanprijzing van dit boek...

De sfeervolle tekening van de boekenkast heb ik geleend van www.fanpop.com