Uitgeverij Podium, 518 blz.
Het is mij een raadsel waarom het Alex Boogers maar niet lukt om Een Bekende Schrijver te worden. Met zijn nieuwe boek Alleen met de goden heeft hij weer een erg goed boek afgeleverd, sterker nog: zijn beste tot nu toe. Met 518 bladzijden ook zijn omvangrijkste. Alles klopt aan dit boek. De opbouw, de stijl, de thema’s, zelfs de lengte is precies wat het moet zijn. Boogers (1970) noemt het zijn ‘eindboek’:
“omdat ik in een vroeg stadium ontdekte dat het groot zou worden. Alles waar ik in mijn eerdere werk over schreef, komt terug in dit boek, maar dan puurder, heftiger.” (Volkskrantmagazine 7-3-15)
Aan het begin van het boek is de hoofdpersoon Aaron Bachman 10 jaar oud en woont met zijn moeder op een armoedige flat in een deprimerende arbeiderswijk in Vlaardingen. Zijn vader (niet zijn biologische) zit in de gevangenis wegens het doodslaan van een man. Moeder heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen en wordt langzaam gesloopt door het zware leven dat ze leidt, ze loopt de hele dag te schelden op Aaron.
Gelukkig heeft Aaron een uitlaatklep, een stoomventiel: hij schrijft, in het geniep. Fragmenten en beelden, alles wat hij in zijn dagelijks leven niet kwijt kan. Zijn moeder en hij leven langs elkaar heen, zijn vader bezoekt hij steeds minder.
Als hij ouder wordt komt hij in aanraking met foute vrienden, en het is niet moeilijk voor te stellen hoe deze jongens, zonder veilige haven, zonder toekomst, het verkeerde pad op gaan. Maar Aaron komt in contact met Arturo, eigenaar van een kickboksschool, die wat in hem ziet; “ik had nooit eerder iemand gekend die tegen mij zei dat ik bestond uit mogelijkheden in plaats van beperkingen.”
Aaron wordt een goede kickbokser maar blijft ook schrijven, want hij heeft een drang in zich, een drang tot schrijven die hij niet tot stilte kan brengen. Een leraar ziet in hem de schrijver die hij zal worden en houdt een monoloog over kunstenaars tegen Aaron die hij zijn leven niet meer zal vergeten:
“Ze zijn niet bezig met zichzelf. Ze doen er helemaal niet toe en willen alleen de monsters voeden waardoor ze achterna worden gezeten. Ze moeten ze voeden, zodat ze ze kunnen berijden, want dat is wat ze willen. En dan gaan ze op in een wilde rit en belanden ze op velden en wegen waar ik nooit zal komen.....Het maakt niet uit waar ze belanden, wie ze onderweg verliezen en hoe verlaten en onbegaanbaar die weg is. Ze voelen zich nooit eenzaam, want ze zijn alleen met de goden, door wie ze hun hele leven werden geplaagd en getreiterd met al die schimmen, beelden, woorden en ideeën, maar nu durven ze zich er eindelijk aan over te geven, en ze doen het, zonder spijt of angst. Ze doen het omdat ze weten, met al hun twijfels en onzekerheden, dat er niets anders op zit.”
De opa van Aaron is na het overlijden van oma naar Japan vertrokken en stuurt hem boeken over samoerai. Uit één zo’n boek, van Miyamoto Musashi, leert Aaron dat hij zowel een vechter als een schrijver kan zijn:
"I take up my brush to explain the true spirit...It is said the warrior's is the twofold Way of pen and sword, and he should have a taste for both Ways.”
Aan het eind van het boek, na 518 prachtige pagina's, is Aaron 23, herstellend van een motorongeluk en geeft hij eindelijk ruimte aan de schrijver in hem. De schrijver die Alex Boogers heet, want Boogers heeft rijk geput uit zijn eigen leven. Waarschijnlijk komt het hierdoor dat het boek leest als een oprecht en waarachtig ‘coming-of-age’ verhaal waar ik zeer van onder de indruk ben.
Alex Boogers heeft nog steeds bijbaantjes (hij geeft kickbokslessen en heeft een parttime kantoorbaan) om het hoofd boven water te houden. Komt dit wellicht omdat hij niet voortdurend met zijn kop op tv is? Ik vind dat alleen maar in hem te prijzen, maar dat zo'n geweldige schrijver twee bijbanen moet hebben vind ik een groot onrecht.
Daarom doe ik nog maar eens een oproep: koop, lees, huiver en geniet van Alleen met de goden!
Een dik verdiende 5-sterrenwaardering
Alleen met de goden is Boogers' 8ste boek. Eerder besprak ik Alle dingen zijn schitterend (5 sterren) en De Tijger en de kolibrie (4 sterren) waarin ik ook al een pleidooi voor deze schrijver hield....
