Back to normal: over herbronnen en andere zweverigheden

Ik ben er weer!
Raar eigenlijk hoor, dat ik hier op mijn blog te kennen had gegeven er even tussenuit te knijpen, ik had er een dubbel gevoel over. Het was puur de druk, het gevoel te moeten lezen en schrijven, die mij parten speelde. Ik heb er een hele discussie met meneer Boekhappen over gehad, want die zei: maar je hoeft toch niemand verantwoording af te leggen? Nee dat is wel zo, maar toch ben ik van mening, dat op het moment dat je een blog begint, je daarmee ook een soort verantwoordelijkheid aangaat, namelijk die om regelmatig iets van je te laten horen. En als dat dan niet lukt, gaat dat mij enorm dwars zitten. Is dit herkenbaar, of zit ik er zelf nou zo raar in?

In ieder geval kon ik, nu de druk eraf was, zonder plichtplegingen de boeken waar ik al zo lang in bezig was, allemaal rustig uitlezen en er eens uitgebreid over nadenken. Daarvóór had ik het gevoel dat ik vastgelopen was in mijn lezen, ik had uit een soort onrust ook veel te veel boeken tegelijk onderhanden. Het was net of ik er maar niet doorheen kwam, en als ik maar zo weinig las, kon ik er ook niet over schrijven....Ik ben een trage denker, een gelezen boek heeft bij mij tijd nodig om goed verteerd te worden. Naarmate de tijd verstrijkt zie ik steeds beter wat de bedoeling van het boek was en wat ik er uit gehaald heb.

Wat wel helpt in zo'n geval, is jezelf even helemaal leeg maken en dan weer opnieuw verankeren. Hè dit klinkt als het soort zweverigheid dat ik juist zoveel mogelijk uit de weg ga? Het is net zoiets als 'herbronnen', ook zo'n mode-woord wat mij doorgaans te zweverig is, maar in dit geval wel precies aangeeft wat ik heb gedaan. Vrijheid, daar had ik behoefte aan; waar sommigen van jullie zich juist de afgelopen tijd hebben aangesloten bij een leesclub, ben ik er na een jaar of 5 mee gestopt. Het voelde te veel als een knellende band, de boeken als 'huiswerk', iets dat moet.  Ik hecht toch heel erg aan het maken van mijn eigen keuzen, ook wat leesvoer betreft, en de vrijheid om een boek terzijde te leggen als het me niet aanstaat.

Wat ik ook wel weer scherp zag is hoe belangrijk boeken toch zijn. Niet alleen voor mij, maar in het algemeen. Als je iets mankeert waardoor je minder mobiel bent, wordt je wereldje al snel bijzonder klein en dan zorgen boeken ervoor dat er in je geest toch ruimte gecreëerd wordt en blijft. De focus is de afgelopen tijd wel een beetje verschoven naar non-fictie, vooral boeken over filosofie, bundels met interviews en biografieën en memoires hadden mijn voorkeur.

Het mooie van de tijd nemen om over je gelezen boeken na te denken, is dat je ook de verbanden gaat zien. Zo zie ik tijdens het lezen van de boeken van Joep Dohmen veel paralellen met De Universiteit van het leven van Rob Riemen. De boeken vullen elkaar perfect aan. En De prijs van de vrijheid van Joep Dohmen en Maarten van Buuren sloot naadloos aan op het boek van Sarah Bakewell over Montaigne, beide over de kunst zo goed mogelijk te leven.

Dit sluit mooi aan op de zoektocht naar vorm die ik de laatste tijd op mijn blog begonnen was; voor mij zijn de prettigste blogposten over boeken de heel persoonlijke. Dus niet die, waar de inhoud van het verhaal centraal staat. Maar die, waar de interactie met de lezer (deze specifieke lezer) centraal staat. Wat doet het boek met haar(/hem). Waarom leest zij dit boek? In welk kader plaatst zij dit boek? Heeft ze een speciale band met één of meer thema's, past het bij andere boeken die gelezen zijn of op het lijstje zijn gezet? Wat vindt zij dat anderen zouden kunnen hebben aan dit boek?
Die kant wil ik in ieder geval mijn eigen blogposten op sturen. Dat zal nog wel even zoeken en wennen zijn. Daarom hecht ik des te meer waarde aan jullie commentaar; vinden mijn baksels ergens een gehoor?

Ik wens jullie allen een mooi voorjaar!