Anita Amirrezvani - Prinses van Perzië


Ik ben bang dat ik het eerst weer even over iets niet-inhoudelijks moet hebben. Want moet je nu die omslagen (en de titelvertaling!) eens vergelijken tussen de Nederlandse vertaling en het engelse origineel:
Uitgevers wat bezielt jullie? Het originele omslag geeft de oosterse sfeer en de historische context van het verhaal heel mooi weer, het nederlandse omslag geeft helemaal niets weer. Het kan ook een achterbuurt in Italië zijn om maar wat te noemen, en het boek gaat niet over kleine meisjes! Het is dat ik het vorige boek van deze schrijfster (Dochter van Isfahan) zo mooi vond, want op basis van zo'n omslag ben je toch niet geneigd om zo'n boek op te pakken?

Om nog even bij Dochter van Isfahan te blijven: dat vond ik een prachtig boek over een veertienjarig meisje dat als leerling wordt aangenomen bij een tapijtontwerper en daar blijkt over een groot talent te beschikken. Mooie sfeerbeschrijving van Iran (Perzië) in de 17e eeuw, maar ook een ontroerende karakterontwikkeling van de hoofdpersoon.
Ook Prinses van Perzië bevat weer prachtige beschrijvingen van het Iran in de 16e eeuw en biedt vooral een mooi inkijkje in de wereld aan het hof van de Sjah. Met veel bijzonderheden over de harem en vooral over de eunuchen, de gecastreerde mannen aan het hof die als enige mannen in de harem mochten komen, omdat de Sjah dan niet bang hoefde te zijn dat er een kind ter wereld kwam dat niet van hem was.

Ik vond het boek qua verhaal echter een stuk minder dan Dochter van Isfahan.Prinses Pari Khan Khanoum vond ik geen sympathieke vrouw. Zij is een keiharde, carrière-beluste vrouw die af en toe wel flintertjes gevoel loslaat maar vooral toch een afstandelijke koninklijke vrouw is die zich zeer bewust is van haar afkomst en vooral van de rechten die daarmee gepaard gaan. Haar door haar vader, Tahmasp Sjah, toegewezen bediende is de eigenlijke hoofdpersoon van dit boek, de eunuch Payam Javaher-e-Shirazi, oftewel Javaher Agha.
Doorgaans werden eunuchen verkregen door heel jonge jongens uit Afrika met valse voorwendselen naar Perzië te vervoeren en ze onderweg of in Perzië gedwongen te castreren. Een behandeling die vele jongens niet overleefden.
Javaher laat zich rond zijn 20ste vrijwillig castreren (deze gruwelijke daad wordt nogal uitgebreid beschreven), om zo een goede positie aan het hof te krijgen zodat hij de familie-naam in ere kan herstellen; zijn vader, die een hoge hofmedewerker was, werd beschuldigd van ontrouw aan de Sjah en vermoord.

Ook Javaher vond ik geen heel sympathieke personage, al leer je hem beter kennen en is hij in ieder geval een stuk menselijker dan prinses Pari. Maar hij heeft wel een tamelijk kritiekloze verering voor zijn werkgeefster ('de stuwkracht van mijn bestaan') en dat maakt hem wel een beetje een slappeling.

Twee keer overlijdt er een Sjah en twee keer probeert prinses Pari aan de macht te komen, of in ieder geval naaste adviseur van de nieuwe Sjah (in beide gevallen één van haar broers) te worden. Dit verhaal gaat gepaard met veel politiek gekonkel dat zeer in detail beschreven wordt, wat ik af en toe wat langdradig vond worden en waardoor de plot nogal in elkaar zakte.

Samengevat dus de moeite waard voor de mooie (historische) beschrijvingen van de wereld aan het hof van de Sjah. Minder vanwege het verhaal van de naar macht strevende prinses Pari en haar bediende Javaher.

Prinses Pari Khan Khanoom Safavi schijnt overigens een werkelijk bestaande vrouw te zijn geweest, die de rol die de islam haar oplegde in die tijd ver oversteeg.




12 opmerkingen:

  1. Die eerste opmerking vind ik ook wel inhoudelijk, ongelooflijk hoe de marketing alles nivelleert, nog een geluk dat de auteur haar naam mocht behouden! Jammer dat prinses Pari zo niet meteen aan de macht komt (zou het een goede heerser zijn geweest?), en proficiat aan mezelf dat ik jouw bespreking toch nog verderlas na dat 'vrijwilige' castreren. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja erg hè Boekenliefhebber. Ik vind het ook een belediging voor het boek. Kan me ook niet voorstellen dat de schrijfster met zoiets akkoord gaat.
      Pari zou denk ik wel een goede heerser zijn geweest, ze was wel heel eerlijk op een directe manier, maar ook wel heel rechtlijnig en dat had haar misschien toch weer de das omgedaan.
      Het castreren...als ik een man was zou ik die scene waarschijnlijk overgeslagen hebben ;-) In dit geval ging ook nog eens het hele zaakje er af brrrr..

      Verwijderen
    2. De schrijfster heeft er niets over te zeggen, Joke, die ziet gewoon haar boek in een bepaalde cover verschijnen, net als wij! Zo gaat dat in de uitgeef wereld... {zucht}

      Verwijderen
  2. Ok, dit staat laag op de leeslijst. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Inderdaad, die cover! Ik moet zeggen dat het boek me niet erg aanspreekt, maar op basis van de engelse cover zou ik het boek misschien nog wel even van dichterbij hebben willen bekijken. Die Nederlandse doet mij niets.

    Het is overigens heel vaak zo dat NLse covers er stukken saaier uitzien dan de Engelse. Ik vraag me af of dat iets te maken heeft met het volgens mij toch wel onderliggende literaire snobisme in Nederland dat bepaalt dat een boek "goede literatuur" dient te zijn. En zo'n frivole cover, dat is meer iets voor mensen die romannetjes lezen.

    Ik weet het niet, maar ik heb het idee dat wij (als land) minder geneigd zijn boeken gewoon als "Leuk!" te accepteren. Er wordt heel serieus gedaan over boeken. En daar horen van die verschrikkelijk saaie covers bij. Tja. Ik noem dat De-Slegte covers - van die boeken die je over een half jaar alweer in De Slegte ziet liggen wegens tegenvallende verkoop (ja, he he!).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat zou best eens kunnen Judith! Vandaar natuurlijk ook die onzinnige aanduiding 'Literaire thriller'. Dan kun je zonder schaamte toch een thriller lezen.
      Ik betrap mezelf er ook wel eens op hoor, dat ik bij een lekker maar beslist niet literair boek denk: is dit niet zonde van mijn tijd. Nee natuurlijk niet!

      Misschien is dat de conservatieve hollandse inborst?

      Verwijderen
    2. Precies! De term literaire thriller hoort ook bij ons snobisme over boeken. Ik vind niet-literaire boeken niet gauw zonde van mijn tijd als het een leuk verhaal is. Soms heb ik iets te pakken dat al té simpel is en dat is niet leuk, net zomin als iets heel moeilijks literairs.

      Zijn wij conservatief, dat weet ik niet. Misschien is Calvinistisch een beter woord - het moet vooral niet te leuk zijn (lijken)!

      Verwijderen
    3. Oh ja calvinistisch, dat bedoelde ik ook eigenlijk (het was nog vroeg vanochtend). Vooral niet genieten, maar serieus, hard werken en nuttig bezig zijn. Dat werk.
      Ik ben er langzaam overheen aan het groeien; dat idee dat lezen nuttig moet zijn. Het gaat steeds beter ;-)

      Verwijderen
  4. kan het niet iets met rechten van illustraties te maken hebben? het is echt bijzonder hoeveel Nederlandse lezers hier opmerkingen over maken en hoe weinig er (blijkbaar) naar geluisterd wordt. dit is inderdaad wel weer een stuitend voorbeeld..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. en inderdaad, die titel! bijna net zo erg, in dit geval.

      Verwijderen
    2. In sommige gevallen kan het met rechten te maken hebben, maar... heel gek, zie je soms ook hele verschillende boeken met dezelfde cover. Inderdaad moeten uitgevers eens wat vaker de rechten opkopen zodat niemand anders hetzelfde plaatje kan gebruiken!

      Verwijderen
    3. Ik zal gewoon eens even een mailtje naar de uitgever sturen....vragen hoe dat nou zit?

      Verwijderen