50 tinten grijs (blijft toch grijs)

E.L. James - Vijftig tinten grijs (Fifty shades of grey)

'Waaaaat? Lees jij die bagger?'
Ehh...ja.
Maar ik heb het niet uitgelezen (maar dit zeg ik niet als excuus, ik schaam me er niet voor). Ik was er aan begonnen uit nieuwsgierigheid.
Waarom is dit zo'n enorm succes bij de Amerikaanse (vrouwelijke) lezers terwijl ik tegelijkertijd lees dat het ook zo'n enorm slécht boek is. Hoe kan dat? Wat is er dan zo aantrekkelijk aan het verhaal?

Eigenlijk was ik er ter hoogte van bladzijde 30 al klaar mee. Ja, het is inderdaad een slecht geschreven boek. Het gaat ongeveer zo: jong, onervaren meisje (Anastasia) ontmoet man van de wereld Christian Gray (veel geld en vooral veel macht) die op haar valt (en haar als SM playmate wil) en haar voortdurend zo intens aankijkt met zijn doordringende grijze ogen dat zij niet meer weet wat te zeggen en heel zenuwachtig wordt.
Zo dus(sorry, ik las dit boek in het Engels dus engelstalig citaat):

"He's watching me closely, his gray eyes intense and smoky. It's unnerving.....Please Anastasia. His tongue caresses my name, and my heart once again is frantic. I can hardly breath."

Nou het is me wat.

Maar ik heb doorgelezen, want ik wilde toch ook wel zo'n BDSM sexscene meemaken. (BDSM staat voor de combinatie Bondage en Discipline, Dominantie en Onderwerping, Sadisme en Masochisme). Alle soorten kinky!

Maar voor het zover was moest er nog eindeloos in de grijze ogen worden gekeken en moest Anastasia (Ana) worden 'gered' door Christian omdat ze hem dronken opbelde vanuit een kroeg (hij: 'Ik kom je NU halen!').
En nog een kleinigheid: Ana blijkt nog maagd te zijn dus voordat ze mee gaat de 'speelkamer' in, moet ze nog even ontmaagd worden. Dit werd uitgebreid, maar dan ook écht uitgebreid en niets aan de verbeelding overlatend, beschreven. Gewoon porno, maar gelukkig wilde Christian toen nog wel even lief zijn voor zijn kersverse speeltje.

Daarna gaat hij haar leren hoe zij de onderworpene moet spelen, waarvoor ze wel even wat papieren moet tekenen: één waarin wordt vastgelegd dat ze nooit iets over Grey naar buiten brengt en een andere waarin de grenzen van het spel worden vastgelegd.
Ik vind zelf SM afschuwelijk en door het lezen ervan raak ik altijd een beetje depri, dus ik ben op pakweg 150 bladzijden echt gestopt. Genoeg denk ik om een voorzichtige mening te vormen over waarom dit nu zo'n kraker is.

Ik denk dat wat vrouwen hier zo in aantrekt vooral de combinatie is van een 'echte kerel' dat wil zeggen één die geen tegenspraak duldt, altijd de baas is en harde sex bedrijft terwijl hij dan tussendoor even vraagt 'of het nog wel gaat' dus ook de bezorgde man, die goed voor zijn partner zorgt, die overal een oplossing voor heeft en je komt redden met zijn helicopter (door hem zelf gevlogen natuurlijk!). En er óók nog echt fantaaaastisch uitziet!

Moderne vrouwen hebben misschien, naast die man die hun gelijke is, die achter de kinderwagen loopt op zijn papa-dag, de vaat in de machine zet en de was strijkt, toch ook een behoefte aan een sterke man (met macht en aanzien) die ze precies vertelt wat ze moeten doen en tegen wie ze kunnen opkijken.

Toch een soort romantisch verlangen, maar dan wel met een heel fysiek en donker(grijs) tintje.
Maar misschien zit ik er ook wel helemaal naast.

Ik zag dat Judith(Leeswammes/Boekblogger) haar nieuwsgierigheid ook niet kon bedwingen. Ik ben benieuwd of zij het uitleest en wat ze er van vindt! Soms hebben wij totaal tegengestelde ervaringen met een boek....

Torsten Krol - De weg naar Callisto

Odell Deefus is een simpele ziel. Hij is niet achterlijk maar ook niet echt slim, en daarnaast naief, goedgelovig en hij neemt de opmerkingen van anderen letterlijk. Hij heeft moeite echt contact te maken met mensen, vooral met vrouwen. Ook kan hij de consequenties van zijn eigen daden niet overzien. Odell is 22 en een stevige en grote man. Het ideale personage om slachtoffer te worden van ‘iets groots’ zoals hij dat uiteindelijk zelf benoemt.

Odell komt uit Yoder, een gehucht in Kansas. Moeder is een aantal jaar geleden overleden. Zijn vader houdt meer van de fles dan van zijn zoon. Odell is van school getrapt en besluit, omdat hij toch iets van zijn leven wil maken, om zich aan te melden bij het leger.
Daarvoor rijdt hij met zijn oude Chevrolet Monte Carlo naar het recruteringsburo in Callisto.

Net in Callisto begeeft zijn auto het en strandt hij op het oprijpad van een wat afgelegen huis. Daar blijkt niemand thuis maar de deur los, en dorstig als hij is gaat Odell naar binnen om wat water te drinken. Hij maakt kennis met de bewoner, Dean Lowry. De twee sluiten vriendschap. Dean woont in bij zijn oma, die echter op dat moment in Florida bivakkeert. Maar na een dag gedraagt Dean zich vreemd, hij is nerveus en heeft weinig zin om te praten, doet zelfs ronduit vijandig tegen Odell. Als die savonds een vers gegraven kuil in de tuin vindt weet hij het wel: Dean wil hem vermoorden en begraven in de tuin.

Als Dean Odell snachts wakker maakt en een jachtgeweer in zijn handen heeft, slaat Odell hem met een honkbalknuppel buiten westen. Voorgoed, want de volgende dag blijkt hij overleden. En Odell ontdekt dat Dean niet het enige lijk in huis is…..Prompt meldt de zuster van Dean, Lorraine zich. Odell vertelt een leugentje om bestwil (Dean is plotseling vertrokken), en daarmee zet hij een enorme keten van leugens in gang. Omdat Odell een beetje dom is, alles letterlijk neemt en om zijn oorspronkelijke leugen te maskeren fantaseert hij er maar op los. Waardoor de politie denkt dat Dean een terrorist is en uit op het vermoorden van een presidentskandidaat….

De weg naar Callisto is, zeker door het hoofdpersonage Odell Deefus, een bij vlagen zeer komisch verhaal, dat echter naarmate het eind nabij komt grimmiger wordt. Odell is, zonder dat hij het doorheeft, door zijn naïviteit het slachtoffer van het wantrouwen dat heerst na 9/11 wanneer het gaat om terrorisme. De gebeurtenissen buitelen over elkaar heen, waardoor er een enorme vaart in het verhaal zit. Je krijgt als lezer geen kans om even tot rust te komen, maar dat wil je ook helemaal niet. Odell is de verteller van dit verhaal en omdat je op die manier van binnenuit de naïviteit en eerlijkheid van hem te zien krijgt, ook erg aandoenlijk. Dat maakt het een groot plezier dit boek te lezen en tegelijkertijd is het onthutsend om te lezen wat nietsvermoedende burgers met een niet heel hoog IQ kan worden aangedaan, daartoe aangezet door de heksenjacht op 'terroristen'.
En dan komt er aan het eind nog een enorme verrassing, waardoor ik het boek met zeer veel voldoening heb dichtgeslagen. Prachtig boek met een gedenkwaardige hoofdpersoon.

Waardering: 5/5

Vertaald uit het Engels, oorspronkelijk titel: Callisto

De boeken van mei

Tussen de bedrijven door las ik toch nog drie boeken en terwijl heel Nederland voetbal zat te kijken las ik nog een vierde uit. Wat las ik allemaal?


Dodie Smith: Cassandra (I capture the castle)
Ooit heb ik blijkbaar een Nederlands exemplaar op de kop getikt met de titel Cassandra, maar dit bijna klassieke boek staat toch vooral bekend onder de oorspronkelijke engelstalige titel I capture the castle.

Voor mijn gevoel stond dit boek al eeuwen op mijn lijstje. En wat een heerlijk boek was het!
Het verhaal wordt verteld (geschreven) door de 17-jarige Cassandra Mortmain, die met haar vader, stiefmoeder Topaas, zus Rose, broer Thomas en 'knecht' Stephen (de zoon van de inmiddels gestorven huishoudster, die is blijven hangen) in een vervallen kasteel woont.
Vader heeft ooit een filosofisch boek geschreven ('Jacob worstelt') wat niemand helemaal heeft begrepen maar een geweldige bestseller is geweest, vooral in de VS. Daarna heeft hij nooit meer iets op papier kunnen krijgen. Moeder is gestorven. Topaas doet haar best om het gezin zo goed mogelijk bij elkaar te houden. Ze is een voormalig schildersmodel en nog wel tamelijk excentriek. Thomas is het slimme broertje die een beetje op de achtergrond blijft. Rose is een nufje met het hart op de goede plaats en Cassandra....die wil schrijfster worden.

Ze houdt een dagboek bij waarin ze met een scherp oog, de nodige humor en veel liefde het wel en wee van de familie Mortmain beschrijft. Wiens leven behoorlijk op de kop wordt gezet als de kleinzoons (Simon en Neil) van de eigenaar van het kasteel vanuit de VS overkomen naar Engeland.
Het is de bedoeling dat Simon het landhuis van opa en het aan de Mortmains verhuurde kasteel gaat beheren. De komst van de beide heren zorgt voor de nodige verwikkelingen in huize Mortmain.
Maar het is Cassandra die je voor zich inneemt. Een heerlijke, eerlijke, oprechte en warme persoonlijkheid die met milde humor beziet wat er om haar heen gebeurt. Het is een sprankelend, ontroerend en hartverwarmend boek en ik snap nu waarom het op de lijstjes van zovelen als 'lievelingsboek' wordt genoemd. (4,5/5)



Daarna las ik De stille moeder van Ariella Kornmehl voor de leesclub.

Dit boek heeft in 2011 de Boekdelen-prijs van leesclubs gewonnen, voornamelijk door de discussies die het blijkbaar in veel leesclubs heeft losgemaakt.

Onze leesclub was vrij unaniem in haar mening dat het weliswaar een sober geschreven, vlot leesbaar boek was maar dat het verder niet beklijft. Er wordt heel veel in aangeraakt, maar niets wordt uitgewerkt en sommige emoties en handelingen konden we niet uitleggen of begrijpen.

Kortgezegd gaat het over een vrouw van Russische afkomst, Loenia, nu makelaar in Amsterdam. Getrouwd en zoontje dat doofstom is, waar ze moeite mee heeft. Ouders wonen in Rusland (St.Petersburg). Als vader in het ziekenhuis terecht komt, gaat Loenia voor enkele dagen naar St.Petersburg terug en probeert ze bij haar moeder te achterhalen wat er ooit gebeurd is toen ze klein was en een ruzie van haar ouders heeft meegemaakt waarbij vader moeder beschuldigde. Het wordt Loenia al snel duidelijk dat haar vader waarschijnlijk niet haar echte vader is. Moeder wil er aanvankelijk niets over kwijt maar komt gaandeweg toch met een soort van uitleg, die echter op alle fronten vaag blijft.
Geen slecht boek maar ook niet één die tot nadenken stemt, of waar je eens lekker in op kunt gaan. Waarschijnlijk ben ik dit verhaal weer heel snel vergeten. (3/5)


Corine Hartman - Als de dood las ik tijdens een regenachtig weekend. Ik heb er veel plezier aan beleefd en het las als een trein, maar ik heb wel bezwaar tegen de aanduiding 'Thriller'. Want dit was in mijn beleving geen thriller, en in die zodanigheid zou ik het geen goed boek vinden. Ik miste dan vooral de verrassende plotwendingen, die je zo mooi op het verkeerde been kunnen zetten.
Maar als psychologische roman waarin nogal wat onderhuidse emoties broeden, geheimen in de openbaarheid komen en (ja dat dan weer wel) wat mensen van de klif geduwd worden vond ik het een erg goed boek. Het speelt zich af in een ski-oord in de Dolomieten, waar de ouders van de hoofdpersoon Desiree een chalet hebben. Vader is al 20 jaar dood en Desiree en haar man Thomas gaan op verzoek van moeder een weekje mee naar het chalet, om uit te rusten van hun drukke bestaan om hun sterrenrestaurant in Bergen overeind te houden. Eenmaal ter plekke ontrollen zich in snel tempo een aantal onthutsende gebeurtenissen en daarna gaat het er eigenlijk om: waarom en hoe zal het aflopen?
Lekker boek! (4/5)


Nicci French - Dinsdag is voorbij
Met Blauwe maandagen was Nicci French een nieuwe weg ingeslagen. Maar goed ook, want hun 'oude' format ging een beetje vervelen. Nu ze een terugkerende hoofdpersoon, de psychotherapeute Frida Klein, hebben gekozen, hebben de verhalen een soort diepgang gekregen. Blauwe maandagen vond ik een goed maar niet geweldig boek. Dinsdag is voorbij vond ik een stuk beter. Spannender, maar vooral Frida Klein krijgt meer dimensie en karakter. Ze springt weer bij in een politiezaak van rechercheur Karlsson. Een paar personages uit Blauwe maandagen komen in dit boek terug, maar het is niet essentieel dat je dat boek gelezen hebt want er wordt wel uitleg gegeven over die personages. Een spannend boek en hier wel een verrassend eind! En de serie gaat verder, want aan het eind duikt er iemand uit het verleden op waar Frida nog niet mee klaar is.....(4,5/5)

Ik heb nog een paar spannende boeken op de stapel liggen. Ik raak altijd wel geinspireerd door de Maand van het spannende boek. En ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik vind de zomer bij uitstek geschikt voor thrillers.
Maar eerst ben ik nog aan het lezen in De weg naar Callisto van Torsten Krol.

De tuin: nog één keer (en dan terug naar de boeken)

De tuin is klaar! Omdat jullie zo meegeleefd hebben, nog één keer wat foto's. De metamorfose en het eindresultaat. Daarna ga ik terug naar de boeken!

Zo begon het:













Daarna werd de nieuwe bekisting gemaakt:













En het folie erin gemaakt:














Op donderdagmiddag stond het er zo bij:














Op vrijdag hebben de mannen keihard gewerkt om alles af te krijgen. Aan het begin van de middag hebben we alle vissen en salamanders weer teruggezet. Alles nog in leven gelukkig. Maandag is de vijverpomp weer aangezet en daarmee de beekloop in gang gezet. Het klatert weer gezellig!
En dit is dan het eindresultaat (foto's vanmiddag geschoten toen het zonnetje er door kwam!):






























Taaa-daaaa!!!
Het tuinhuis breng ik een andere keer nog wel in beeld (zodra de bloemetjes buiten staan).

En nu terug naar de BOEKEN!