Brady Udall: De eenzame polygamist





Kun je als man gelukkig zijn als je vier vrouwen en 27 kinderen tevreden moet houden? Kun je als vrouw gelukkig zijn als je je man moet delen met drie andere vrouwen? En kun je als kind gelukkig zijn als je alles moet delen met 26 andere kinderen, inclusief je vader?
Dit zijn de vragen die in De eenzame polygamist de hoofdrol spelen. Golden Richards, aannemer, 45 jaar, is de 'gelukkige' echtgenoot van die vier vrouwen en de vader van 27 kinderen, verspreid over 3 huizen. Hij behoort tot de streng-gelovige Mormonen, en daarbinnen tot de afsplitsing die ook wel de 'fundamentalisten' worden genoemd en die blijven vasthouden aan de heilige plicht meerdere vrouwen te trouwen.
Zijn vrouwen Beverly (eerste en wettige echtgenote), Nola, Rose-of-Shannon en Trish lijken als voornaamste doel het produceren en verzorgen van kinderen te hebben. Die zijn van God gegeven, dus voorbehoedsmiddelen zijn ten strengste verboden. Hoe meer kinderen een vrouw heeft, des te groter haar belang in de steeds omvangrijkere familie.
Golden heeft nog een flinke erfenis opgestreken in de vorm van huizen, waarvan de huur nu voor een groot deel voorziet in het levensonderhoud van zijn gezin. Maar langzamerhand valt dit 'gezin' uit elkaar. Golden voelt zich temidden van zijn grote familie een eenzame man, een zwerver die nergens meer thuis is. Om tenminste nog even tot zichzelf te komen, sluit hij zich op in de bezemkast, met als enige gezelschap zijn hondje Cooter. Met zijn vrouwen heeft hij alleen nog oppervlakkige contacten en een gepassioneerd sexleven heeft hij al jaren niet meer, daarvoor is hij veel te moe. Maar toch verlangt hij...naar een gewoon gezinnetje, een vrouw om bij thuis te komen, warmte en tederheid. Deze verlangens drijven hem rechtstreeks in de armen van de vrouw van een ander.
Maar ook zijn vrouwen hebben maar één verlangen: een man die aandacht voor hen heeft en hun zorgen over de kinderen met hen wil delen. Van de kinderen wordt er eentje uitgelicht: Rusty, een 11-jarig wat dikkig jongetje, die eenzaam is op zijn eigen manier en alleen maar eenvoudige kinderwensen heeft: een eigen kamertje, onderbroeken zonder gaten, een aai over de bol en een schouderklopje van zijn vader of moeder. Rusty wordt de katalysator van de ramp die zich dreigt uit te storten over de familie, maar die er uiteindelijk voor zorgt dat diezelfde familie een nieuwe kans krijgt.
De eenzame polygamist is een ouderwets verhaal over gewone mensen met gewone wensen, kwetsbaar en verlangend. Golden is een tragikomische man die vanuit de wens goed te doen, juist het verkeerde doet. Dat zorgt voor allerlei verwikkelingen die als een motor het verhaal gaande houden. Wat ik mooi vond was dat de levenswijze van de Mormonen en met name van de 'fundamentalisten' waar het in dit boek over gaat, niet bespot worden. Er staat wel kritiek tussen de regels, zeker, maar altijd met respect. Dat zal wel komen door de afkomst van Brady Udall, die zelf in een Mormoons gezin is opgegroeid.
Het is een verhaal dat je doet beseffen dat er vele manieren zijn om samen te leven en de grote vraag die wordt opgeroepen: wat doet er toe in dit leven? bleef nog lang na het dichtslaan in mij rondzingen.

Het eBook

Ik ben momenteel een beetje in de lappenmand, en merkwaardig genoeg heb ik daardoor erg weinig gelezen. Terwijl ik niets aan mijn ogen mankeer en normaal gesproken wel de hele dag zou willen lezen. En terwijl ik toch twee snoepjes klaar heb liggen:

Vrijheid van Jonathan Franzen en Vaslav van Arthur Japin.
Nu ja, het leven komt zoals het is, inclusief leesdips.
De Opwindvogelkronieken van Haruki Murakami heb ik nu even opgegeven. Hoewel het me niet tegenviel, toch niet zo in de stemming voor dit lijvige boek. Ik denk dat het een verhaal is waar je heel erg in moet zitten, dat betekent dus: niets anders ernaast lezen.


Om mezelf op te peppen heb ik na lang wikken en wegen een eReader gekocht, en wel de BeBook Neo. Het ziet er fraai uit, zeker in het zwarte leren etui wat ik er meteen bij gekocht heb. Maar is het ook functioneel? Ten dele. Na een weekend spelen ben ik tot de conclusie gekomen dat de wifi aansluiting niet had gehoeven. Het internet is vreselijk traag en op het scherm is het erg moeilijk navigeren. Een eBook aanschaffen via de BeBook (wat me juist erg handig leek) is nauwelijks te doen. Internetten dus toch maar op de laptop. Voorts is me gebleken dat de feature 'Aantekeningen maken' pure misleiding is. Dat is dus niet het schrijven in de kantlijn, het onderstrepen en plaatsen van uitroeptekens. Dat is slechts het markeren van stukken tekst en die bewaren om ze gemakkelijk te kunnen oproepen....de markeerstift dus.
Maar het lezen zelf, en daar gaat het uiteindelijk om, is goed te doen. Helder scherm, je kunt de grootte van de letters instellen en met stylus of knoppen bladeren. Ook is het fijn dat deze lezer bijna alle formaten aan kan. Ik heb er veel pdf's opgezet. Dankzij het freeware-programma Calibre kan ik nieuws (uit een elftal Nederlandse bronnen, of honderden engelstalige bronnen)downloaden als een ePub en die vervolgens heel gemakkelijk naar mijn reader slepen. Ook worden door dit programma formaten die de BeBook niet aan kan (het programma ondersteunt overigens een groot aantal eReaders) automatisch geconverteerd bij het overzetten. Je kunt er ook je eBook bibliotheek in beheren. Enige nadeel: het is nogal een traag programma.
Het kopen van eBooks via internet was dankzij Adobe een fluitje van een cent.
Kortom, fijn apparaatje om erbij te hebben, maar het vervangt natuurlijk in geen enkel opzicht m'n eigen stoffige papieren boekenwereld....

Book collector

Omdat het menu op dit moment bestaat uit drie dikke pillen, is er op het leesfront weinig nieuws....
Maar ook leuk om te melden is dat ik bezig ben mijn boekenbezit (opnieuw) in te voeren in mijn pc, in Book Collector. Al mijn boeken(-kasten) hebben onlangs een interne verhuizing achter de rug wegens plaatselijk instortingsgevaar. Nu moeten alle locaties opnieuw ingevoerd in Book Collector. Ik heb dat programma (net als de andere software uit de Collectorz serie een Nederlands produkt) een paar jaar geleden aangeschaft en onlangs een nieuwe versie geinstalleerd. Fraai hoor! Het is natuurlijk om te beginnen al heel fijn dat je een boek gemakkelijk terug kunt vinden. Daartoe heb ik alle kasten genummerd en aan elk boek een locatie meegegeven (samen met zoveel mogelijk andere kenmerken, zoals uitvoering, uitgever en druk).




Ik kon al handige filters op mijn bezit maken (gelezen per jaar, totaal gelezen tov hele bezit, gelezen voor de Leesclub, aantal klassieken in bezit etc.) Maar nu kan ik er ook nog mooie staafdiagrammen op los laten, met vrijwel elke gewenste ingang, bijvoorbeeld de verdeling over genres, hoeveel gelezen per jaar etc.



En daar krijg je dan ook nog de bijbehorende statistiek bij: aantal gelezen bladzijden, gemiddeld aantal bladzijden, gemiddelde waardering, totaal aankoopbedrag....
Heerlijk om zo met je boeken bezig te zijn. Of toch een afwijking. Maar dan wel een onschuldige....

Charles den Tex: Wachtwoord





Toen ik Cel gelezen had , heb ik me nog weken lopen afvragen waar ik mijn gegevens allemaal achtergelaten had en zat ik dagelijks te loeren naar mijn rekeningafschriften of er niets raars met mijn geld gebeurde, zo veel indruk had het vorige boek van Charles den Tex over de identiteitsdiefstal van Michael Bellicher op mij gemaakt.
Wachtwoord maakte een minder verpletterende indruk, maar was wel weer een spannend boek met een hoog realiteitsgehalte. Het is natuurlijk wel een beetje bezijden de werkelijkheid dat zo'n man, een zelfstandig organisatie-adviseur, het steeds weer voor elkaar krijgt zich in een zodanige positie te manoeuvreren dat hij gedwongen wordt detective te spelen. Je denkt al snel: ja hoor dat heeft hij weer. Maar dat neem je graag op de koop toe. Want het fijne van Charles den Tex is, dat deze man gewoon erg goed kan schrijven. Op de kaft staat: De Geus Spanning. Daardoor komt het boek automatisch in een hokje van de gemakkelijke niet-literaire romans. Jammer van zo'n hokje want zijn boeken hebben kwaliteit genoeg. Ik ken zat zgn. 'literaire thrillers' die veel meer pretentie hebben maar minder waarmaken.

In dit boek gaat Michael, samen met zijn schoonmoeder Lies, zijn vriendin de advocate Guus van Donee ophalen uit de gevangenis (Guus was degene die in Cel zonder het zich bewust te zijn de identiteit van Michael had gestolen, waarvoor zij een jaar moest zitten). Maar op de grote dag blijkt Guus al opgehaald door twee onbekende mannen en hebben Michael en Lies het nakijken. Guus blijkt verwikkeld te zijn in de Russische vrouwenhandel, maar over de wijze waarop blijft men lang in het ongewisse. Michael en Lies willen, samen met een celgenoot van Guus, de Rotterdamse hoerenmadame Sylvia, Guus uit de handen van de Russische (eigenlijk Oekrainse) maffia redden en gaan daarvoor uiteindelijk naar Odessa. Michael, Lies en Sylvia worden prachtig uitgewerkt, vooral Lies maakt in de loop van het verhaal een ontwikkeling door die van haar een steeds mooiere en sympathieke vrouw maakt. Alleen het laatste deel van het verhaal, als Michael in Odessa gepakt wordt door de vrouwenhandelaren en zelf een kleine 'opleiding' krijgt vond ik erg over de top. Maar dat is dan ook de enige negatieve opmerking die ik kan maken over dit verder fijne boek!

Moed & Murakami



Toen ik De opwindvogelkronieken van Haruki Murakami ging ophalen in de biep, zei de bibliothecaresse tegen mij: ohh moedig hoor! Pardon? Jaaaaah , moedige keuze! Ik stond daar waarschijnlijk met vraagtekens in beide ogen. Moedige keuze? Wat had ik gemist?
Onlangs las ik twee interviews met Murakami, één in de Volkskrant en één in de Vrij Nederland, en daardoor werd ik nieuwsgierig naar deze schrijver. Het werd me wel duidelijk dat hij schrijft met een ander soort logica dan 'normaal', een soort speelsheid ook. Maar ik heb daarbij niet de conclusie getrokken dat Murakami moeilijk zou zijn, een opgave, een klus. Enfin ik zie het maar als een uitdaging en ben nu eigenlijk wel razend nieuwsgierig geworden. Ik ga even al mijn moed bij elkaar rapen en een paar happen van dit (ook wel weer heel erg dikke) boek nemen!

De worsteling met Dumas



Ik kom maar niet verder in De Graaf van Montecristo. Waarom niet? Dat heb ik me natuurlijk afgevraagd, ik denk dat ik ben gaan lijden aan een verschijnsel van deze tijd waarbij lezen vooral vlot en 'lekker' is, en de concentratie snel gebroken. Dumas is een schrijver die je langzaam en geconcentreerd moet lezen, en ik merk dat ik daar moeite mee heb gekregen. Om mezelf een beetje te helpen, heb ik het boek al verdeeld in stukken, eerst in twee delen en vervolgens elk deel weer in vieren. Zodat ik een doel heb dat iets dichterbij ligt dan de eindstreep van 1177 bladzijden. Het is natuurlijk jezelf bedotten, maar als het werkt.....
Het ergert me wel, dat ik veel sneller een boek pak dat lekker weg leest en de 'moeilijker' boeken uit de weg ga. De remedie is natuurlijk: meer klassiekers lezen, zodat ik weer ga wennen aan langzaam en geconcentreerd lezen.
Wat mij brengt op een gesprek met een collega over Nederlandse 'klassiekers' die vaak zo mooi zijn maar door vrijwel niemand meer gelezen. Zij gaf als voorbeeld de boeken van Elsschot, die ze zo prachtig vond, waarop ik moest bekennen nooit iets van hem gelezen te hebben.....maar wel weer Arthur van Schendel, die ik zelf prachtig vind. Die zij dan weer niet gelezen bleek te hebben.
Het lijkt me wel een leuk project om eens wat Nederlandse klassiekers af te stoffen en aan een herkansing te onderwerpen. Om te zien welke boeken echt niet meer te verteren zijn en welke volgens mij nog steeds de moeite waard. Bij dit project is een aantal woorden verboden: canon, leeslijst en moeten. Want zoveel werd mij wel duidelijk bij een klein voorbereidend onderzoekje op internet: de verplichte leeslijsten hebben veel meer kwaad dan goed gedaan. Maar daarover volgende keer meer (want daar is nog veel over te zeggen!).

Danny Scheinmann: Gemiste tijd





Welke gedachte er ten grondslag ligt aan de vertaling van de titel (oorspr.titel: Random acts of heroic love) is mij een raadsel, het dekt in elk geval van geen kanten de inhoud.
Het zijn eigenlijk twee verhalen die hier verteld worden.
Aan de ene kant het verhaal van Leo Deakin. Tijdens een rondreis door Zuid Amerika komt zijn vriendin Eleni om het leven bij een busongeluk.
Aan de andere kant het verhaal van Moritz Daniecki, dat speelt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daniecki neemt dienst in het Oostenrijks-Hongaars leger en wordt krijgsgevangen gemaakt door de Russen. Hij heeft zijn vriendin Lotte achtergelaten. Die vriendin wordt zijn motivatie om te overleven en om te ontsnappen uit het krijgsgevangenenkamp in de Oekraine, om vervolgens honderden kilometers terug te lopen naar zijn geboorteplaats. Het is niet zo moeilijk in te zien dat de naam Daniecki wel veel lijkt op Deakin...
Het verhaal van Daniecki is een mooi verhaal dat me sterk deed denken aan "Uit liefde van het volk" van James Meek. Het verhaal van Deakin echter is een verzameling zemelige teksten waarin hij steeds maar blijft rouwen om zijn Eleni, en daarin geen stap vooruit komt. Hij houdt een aantekeningenboekje bij, waarin hij plaatjes plakt van parende dieren en/of een lieflijke tekst. In het begin is dat wel verrassend maar het gaat snel vervelen en op een bepaald moment heb ik deze suikerzoeke fragmenten snel overgeslagen.
Via de vader van Leo Deakin, Frank, komen beide verhalen bij elkaar; ik kan er niet meer over zeggen dan dit anders geef ik te veel weg.
Het was in ieder geval geen onaardig boek, maar alleen het verhaal van Moritz Daniecki had mij meer aangestaan denk ik. Aan Leo ging ik me nogal ergeren en ik vond het eind ook wat te gemakkelijk en cliché-matig. Ondanks dat alles heb ik dit boek toch met plezier gelezen. Ik merk wel dat ik in de loop der jaren steeds kritischer ben geworden en een boek mij niet zo snel meer tot lyrische beschrijvingen kan brengen. Dat is aan de ene kant wel een beetje jammer, maar het maakt me ook kritischer bij de keuze van de boeken die ik wil lezen, en dat is mooi meegenomen bij die lawines van boeken die over ons heen gestort worden.

De Groene Amsterdammer



Helaas kon ik gisteren niet naar Manuscripta (de manifestatie in Amsterdam waar het nieuwe boekenseizoen wordt gelanceerd), maar gelukkig was daar het nieuwe nummer van de Groene Amsterdammer (nummer 35) met een omslagartikel over de toekomst van het boek (met commentaren), en vier pagina's met 'Boeken op komst'. Waarin ik o.a. las dat er in januari 2011 een nieuwe roman van Umberto Eco zal verschijnen: Het Praagse kerkhof. Opnieuw een historische roman, spelend in de negentiende eeuw.
Ook in dit nummer: twee uitgebreide artikelen over José Saramago (waarom typ ik altijd eerst Samarago) en wat betreft de niet-literaire artikelen stond er een erg goed interview in met Francis Fukuyama (schrijver van Het einde van de geschiedenis) over wat er momenteel aan de hand is in de westerse landen. Bijzonder interessant. In januari 2011 zal van hem een boek over de geschiedenis van de democratie verschijnen.
O ja en ik heb erg moeten lachen om de column over technologie (eerste aflevering in een reeks) van Marcel Möring.
Kortom de moeite waard dit nummer van de Groene!