De bladblazerterreur en andere overpeinzingen tijdens het lezen

Zat ik op mijn vrije dag net lekker rustig te lezen, met af en toe een blik in de herfstige tuin, barst er opeens een enorm kabaal los. Help, de bladblazerterreur is weer begonnen! Wat heb ik toch een vreselijke hekel aan die dingen, die meestal volstrekt overbodig zijn. Begrijp me goed: als je een tuin van een hectare hebt kan ik het snappen, en als je tot de gemeentewerkers behoort die de straten schoon moeten maken ook. Maar als je in een gewoon rijtjeshuis woont en 2 uur gaat staan bladblazen ben je volgens mij een beetje de weg kwijt. Het is niet alleen een enorme herrie maar kost ook nog eens een hoop onnodige stroom. Helemaal erg is het als het bladafval ook echt afgevoerd wordt; weg schuilplaats voor de dieren in de tuin!  Pak een bezem, en veeg het blad lekker de tuin in! Goed voor jezelf (lekker buiten in beweging), goed voor je tuin (bescherming van de planten en mest voor de grond) én goed voor je tuinbewoners!

Iets heel anders: in de Volkskrant las ik vandaag een mooi stuk van Joost Zwagerman over herlezen. Joost herlas Flaubert's Madame Bovary (voor de derde keer) en Saul Bellow's Herzog (voor de tweede keer).Het stuk begint met een paar zinnen die bij ons allemaal wel een vorm van herkenning zullen oproepen:

"Het begint zo: je leest, leest meer en bij elk boek is er het knagende gevoel te kort te schieten: je mist zoveel. De nieuwe veelgeprezen roman zus! Het prijswinnende boek zo! Dan, na een half leven van hartstochtelijk lezen, breekt het moment van een nieuw zelfverwijt aan: je schiet tekort in het herlezen. Waar haal je de tijd vandaan? Er is maar één oplossing. Het 'nieuwe'  kan wachten. De ooit gelezen meesterwerken gaan - opnieuw - voor."

De moraal van het verhaal: Madame Bovary blijkt bij elke herlezing (met steeds zo'n 15 jaar ertussen) een totaal ander boek te zijn, waarbij er steeds minder sympathie is voor Emma Bovary. Herzog blijkt de eerste keer te jong gelezen en zorgt pas bij tweede lezing voor de mokerslag die een boek soms kan toebrengen. Herlezen is dus zeer de moeite waard.

Gelukkig kunnen we morgen allemaal gratis "De donkere kamer van Damokles" ophalen in de biep (tenminste, als je lid bent van de biep), een kans bij uitstek voor een herlezing. Ik las het, zoals velen met mij,  in mijn middelbare schooltijd, en weet me er nauwelijks iets van te herinneren. Dat het gaat om goed of fout, zoals ik vandaag ook las in de Volks, al helemáál niet. Misschien wel te jong gelezen? Ik ga herlezen!

Een derde punt van overpeinzing werd ingegeven door de Vrij Nederland die vandaag weer in de bus plofte.
En welk boek staat daar in de rubriek Nieuwe fictie? Stoner van John Williams. Waar een deel van ons het net bij Anna uitgebreid over gehad heeft...is dit toeval of niet? De recensie (door Kristien Hemmerechts) is geschreven naar aanleiding van de Nederlandse vertaling van het boek:

  " 'Amerikaanse klassieker uit 1965 wordt nu wereldwijd herontdekt.' Met die kreet stuurt uitgeverij Lebowski Stoner van John Williams Nederland en Vlaanderen in." 

Er volgt een goede recensie die 3,5 ster oplevert. Nee, toeval bestaat niet.

Ik moet er ook aan geloven (getagd!)

Ik ben een paar dagen weg geweest, en vond bij thuiskomst 57 nieuwe feeds in mijn reader; allemaal van boekenblogs. Wat schrijven wij met elkaar een eind weg!

Maar ook was ik getagd voor een vragenlijstje, en wel twee keer; door Leesdame en door Bettina. 

Vroeger had ik een bloedhekel aan die zogenaamde kettingbrieven en was ik altijd de spelbreker. Maar deze vind ik wel leuk, dus vooruit dan maar, hier komt ie:

1/ Ben je verslaafd aan boeken kopen?

Nee, wel aan boeken in zijn algemeenheid. Ik kan óók ontzettend blij zijn als ik naar de biep geweest ben en een paar boeken van mijn lijstje heb 'gescoord'. Of als ik gewoon in een boekhandel loop te slenteren, zonder wat te kopen. Of als er iets over boeken op tv is, hoe klein en kort ook. 

2/Wanneer koop je meestal boeken?

Dit lijkt me net zo'n vraag als: wanneer eet je meestal? Als ik trek heb! 

Daarom vind ik ebooks ook zo geweldig: ik lees iets over een boek, word enthousiast, log even in en hup, boek is binnen! (en daarnaast koop ik tegenwoordig bij voorkeur ebooks omdat ik nogal een ruimte-probleem heb).

3/ Hoeveel boeken koop je meestal per keer?

Eén, soms twee. 

4/ Ga je meestal alleen boeken kopen of met iemand samen?

Alleen! Ik moet lekker kunnen struinen, zonder dat iemand me op de schouder tikt en vraagt  'of ik al klaar ben'. Als ik De Slegte in ga (vooral in Amsterdam), kan ik daar rustig een halve dag rondbrengen.

5/ Wat trekt je aan in een boek?

Alweer zo'n lastige vraag. Een boek trekt me aan omdat het een boek is. Beter kan ik dan zeggen wanneer een boek me niet aantrekt: als het een lelijk omslag heeft of er op een andere manier lelijk uitziet. Daar kan ik echt op afknappen, dan lees ik de achterflap niet eens meer. 

6/ Is er een specifiek genre waar je meteen naar toe trekt in de boekwinkel?

Ik ben een nieuwsgierig mens, dus vind veel genres leuk.  Ik ben dan ook net een kind in een snoepwinkel, alles is lekker! Maar ik loop meestal wel eerst naar de Nederlandse en engelse fictie, en daarbinnen historische fictie. En als ik weet dat ze in de betreffende boekwinkel een hoekje 'boeken over boeken' hebben, dan ga ik natuurlijk eerst daar even kijken!

7/ Koop je je boeken liever nieuw, tweedehands of maakt het niet uit? 
Het liefst nieuw, maar ik vind dat tegenwoordig al snel zonde, boeken zijn nog steeds erg duur. Als ik tweedehands boeken koop, moeten ze wel schoon en netjes zijn. Dus geen snotjes er in en geen gestreep en geen uitroeptekens en zo. Het liefst ook geen naam van de vorige eigenaar voorin.

8/ Hoeveel geef je gemiddeld uit per maand aan boeken?

Pff lastig. Soms koop ik twee of drie maanden niks en dan opeens 3....gemiddeld....30 euro per maand? (in het kader van struisvogelpolitiek houd ik ook niet echt bij hoeveel ik er aan uitgeef).

9/ Heb je jezelf wel eens een shopverbod opgelegd?

O ja regelmatig. Alleen hou ik mezelf er nooit aan. Oh dan is het toch wel een beetje een verslaving zeker.

10/ Hoe lang duurt het voor je in een boek begint dat je gekocht hebt?

Hangt ervan af. Als het een boek is waar ik speciaal voor naar de boekhandel ben gegaan, meestal meteen. Maar vaak ben ik nog in één of meer andere boeken aan het lezen en zet ik het nieuwe boek in de kast....waar het wel jaren kan blijven staan en dan doe ik na al die jaren opeens een soort ontdekking want dan was ik allang vergeten dat ik het boek ooit gekocht had!

11/ Koop je liever meerdere voordelige dunne boeken, of één duur en dik boek?

Wat een rare vraag. Ik koop de boeken die ik wil hebben. Alleen als een boek écht heel duur is, dan ben ik geneigd het te laten staan en te wachten tot er een goedkope uitgave komt of tot het tweedehands te koop is.

12/ Heb je nog iets te zeggen over je boekverslaving?

Eh...nee moet dat? We zijn hier onder gelijken toch?

13/ Welke boeken heb je als laatste gekocht?

Simon Mawer - Het meisje dat uit de lucht kwam vallen
Daniel Gilbert - Stuiten van geluk
Arthur Japin - Buiten is het feest
Mark Rowlands - The philosopher and the wolf (ebook)
Hella Haasse - Uitzicht (ebook)

14/ Wie tag je?

Niemand. Zo'n beetje iedereen uit mijn blog-kringetje is nu wel getagd. Het is mooi geweest!

Rachel Joyce - De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Hèhè, eindelijk weer een boek dat ik met enorm veel plezier heb (uit-)gelezen!
Ik had het nog niet uit op de bloggersbijeenkomst, waar dit boek al uitgebreid gelezen en besproken is. Maar goed, voor iedereen die het nog niet gelezen heeft onderstaand mijn leeservaring, die er hopelijk toe leidt dat jullie na lezing allemaal naar de boekhandel of bibiotheek hollen. Want ik vind dit echt zo'n boek wat elke lezer plezier zal doen, het is zo'n wijs en warm menselijk boek dat er voor iedereen wel wat in zit.

Harold Fry ontvangt op een dag een brief van een oude vriendin, Queenie Hennesy, waarin zij schrijft dat zij aan kanker lijdt en niet lang meer te leven heeft. Harold schrijft een antwoord maar als hij zijn brief op de bus wil gooien, besluit hij spontaan door te lopen naar het hospice waar Queenie haar laatste dagen slijt.
Hiervoor moet hij heel Engeland doorkruizen, zo'n 1000 km, maar hij heeft het idee in zijn hoofd gehaald dat hij met zijn wandeling Queenie in leven kan houden.
Gaandeweg wordt zijn wandeltocht een ware pelgrimage, het is niet alleen meer een fysieke maar ook een emotionele reis, waarbij Harold zijn leven overdenkt en vooral hoe het zo heeft kunnen komen dat hij weliswaar getrouwd is met Maureen maar al 20 jaar geen huwelijk meer heeft en een zoon waarmee hij nooit echt contact heeft gehad. Maar Maureen, die thuis blijft, maakt ook haar emotionele reis en is daarmee misschien wel net zo'n belangrijke personage als Harold.
Harold ontmoet veel mensen onderweg, van wie velen spontaan hun vriendschap aanbieden. Hij heeft hun hulp hard nodig, want Harold lijdt; op zijn bootschoenen, zonder wandelervaring, rond de 70, valt het lopen hem zwaar. Maar aan het eind van de wandeling volgt de loutering, en blijkt Queenie uiteindelijk de redder van Harold te zijn.

Het was leuk om dit boek meteen na de 100-jarige man te lezen: ook dit boek heeft een lichtvoetige toon, maar in dit geval zit onder die lichte stijl heel veel diepgang, die de 100-jarige man zo ontbeerde.
Dat het boek begint met een citaat uit The Pilgrim's Progress van John Bunyan is natuurlijk niet toevallig, er zitten veel verwijzingen in het verhaal naar dit klassieke werk uit de literatuur (Zo verlaat ook in The Pilgrim's Progress de hoofdpersoon Christian zijn vrouw en kinderen om boete te doen voor zijn zonden. Hij krijgt een rol perkament met aanwijzingen die hij onderweg moet lezen, maar verliest deze rol, net zoals Harold zijn kompas verliest. En ook de vrouw van Christian reist haar man uiteindelijk achterna, net als Maureen).

Omdat je als lezer wilt weten of Harold zijn wandeling volhoudt, en of hij op tijd komt om Queenie nog te spreken, heeft het verhaal ook een bepaalde spanning: gaat hij het halen? Maar het mooiste is toch wel de emotionele ontwikkeling die zowel Harold als Maureen doormaken. Mooi vond ik ook de beschrijvingen van het Engelse platteland, en hoe de zintuigen van Harold worden gescherpt door de kleine details uit de natuur. En wat te denken van de verscholen maatschappij-kritiek; het moment dat mensen zich spontaan aan willen sluiten bij Harold en met hem mee willen lopen. Vanuit alle individuele, vrij egoistische doelstellingen ontstaat een (negatieve) groepsdynamiek die ik helaas maar al te goed herkende en vooral in bedrijven veel heb gezien. Het nobele doel van Harold wordt door de groep tot een commercieel circus gemaakt.  Gelukkig weet Harold zich uiteindelijk van deze mensen te ontdoen en bereikt uiteindelijk het hospice. Wat volgt is een ontroerende ontlading, van de reis, van Harold, van Harold en Maureen, van Harold en Queenie. Ik heb hier wel een traantje weggepinkt hoor!

Al met al een prachtig boek wat geen lezer onberoerd zal laten. Ik was erg blij met deze fijne leeservaring, na de worstelingen van de vorige boeken!

Andere besprekingen van dit boek vind je o.a. bij Anna, Bettina en Koen

Voor de liefhebbers: nieuwe boeken over boeken

Is er iets leukers voor een boekengek dan lezen over andere boekengekken, nee toch? Er zijn weer wat nieuwe (engelstalige) boeken over boeken verschenen. Onderstaand een selectie:

My Ideal Bookshelf - Thessaly La Force (editor) & Jane Mount (art)

Een combinatie van schrijven over boeken en kunst van boeken; van de boeken die als lievelingsboeken genoemd worden door (veelal) Amerikaanse schrijvers worden de boekruggen op een creatieve manier verbeeld door  kunstenares Jane Mount. Dat geeft aparte effecten. Dit boek zou ik graag willen hebben! (zie http://www.idealbookshelf.com/ ) (boek verschijnt half november)

Judging a book by its lover - Lauren Leto

"For all those overwhelmed readers who need to get a firm grip on the relentless onslaught of must-read books to stay on top of the inevitable conversations that swirl around them, Lauren Leto’s Judging a Book by Its Lover is manna from literary heaven! A hilarious send-up of—and inspired homage to—the passionate and peculiar world of book culture, this guide to literary debate leaves no reader or author unscathed, at once adoring and skewering everyone from Jonathan Franzen to Ayn Rand to Dostoyevsky and the people who read them." (Amazon)

Phantoms on the bookshelves - Jacques Bonnet

"Bonnet owns more than 40,000 books. It’s not the Library of Congress, but for a private collection, it’s pretty solid. In this slim ode to books, the author muses on the life of a serious reader—with Bonnet himself being the ultimate example. In only nine chapters, he talks about many aspects of book collecting: how to organize them, where to acquire them, and the idea of owning a working library rather than just collecting books. Bonnet brings an infectious enthusiasm to the genre. The written word is as important to his identity as his own memories: “To lose one’s books is to lose one’s past,” he says. His love of books is something serious readers can relate to: “I sometimes have the impression that I have really only existed through reading, and I would hope to die…with a book in my hand.”  (BookBeast)

One for the books - Joe Queenan

"Joe Queenan became a voracious  reader as a means of escape from a joyless childhood in a Philadelphia housing project. In the years since then he has dedicated himself to an assortment of  idiosyncratic reading challenges: spending a year reading only short books, spending a year reading books he always suspected he would hate, spending a year reading books he picked with his eyes closed.
In One for the Books, Queenan tries to come to terms with his own eccentric reading style—how many more books will he have time to read in his lifetime? Why does he refuse to read books hailed  by reviewers as “astonishing”? Why does he refuse to lend out books? Will he ever buy an e-book? Why does he habitually read thirty to forty books simultaneously? Why are there so many people to whom the above questions do not even matter—and what do they read? Acerbically funny yet passionate and oddly affectionate, One for the Books is a reading experience that true book lovers will find unforgettable."(Amazon) (boek verschijnt 25 oktober)

The Whole Five Feet - Christopher Beha

"In The Whole Five Feet, Christopher Beha turns to the great books for answers after undergoing a series of personal and family crises and learning that his grandmother had used the Harvard Classics to educate herself during the Great Depression. The result is a smart, big-hearted, and inspirational mix of memoir and intellectual excursion that “deftly illustrates how books can save one’s life” (BookBeast)

Jonas Jonasson - De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween

Ik begon aan dit boek net na het vrij zware boek van Mazzantini. Daardoor ervaarde ik het in het begin als een verademing. Wat een lekker licht boek was dit!

Maar met iets wat zo licht verteerbaar is, kun je wel eens het probleem hebben dat het eigenlijk helemaal niet fijn is, juist omdat het zo licht is. Je proeft er niks van!

Dat was een beetje wat mij overkwam met dit boek. Het is zo bekend en zo veelbesproken, dat de meesten van jullie het verhaal onderhand wel kennen: een 100-jarige, Allan Karlsson, ontsnapt uit het bejaardentehuis. Hij neemt door omstandigheden zonder zich bewust te zijn van de inhoud een koffer met crimineel geld mee en krijgt de (tamelijk domme) eigenaren daarvan achter zich aan. Onderweg ontmoet hij allerlei kleurrijke figuren die hij deelgenoot maakt van zijn opmerkelijke vondst. Het wordt een soort ‘zwaan kleef aan’  want iedereen wil wel een graantje meepikken van de vreugdevolle inhoud van de koffer. Terwijl de steeds groter wordende groep op de vlucht is voor de criminelen, wordt tussen deze hoofdstukken door het levensverhaal van Allan verteld.

Die heeft in zijn leven, door zijn kennis van explosieven, min of meer per ongeluk allerlei ‘groten der aarde’ ontmoet.  Een hele reeks Amerikaanse presidenten, Franco, Mao, Kim Il Sung en Kim Sung Il etc.  Beroemde personages die, uiteraard geheel opzettelijk, nogal karikaturaal worden beschreven. Bovendien ondergaat Allan stoicijns alles wat hem overkomt en komt hij overal mee weg. 

En hier ging het fout bij mij: ik vond het oervervelend worden. Het verhaal wordt gedragen door een strikt doorgevoerde overdrijving en door de personages en gebeurtenissen zo absurd mogelijk te maken. Mij persoonlijk kon dat toch een stuk minder bekoren, het was me ook allemaal iets té absurd, té licht, en bovendien ontaardde de humor in dit boek soms in regelrechte ‘onderbroekenlol’. Dieptepunt was voor mij de scène waar één van de achtervolgende criminelen gewapend en al wegglijdt in de stront van een olifant, die vervolgens boven op hem gaat zitten. Einde crimineel. LOL!

Omdat ik dit boek las voor de leesclub, en ik daarbij een ongeschreven regel hanteer om het boek altijd uit te lezen, heb ik me er zwoegend doorheen zitten lezen.

Het waren bepaald geen inspirerende dagen, met het geworstel met Rowling aan de ene kant, en het gezwoeg met de 100-jarige aan de andere kant.

In een recensie op Bookbrowse.com las ik dat je heel relaxed moet zijn om dit boek ten volle te kunnen waarderen:

This book is a sort of beach read for history fans, as it offers a playful, silly narrative that uses the postmodern literary technique of allowing historical figures to come alive as characters. To fully enjoy it, readers need to be relaxed enough to suspend disbelief and revel in the carefree ways of old age. This is perhaps the hallmark of the whole story: a life that is full and well-lived, and a character who continues that vivacious life regardless of his age. Similarly, the novel also asks for the same state of mind of readers: relax, enjoy.

Daar zal het dan wel aan gemankeerd hebben bij mij, want ik heb toch heel veel goede besprekingen over dit boek gelezen, dus ik vind het wel raar dat ik een totaal andere beleving heb.  Maar misschien was ik  gewoon niet relaxed genoeg!

Ik ben zo blij dat ik deze twee boeken achter de rug heb. Ik ga me fijn bezighouden met mijn nieuwe stapeltjes!

J.K.Rowling - Een goede raad

Oorspronkelijke titel: The Casual Vacancy

Wat symbolisch eigenlijk, om op de dag dat ‘Een goede raad’ uitkomt, mijn leeservaring met het engelstalige origineel The Casual Vacancy met jullie te delen. Toeval, want ik las het gisteravond (eindelijk) uit.

Merkwaardige vertaling van de titel overigens, Een goede raad. Kan ‘m, ook na lezing,  niet plaatsen.

Nou ja, hoe zal ik beginnen. Het was een beetje een worsteling voor mij, dit boek. Ik denk dat dit voor een deel aan mij lag, want het was beslist geen slecht boek; ik las het in een periode dat ik erg moe was, en me slecht kon concentreren op wat ik las. En dit boek vraagt veel concentratie. Het is geen boek om lui mee op de bank te liggen. Dus mijn leeservaring is bepaald niet objectief en behoorlijk gekleurd (maar dat is ie eigenlijk altijd).

Het plot is erg eenvoudig; in het Engelse plattelandsdorpje Pagford komt, door het onverwachte overlijden van Barry Fairbrother, tussentijds een plek vrij in de gemeenteraad: the casual vacancy.  Die plek is belangrijk, omdat de raad binnenkort een besluit moet nemen over de wijk de Fields, een voor de arbeiders gebouwde wijk die is uitgegroeid tot een plek voor de asocialen en junkies. Pagford wil deze wijk het liefste bij de gemeente Yarvil onderbrengen. Daarnaast wil men ook de afkickkliniek die zich in het dorp bevindt, zo snel mogelijk kwijt. De voorzitter van de raad, Howard Mollison, is een groot voorstander van het afstoten van zowel de Fields als de kliniek. De overleden Fairbrother was juist een tegenstander. De keuze voor de persoon om de lege plek in de raad te vullen, kan dus beslissend zijn!

Er ontpopt zich een strijd om de raadszetel, waarbij het idyllische dorp een waar kruidvat blijkt te zijn, waarin niemand is die hij lijkt. Huwelijken die op springen staan, ouders die hun kinderen niet meer begrijpen,  een verslaafde moeder die haar kinderen verwaarloost…

Driekwart van het boek beschijft tot in de kleinste details wat er allemaal mis is in het dorp, bij de gezinnen, tussen de echtelieden. Maar het blijft allemaal bedekt. Het zijn uiteindelijk de kinderen, de onbegrepen pubers, die een bommetje onder het dorp leggen. Dit bommetje zorgt voor een stroomversnelling, het vuil komt op straat te liggen, nu komt er eindelijk vaart in! Het komt uiteindelijk tot een grootse ontploffing, een waardige afsluiting van het verhaal.

Ik had erg veel moeite met pakweg de eerste helft van het boek. Dat vond ik gewoon saai, het kabbelt maar wat, een ruzie hier, een geheimpje daar, een kind wat rebelleert tegen zijn ouders, er wordt wat gerotzooid onder de pubers. Het kon mij allemaal maar matig boeien. Het ging gewoon te langzaam, het trok me niet het verhaal in. Maar nogmaals, dan kan geheel aan mij gelegen hebben.

Wel mooi: hoe de achterstandswijk de Fields wordt neergezet via het gezin Weedon: moeder Terri, voormalig prostituee, aan de drugs, dochter Krystel die ondanks alle goede wil geen eerlijke kans in het leven krijgt en haar kleine broertje die zij tegen de stroom in een leven probeert te geven, maar het is onbegonnen werk. De taal die men in deze wijk spreekt, is bijzonder. Het is een soort 'slang'.  De vertalers hebben daar een hele klus aan gehad, dat nog een staartje had, want moest men kiezen voor een fonetische benadering (de ene vertaalster) of een vertaling met normale zinnen in straattaal en krachttermen (de andere vertaalster). De fonetische benadering heeft gewonnen. Om een idee te geven, de originele zinnen "I takes Robbie to the nurs'ry" en "I took 'im outta the fuckin' nappy, 'e's in pants now" zijn dan vertaald als: "Ik hebbum gebrach. En ik hebbum un gewone broek angetrokke."
Ben benieuwd hoe de nederlandse lezers dat gaan ervaren.

Rowling heeft duidelijk meer met de kinderen van Pagford dan met hun ouders, want wanneer hun leven beschreven wordt heeft het allemaal net iets meer pit. De jongeren komen, in tegenstelling tot hun ouders, tot leven, ze krijgen kleur en worden een echt karakter. Rowling kan goed in de huid van jongeren kruipen. Beter dan in die van volwassenen, zo lijkt het.

Uiteindelijk lijkt mij dit boek een aanklacht tegen de hyprocrisie van de welgestelden.

Het zijn zij, in de persoon van de arrogante, vette, schreeuwerige Howard, die de minder kansrijken het liefst als een vuiltje uit hun ogen wrijven.

Mooi dat er ook nog een Indiaas gezin rondloopt in Pagford. Kleurlingen, die passen ook niet in zo’n vlekkeloos opgepoetst dorp en dat laten ze dan ook duidelijk merken.

Op BOL werd de nederlandse vertaling vandaag, op de dag van publicatie, uitgeroepen tot het boek van de maand, onder de schreeuwerige kreet:

"Een grootse, briljante, liederlijke, grappige, zeer verontrustende en schitterend welbespraakte roman."

Groots, nee. Briljant, nee. Schitterend welbespraakt: nee. Maar liederlijk, grappig en verontrustend:ja. En sociaal begaan, en rauw.

Ondanks dat ik er lang over gedaan heb, en er toch wel wat mee geworsteld heb, en het 'maar' met 3 sterren heb gewaardeerd, raad ik het boek tóch aan. Maar wel zorgen dat je uitgerust bent als je eraan begint ;-)

Afschuwelijke omslag weer, trouwens. Maar het ligt in ieder geval deze keer niet aan de Nederlandse uitgever.

Ik ben er nog

Voor wie denkt: waar is ze toch? Ik ben er nog!
Maar er wordt weinig gelezen hier. Ik heb last van een soort herfstdip, weinig energie en om 7 uur s avonds zit ik al te pitten. En nu ben ik ook nog snotverkouden geworden.
De boeken die ik onderhanden heb (The Casual Vacancy en De 100-jarige man die uit het raam klom), zijn geen page-turners dus het lukt gewoon niet zo om m'n aandacht erbij te houden. Beide boeken wil ik toch persé uitlezen. De 100-jarige omdat het voor de leesclub is en The Casual Vacancy omdat...ja waarom weet ik eigenlijk niet maar het moet gewoon uit. Bovendien ben ik al lang over het 'point of no-return' heen.

Maar niet getreurd want ik heb alvast stapeltjes klaargelegd voor als het karwei achter de rug is.
Uit de eigen kast (ik heb de dikke pillen maar even laten staan) heb ik het volgende stapeltje gemaakt:

Van onder naar boven:
Sandro Veronesi: Kalme chaos
Nescio: De uitvreter/Titaantjes/Dichtertje/Mene Tekel
Margaret Atwood - Alias Grace
Ruth L.Ozeki - Mijn jaar van het vlees


Uit de biep haalde ik mijn reservering op van Rachel Joyce (De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry; die krijg ik dus niet meer gelezen voor de bloggersbijeenkomst) en nam nog 3 andere boeken mee:

Van onder naar boven:
Genni Gunn: De eer van de familie Santoro (van de achterflap: een indringende roman over onuitgesproken verlangens en de verstikkende kracht van familiebanden; even indrukwekkend als De as van mijn moeder)
Simonetta Greggio: De tederheid van mannen (van de achterflap: op een caféterras in Venetië ontmoet een jonge vrouw, Constance, een oude dame, Fosca. Deze toevallige ontmoeting loopt uit op een hechte vriendschap. Fosca vertelt Constance over haar leven, in het bijzonder over de mannen die daarin een rol speelden. Ze besluiten samen nog een laatste, mooie reis te maken. Die reis wordt Fosca fataal. Na haar dood blijkt ze Constance tot haar erfgename te hebben gemaakt. Bij het ordenen van de nalatenschap treft Constance een dagboek aan. Dan ontdekt ze dat hun ontmoeting minder toevallig was dan ze had gedacht..)
Nell Leyshon: De kleur van Melk (historische roman, levensverhaal van de 15-jarige Mary)
Rachel Joyce: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry.

Van de biepboeken weet ik nooit van tevoren welke ik echt zal lezen; dat is natuurlijk juist het mooie van biepboeken: dat je nog eens wat kunt proberen.

Maar eerst 'even' snotterend en wel The Casual Vacancy uitlezen!

Boekendingetjes

Roger Rosenblatt - Herinneringen aan Amy (oorspronkelijke titel: Making Toast).
De oorspronkelijke versie van dit boek stond al lang op mijn wensenlijstje en opeens zag ik een Nederlandse vertaling staan in de biep!
Het viel een beetje tegen, eerlijk gezegd. Als Rosenblatts dochter Amy op 37-jarige leeftijd plotseling overlijdt trekken hij en zijn vrouw in bij zijn schoonzoon om de drie kinderen, varierend in leeftijd van een half jaar tot 7 jaar, een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Dat levert aandoenlijke momenten op die mooi beschreven zijn. Maar het is vooral een erg Amerikaans aandoend boek met veel Amerikaans (en dus hier onbekend)speelgoed en spelletjes, kinderboeken en films. Daarnaast wordt er voortdurend een enorme stoet mensen met naam en toenaam opgevoerd. Allemaal mensen die op enigerlei wijze hun steun betuigen aan de nabestaanden van Amy. Amy die zo'n fantastisch mens was, altijd vrolijk, vol aandacht voor iedereen, altijd geduldig, heel lief en enthousiast....maar misschien is dat wel gewoon een reactie van een ouder in rouw, dat je je kind dan ziet als iets dat helemaal perfect was.
Niet onaardig om te lezen, maar ook geen topper dus.

In de vrij Nederland van afgelopen week een mooi en uitgebreid interview met Oek de Jong, die naar men vindt zijn 'magnus opus' heeft geschreven: Pier en Oceaan. Een boek in twee delen, tezamen 832  pagina's en het verschijnt morgen, 4 oktober.
Korte beschrijving:
"In Pier en oceaan beschrijft Oek de Jong de geschiedenis van Abel Roorda, zijn ouders en grootouders én de grote verandering die Nederland onderging in de periode tussen de Hongerwinter van 1944 en de komst van de grote welvaart in de jaren zestig. De roman speelt zich af in Amsterdam en op het Friese en Zeeuwse platteland, destijds nog de 'diepe provincie'. De aangrijpende huwelijksscènes van Abels vader en moeder tonen de liefde in een verdwenen tijd."(BOL.com)
Ik zou het graag willen lezen, zijn vorige boek Hokwerda's Kind vond ik al erg goed, dus mijn verwachtingen van dit boek zijn hoog! 

Maar eerst wat andere boeken uitlezen, want ik ben nu met vier boeken tegelijk bezig, dat begint een beetje te lijken op veel ballen in de lucht houden. Want je moet steeds onthouden waar in het verhaal je bent gebleven en wie wat heeft gedaan.
Ik lees nu wat meer in J.K.Rowling's The Casual Vacancy, omdat ik zo benieuwd ben hoe de engelse ('gruwelijk en obsceen') en Amerikaanse ('vol sex, drugs en geweld') kritieken zich werkelijk verhouden tot het boek.
Ik ben op pagina 140 en tot nu toe nog geen flinter sex. Wel wordt er een behoorlijk asociale familie beschreven, de engelse Tokkies zeg maar en tja, daar praat men iets anders dan beschaafd, maar de situatie waarin zo'n gezin zich bevindt wordt op zich erg goed beschreven. Tot nu toe vind ik het niet slecht, maar ook nog niet echt geweldig. Wordt vervolgd!