Komt een lezer bij de dokter

Dokter, ik heb een groot probleem.

"Daar ben ik voor, problemen, wat scheelt er aan?"

Ik zie mezelf als een hartstochtelijk lezer, altijd geweest, van kinds af aan. Maar de laatste tijd vraag ik me steeds meer af waar het toe leidt, al dat lezen. Al die verhalen, en dan al die meningen over die verhalen. Ik word er verschrikkelijk moe van. Die verhalen komen allemaal op hetzelfde neer: de liefde, de dood, de zoektocht die het leven is. Vriendschap, relaties, ziekte. Ik weet het, het klinkt raar als ik het zeg, maar ik heb het wel gezien allemaal. Ik heb er geen lol meer in. Ik ervaar een gevoel van....verveling?

"Mmmm....dat klinkt ernstig. Slaapt u wel goed?"

Nou nu u het zegt, ik heb snachts steeds dezelfde nachtmerrie, dat ik bedolven wordt onder een enorme berg boeken. Dat zijn dan allemaal nieuw verschenen boeken waarvan ik het idee heb dat ik die heel graag zou willen lezen. Maar het zijn er zo veel, dat dat nooit kan. Ik kan dan niet kiezen, met als gevolg dat ik helemaal niet meer lees.  Dan word ik badend in het zweet wakker met een gevoel alsof ik stik.

"Leest u nog wel, of bent u er helemaal mee gestopt?"

Nee, ik lees nog wel, mondjesmaat, maar het is nu bijna alleen maar non-fictie, omdat ik daar nog wel wat van opsteek.

"Maar dan valt het probleem toch wel mee, afgezien van uw nachtmerries?"

Ja maar ik wil dolgraag schrijven over die non-fictie boeken, omdat daar hele interessante dingen in staan.

"Maar wat wilt u nou zeggen dan?"

Nou, ik kan totaal geen inspiratie vinden om te schrijven, de lust ontbreekt mij. Ik kan me er gewoon niet toe zetten. Dus ik ben allerlei andere dingen gaan doen, maar lezen en schrijven horen daar niet bij.

"Als ik het allemaal zo eens beluister, lijkt mij dit een typisch geval van een existentiële leescrisis. Die past naadloos in de algemene midlife crisis, waarin u zich naar mijn mening bevindt. Ik heb goed en slecht nieuws."

Ja?

"Het goede nieuws is, dat het over gaat. Ik weet niet wanneer, maar het komt goed.
Het slechte nieuws is, dat ik u moet adviseren in therapie te gaan, hoewel ik weet dat u een hekel hebt aan therapie. Maar lezen moet leuk zijn. Thomas Mann, die men toch niet direct als een schrijver van onderhoudende verhalen zou typeren, zei het zelfs:

Kunst mag geen huiswerk en geen corvee zijn, geen bezigheid contre coeur, maar ze wil en moet plezier verschaffen, onderhoudend en inspirerend zijn, en op wie het werk deze invloed niet heeft, die moet het laten liggen en iets anders zoeken.

Dus als u er geen lol in hebt, dan moet u het niet doen. Maar u weet zelf ook wel dat u zich ongelukkig gaat voelen als u helemaal niet leest. Dus ik geef u als therapie mee, dat u elke dag een uurtje in een non-fictie boek leest met een onderwerp dat u interesseert. Vervolgens schrijft u elke dag een regeltje over wat u getroffen heeft in wat u gelezen heeft. Eén regeltje maar. Als u het boek dan uit heeft, dan heeft u toch bijna een blogpost bij elkaar geschreven! Zonder al te veel moeite."

Briljant dokter. Dat ik dat nou zelf niet kon verzinnen.

"Tja daar word ik rijkelijk voor betaald hè. Ik stel voor dat u dit een maandje gaat proberen, en dat u dan bij mij terugkomt om te kijken hoe we verder gaan.
Om te beginnen geef ik u als huiswerk het boek Eendagsvlinders van Irvin D. Yalom mee, een collega van mij. Het zijn 10 niet te lange verhalen over mensen die zich net als u in één of andere crisis bevinden. Wellicht vindt u hier herkenning en kan dit u verder helpen. Als u bij mij terugkomt, wil ik het graag met u over uw leeservaringen hebben."

Afgesproken dokter! Bedankt, en tot volgende maand!