Karl Ove Knausgard - Vader

Hoe interessant kan het zijn, om te lezen over een leven van een op zich gewone Noorse man, dat tot in de kleinste details beschreven wordt? Nou.....ik ben er verslaafd aan geraakt!

Ik heb bij dit boek géén aantekeningen gemaakt, dus ik schrijf nu vanuit mijn gevoel, en dat gevoel zegt: wat een fantastisch boek is dit!

Karl Ove Knausgard (Noorwegen, 1968) schreef al eerder een roman (Engelen vallen langzaam) maar brak zowel in Noorwegen als internationaal door met zijn 6-delige cyclus Mijn strijd, een serie autobiografische boeken. Inmiddels is het derde deel (Zoon) net in vertaling verschenen. Vader is het eerste deel, Liefde het tweede.

Ja wat is de aantrekkingskracht van dit boek? Het is denk ik juist dat je wordt meegenomen in het leven van deze intelligente, gevoelige man die zichzelf en de mensen om hem heen genadeloos analyseert. Hij beschrijft gedachten die wij allemaal wel hebben, diepzinnige gedachten. We denken dan dat wij uniek zijn om deze gedachten te hebben, maar ze blijken vrij universeel te zijn. Alleen kunnen de meesten van ons ze niet in taal vatten. En zeker niet zo mooi als Knausgard dat doet. Wat kan deze man mooi schrijven! Het ontroert je, het grijpt je bij tijd en wijle zelfs bij de strot, je denkt: ja, dit is het wezen van het leven.

Zoals dit stukje, wanneer Karl Ove in de trein van Stockholm naar Gnesta zit, en de zon net ondergaat in een mistige hemel:

"...ik dacht nergens aan, keek alleen naar die rode, brandende kogel aan de hemel en de vreugde die dat beeld in me opriep was zo heftig en kwam zo onverhoeds dat ze niet van pijn was te onderscheiden. Wat ik ervoer leek me van enorme betekenis. Echt van enorme betekenis. Toen het moment voorbij was, werd het gevoel van enorme betekenis niet minder, maar het was opeens nergens meer thuis te brengen: wát was er nu precies zo van betekenis? En waarom? Een trein, een industriegebied, de zon, de mist?
Dat gevoel herkende ik, het leek op wat sommige kunstwerken in me opriepen."

In dit deel gaat het vooral om de relatie van de schrijver met zijn vader. De vorm heeft iets van een dagboek maar dan niet met hoofdstukken met tijdsaanduidingen, het gaat eigenlijk aan één stuk door. De enige indeling die het boek kent, is een indeling in twee delen. Verder springt het chronologisch soms heen en weer  van een heel jonge Karl Ove tot de Karl Ove van nu, de schrijver met zijn gezin die reflecteert op zijn schrijverschap, maar niet op een verwarrende manier.

Knausgard, zowel de jonge als de schrijver van nu, denkt over alles na op een manier die raakt. Of het nu gaat over de dood, de liefde, ouderschap, kunst, literatuur: er gebeurt iets met je als je het leest.
Daarnaast is het, zoals met dagboeken ook vaak het geval, verslavend om in iemands leven mee te reizen en door zijn ogen naar de wereld te kijken.

De jonge Karl Ove wil al vroeg schrijver worden maar is lang op zoek naar de juiste taalvorm om zijn werkelijkheid te beschrijven. Het duurt tot 2009 tot hij die definitief gevonden heeft. Het is het geluk van de lezer dat hij er 6 boeken mee heeft gevuld. Je moet het ook maar durven, want het is een zo eerlijk en rauw geschreven 'autobiografie' dat al die lezers (het wordt een steeds grotere schare, heb ik begrepen) de man Karl Ove Knausgard straks beter kennen dan zijn eigen vrouw.

Wat een luxe voor ons lezers, wat een heerlijk vooruitzicht, nog 5 boeken te gaan!