.....maar nu even niet. Ik ben de laatste tijd een beetje aan het tobben met mijn gezondheid. Daar kan nu een hernia aan worden toegevoegd, geforceerd na een ongelukkige glijpartij afgelopen donderdag. Dat betekent onder andere dat ik nauwelijks kan zitten en de fijnste houding momenteel plat liggend op mijn bed is; lezen is moeizaam en bloggen helemaal. Dus ik ben er weer even tussenuit en hoop zo snel mogelijk weer 'up en running' te zijn.
Over boeken in de breedte; gelezen of te lezen. Gezien in de boekhandel, in de biep, in de krant. Over gehoord. Alles wat ik kwijt wil over boeken.
Nancy Bilyeau - De Kroon
Oorspronkelijke titel: The Crown
genre: historische fictie
Tijdens de koude paasdagen had ik even zin in iets meeslepends. Groots hoefde het niet te zijn. Gelukkig zag ik dit boek in de biep staan. Het stond al een tijdje op mijn lijstje.
"Om te kunnen scheiden van zijn kinderloze eerste vrouw breekt koning Hendrik VIII in 1534 met de Rooms-katholieke kerk, sticht de protestantse Church of England en confisqueert kloosters en hun bezit. De non Joanna Stafford (27), nicht van de hertog van Buckingham, hoort in 1537 in Dartford Priory dat haar lievelingsnicht door Hendrik VIII is veroordeeld tot de brandstapel en verlaat de priorij heimelijk om haar te steunen. In Londen wordt ze met haar vader opgepakt en naar de Tower gebracht. De bisschop van Winchester geeft haar de keus: de kroon van Athelstan, een relikwie dat een eind kan maken aan de Reformatie, vinden in de priorij, of haar vader wordt gemarteld. Dan begint een moeilijke zoektocht." (Bibliotheek)
Dit boek heeft geen pretenties maar is (daarom?) een heerlijk boek en erg spannend. Vanaf het moment dat Joanne met haar 'opdracht' terugkomt in de priorij van Dartford, gebeuren daar allemaal vreemde dingen; de priores verdwijnt, haar overdrachtsbrief verdwijnt en al snel wordt de eerste moord gepleegd. Wie is te vertrouwen, en wie niet?
Het boek is goed geschreven en opmerkelijk goed vertaald. Het is rijk aan historisch (correcte) details en dat maakt het een plezier om te lezen. Samen met het feit dat Joanna een mooi uitgewerkt personage is, zij gaat voor je ogen leven, is een vrouw zoals je die graag zou willen zien (stoer maar toch ook vrouwelijk, goedgebekt maar toch ook beleefd, doordacht maar ook spontaan).
En het deed me echt ontzettend denken aan de Shardlake serie van C.J.Sansom. Die priorij, die sfeer, de moord, de spanning.
Er is inmiddels een vervolg geschreven op De kroon: The chalice (nog niet vertaald).
genre: historische fictie
Tijdens de koude paasdagen had ik even zin in iets meeslepends. Groots hoefde het niet te zijn. Gelukkig zag ik dit boek in de biep staan. Het stond al een tijdje op mijn lijstje.
"Om te kunnen scheiden van zijn kinderloze eerste vrouw breekt koning Hendrik VIII in 1534 met de Rooms-katholieke kerk, sticht de protestantse Church of England en confisqueert kloosters en hun bezit. De non Joanna Stafford (27), nicht van de hertog van Buckingham, hoort in 1537 in Dartford Priory dat haar lievelingsnicht door Hendrik VIII is veroordeeld tot de brandstapel en verlaat de priorij heimelijk om haar te steunen. In Londen wordt ze met haar vader opgepakt en naar de Tower gebracht. De bisschop van Winchester geeft haar de keus: de kroon van Athelstan, een relikwie dat een eind kan maken aan de Reformatie, vinden in de priorij, of haar vader wordt gemarteld. Dan begint een moeilijke zoektocht." (Bibliotheek)
Dit boek heeft geen pretenties maar is (daarom?) een heerlijk boek en erg spannend. Vanaf het moment dat Joanne met haar 'opdracht' terugkomt in de priorij van Dartford, gebeuren daar allemaal vreemde dingen; de priores verdwijnt, haar overdrachtsbrief verdwijnt en al snel wordt de eerste moord gepleegd. Wie is te vertrouwen, en wie niet?
Het boek is goed geschreven en opmerkelijk goed vertaald. Het is rijk aan historisch (correcte) details en dat maakt het een plezier om te lezen. Samen met het feit dat Joanna een mooi uitgewerkt personage is, zij gaat voor je ogen leven, is een vrouw zoals je die graag zou willen zien (stoer maar toch ook vrouwelijk, goedgebekt maar toch ook beleefd, doordacht maar ook spontaan).
En het deed me echt ontzettend denken aan de Shardlake serie van C.J.Sansom. Die priorij, die sfeer, de moord, de spanning.
Er is inmiddels een vervolg geschreven op De kroon: The chalice (nog niet vertaald).
Christiaan Weijts - Euforie
Van Christiaan Weijts had ik nog niet eerder wat gelezen, maar wel gehoord dat in zijn vorige boeken nogal kwistig met sex wordt gestrooid. Ik houd daar niet zo van, maar indachtig de bespreking van dit boek door Boekenliefhebber durfde ik het aan, toen ik het in de biep zag liggen!
"In de nieuwe roman van schrijver en columnist Christiaan Weijts (1976) raakt Johannes Vermeer (mogelijk nazaat van) betrokken bij een reddingsoperatie na een aanslag in Den Haag. De naar zuiverheid strevende architect, getrouwd met een mediagenieke televisieweervrouw, meent bij deze actie zijn jeugdliefde te zien. In het jaar daarop dingt zijn architectenkantoor mee naar het verwezenlijken van een ontwerp van een monument voor de gevallenen bij de aanslag. Professionele integriteit en malafide, inhalig opportunisme botsen. De hoofdpersoon wordt ook nog eens bedreigd. Intussen is er in aparte hoofdstukken ook het verhaal over de jeugdliefde aan het begin van de jaren negentig. Die misgelopen jeugdliefde manifesteert zich in het verhaalheden en krijgt context in het persoonlijke en professionele leven." (bron: Bibliotheek)
Johannes Vermeer....als je je hoofdpersonage zo noemt, heb je wel grootse plannen. Ik ga dan altijd zitten puzzelen waarom de schrijver deze naam heeft gebruikt. Zou het zijn omdat de grote schilder het hoofd liet hangen naar zijn (kapitaalkrachtige) klanten (weliswaar uit noodzaak, anders kwam er geen cent binnen)? Want deze moderne Johannes Vermeer, die laat zijn hoofd een beetje te veel hangen naar status en het grote geld. Ten koste van zijn persoonlijke integriteit. Alles om de opdracht voor het bouwen van het monument binnen te halen. Vermeer weet ook dat één van zijn partners in het architectenburo LVE Architecten, de erg foute Kasper Eijsvogel frauduleus bezig is, maar verkiest de andere kant op te kijken. Gaandeweg wordt het buro door het gesjoemel van Kasper meegesleept richting de ondergang. Heel erg een boek van deze tijd dus. Maar ook het persoonlijk leven van Johannes komt niet ongeschonden uit te strijd (ik ga niet te veel weggeven maar dit vond ik trouwens wel het minst geloofwaardige aspect).
Weijts doorspekt dit verhaal met gedachten over, ja over van alles. De architectuur, de kunst, schoonheid, het leven, geschiedenis en een flink stuk maatschappijkritiek. Maar wat een theorietjes! Af en toe vond ik het wel een beetje (te) veel van het goede.
Gelukkig was daar Isa. Isa Verstuyven, schoolvriendin en eerste liefde die hij denkt te hebben herkend tijdens de reddingsoperatie na de aanslag in de Haagse tramtunnel. De hoofdstukken in de tegenwoordige tijd over de strijd om de bouwopdracht worden afgewisseld door het verhaal van de jonge Johannes (Johan) , zijn schooljaren en zijn vriendschap/relatie met Isa. Isa is het totale tegenovergestelde aan Johannes. Ze woont in een kraakpand, loopt met piercings en punkkleren, is een overtuigd anarchiste. Johannes is een net opgevoede jongeman die houdt van klassieke muziek en tekenen, en die wat wil bereiken in het leven.
De volwassen Vermeer is zo bezig met de jonge Isa, dat hij haar op gaat zoeken. Als blijkt dat zij creatieve oplossingen biedt voor de moderne bouwmaterialen, verstrengelt haar pad zich met dat van Vermeer.
Het mooie is dat Vermeer zich gaande het verhaal ontwikkelt; hij leert, juist door weer tegenover Isa te staan, zichzelf kennen. En uit deze zelf-analyse komt tenslotte ook de titel van het boek voort.
Een goed uitgedachte structuur, gecombineerd met een prettige stijl, met de nodige diepgang en aansprekende thematiek (die thematiek deed me overigens erg aan 'De eeuwige bron' van Ayn Rand denken!).
Geslaagde kennismaking dus, met de schrijver Christiaan Weijts!
"In de nieuwe roman van schrijver en columnist Christiaan Weijts (1976) raakt Johannes Vermeer (mogelijk nazaat van) betrokken bij een reddingsoperatie na een aanslag in Den Haag. De naar zuiverheid strevende architect, getrouwd met een mediagenieke televisieweervrouw, meent bij deze actie zijn jeugdliefde te zien. In het jaar daarop dingt zijn architectenkantoor mee naar het verwezenlijken van een ontwerp van een monument voor de gevallenen bij de aanslag. Professionele integriteit en malafide, inhalig opportunisme botsen. De hoofdpersoon wordt ook nog eens bedreigd. Intussen is er in aparte hoofdstukken ook het verhaal over de jeugdliefde aan het begin van de jaren negentig. Die misgelopen jeugdliefde manifesteert zich in het verhaalheden en krijgt context in het persoonlijke en professionele leven." (bron: Bibliotheek)
Johannes Vermeer....als je je hoofdpersonage zo noemt, heb je wel grootse plannen. Ik ga dan altijd zitten puzzelen waarom de schrijver deze naam heeft gebruikt. Zou het zijn omdat de grote schilder het hoofd liet hangen naar zijn (kapitaalkrachtige) klanten (weliswaar uit noodzaak, anders kwam er geen cent binnen)? Want deze moderne Johannes Vermeer, die laat zijn hoofd een beetje te veel hangen naar status en het grote geld. Ten koste van zijn persoonlijke integriteit. Alles om de opdracht voor het bouwen van het monument binnen te halen. Vermeer weet ook dat één van zijn partners in het architectenburo LVE Architecten, de erg foute Kasper Eijsvogel frauduleus bezig is, maar verkiest de andere kant op te kijken. Gaandeweg wordt het buro door het gesjoemel van Kasper meegesleept richting de ondergang. Heel erg een boek van deze tijd dus. Maar ook het persoonlijk leven van Johannes komt niet ongeschonden uit te strijd (ik ga niet te veel weggeven maar dit vond ik trouwens wel het minst geloofwaardige aspect).
Weijts doorspekt dit verhaal met gedachten over, ja over van alles. De architectuur, de kunst, schoonheid, het leven, geschiedenis en een flink stuk maatschappijkritiek. Maar wat een theorietjes! Af en toe vond ik het wel een beetje (te) veel van het goede.
Gelukkig was daar Isa. Isa Verstuyven, schoolvriendin en eerste liefde die hij denkt te hebben herkend tijdens de reddingsoperatie na de aanslag in de Haagse tramtunnel. De hoofdstukken in de tegenwoordige tijd over de strijd om de bouwopdracht worden afgewisseld door het verhaal van de jonge Johannes (Johan) , zijn schooljaren en zijn vriendschap/relatie met Isa. Isa is het totale tegenovergestelde aan Johannes. Ze woont in een kraakpand, loopt met piercings en punkkleren, is een overtuigd anarchiste. Johannes is een net opgevoede jongeman die houdt van klassieke muziek en tekenen, en die wat wil bereiken in het leven.
De volwassen Vermeer is zo bezig met de jonge Isa, dat hij haar op gaat zoeken. Als blijkt dat zij creatieve oplossingen biedt voor de moderne bouwmaterialen, verstrengelt haar pad zich met dat van Vermeer.
Het mooie is dat Vermeer zich gaande het verhaal ontwikkelt; hij leert, juist door weer tegenover Isa te staan, zichzelf kennen. En uit deze zelf-analyse komt tenslotte ook de titel van het boek voort.
Een goed uitgedachte structuur, gecombineerd met een prettige stijl, met de nodige diepgang en aansprekende thematiek (die thematiek deed me overigens erg aan 'De eeuwige bron' van Ayn Rand denken!).
Geslaagde kennismaking dus, met de schrijver Christiaan Weijts!
Abonneren op:
Posts (Atom)