Jonas Jonasson - De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween


Ik begon aan dit boek net na het vrij zware boek van Mazzantini. Daardoor ervaarde ik het in het begin als een verademing. Wat een lekker licht boek was dit!
Maar met iets wat zo licht verteerbaar is, kun je wel eens het probleem hebben dat het eigenlijk helemaal niet fijn is, juist omdat het zo licht is. Je proeft er niks van!

Dat was een beetje wat mij overkwam met dit boek. Het is zo bekend en zo veelbesproken, dat de meesten van jullie het verhaal onderhand wel kennen: een 100-jarige, Allan Karlsson, ontsnapt uit het bejaardentehuis. Hij neemt door omstandigheden zonder zich bewust te zijn van de inhoud een koffer met crimineel geld mee en krijgt de (tamelijk domme) eigenaren daarvan achter zich aan. Onderweg ontmoet hij allerlei kleurrijke figuren die hij deelgenoot maakt van zijn opmerkelijke vondst. Het wordt een soort ‘zwaan kleef aan’  want iedereen wil wel een graantje meepikken van de vreugdevolle inhoud van de koffer. Terwijl de steeds groter wordende groep op de vlucht is voor de criminelen, wordt tussen deze hoofdstukken door het levensverhaal van Allan verteld.
Die heeft in zijn leven, door zijn kennis van explosieven, min of meer per ongeluk allerlei ‘groten der aarde’ ontmoet.  Een hele reeks Amerikaanse presidenten, Franco, Mao, Kim Il Sung en Kim Sung Il etc.  Beroemde personages die, uiteraard geheel opzettelijk, nogal karikaturaal worden beschreven. Bovendien ondergaat Allan stoicijns alles wat hem overkomt en komt hij overal mee weg. 

En hier ging het fout bij mij: ik vond het oervervelend worden. Het verhaal wordt gedragen door een strikt doorgevoerde overdrijving en door de personages en gebeurtenissen zo absurd mogelijk te maken. Mij persoonlijk kon dat toch een stuk minder bekoren, het was me ook allemaal iets té absurd, té licht, en bovendien ontaardde de humor in dit boek soms in regelrechte ‘onderbroekenlol’. Dieptepunt was voor mij de scène waar één van de achtervolgende criminelen gewapend en al wegglijdt in de stront van een olifant, die vervolgens boven op hem gaat zitten. Einde crimineel. LOL!

Omdat ik dit boek las voor de leesclub, en ik daarbij een ongeschreven regel hanteer om het boek altijd uit te lezen, heb ik me er zwoegend doorheen zitten lezen.

Het waren bepaald geen inspirerende dagen, met het geworstel met Rowling aan de ene kant, en het gezwoeg met de 100-jarige aan de andere kant.
In een recensie op Bookbrowse.com las ik dat je heel relaxed moet zijn om dit boek ten volle te kunnen waarderen:
This book is a sort of beach read for history fans, as it offers a playful, silly narrative that uses the postmodern literary technique of allowing historical figures to come alive as characters. To fully enjoy it, readers need to be relaxed enough to suspend disbelief and revel in the carefree ways of old age. This is perhaps the hallmark of the whole story: a life that is full and well-lived, and a character who continues that vivacious life regardless of his age. Similarly, the novel also asks for the same state of mind of readers: relax, enjoy.
Daar zal het dan wel aan gemankeerd hebben bij mij, want ik heb toch heel veel goede besprekingen over dit boek gelezen, dus ik vind het wel raar dat ik een totaal andere beleving heb.  Maar misschien was ik  gewoon niet relaxed genoeg!

Ik ben zo blij dat ik deze twee boeken achter de rug heb. Ik ga me fijn bezighouden met mijn nieuwe stapeltjes!

16 opmerkingen:

  1. En dan nu op naar het heerlijke The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry ;-)
    Tot morgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tsja, en dit was er dus weer één die ik heel erg leuk en grappig vond, waarbij ik genoot van alle historische gebeurtenissen die voorbij kwamen en waarbij Alan als bij toeval bij aanwezig was. Gelukkig maar dat smaken zo verschillen.
    Mijn stukje: http://bettinaschrijft.blogspot.nl/2011/09/de-100-jarige-man-die-uit-het-raam-klom.html

    groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja apart hoor! Ik heb je stukje even gelezen en las dat je regelmatig gegierd hebt van het lachen. Daar kan ik me dus weer niks bij voorstellen ;-)

      Verwijderen
  3. Ik had net dezelfde ervaring bij het lezen van dit boek - had er omwille van wat ik erover had gelezen en gehoord heel wat verwachtingen bij... en ik was nochtans relaxed genoeg...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh gelukkig...ik begon al aan mezelf te twijfelen ;-)

      Verwijderen
  4. Jammer dat het tegenviel. Ik vond het wel heel leuk. Ik vond het trouwens niet absurd, als ik me goed herinner. Volgens mij was het allemaal wel mogelijk, nét.

    Ik vond het lekker lezen en grappig - juist een aanrader. Mar goed, we houden niet allemaal van hetzelfde.

    Tot morgen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als je met één geweerschot een havenstad om zeep kunt helpen....dat noem ik toch wel tamelijk absurd. En verder was het de opeenstapeling van misschien wel net kunnen en toevalligheden die het voor mij absurd maakten.
      Gelukkig houden we niet allemaal van hetzelfde!
      (tot straks)

      Verwijderen
  5. Maar goed, het is achter de rug, nu leuke boeken... Tot zometeen dan maar ;-)

    Koen

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik geniet van de manier waarop jij blogt! Het lijkt me een heel humoristisch boek. Maar niet iets voor mij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor het compliment Aritha! Ik vind het prettig om op mijn gevoel te bloggen. Soms heb ik wel het idee dat ik daarmee een boek wellicht te kort doe....aan de andere kant: lezers van blogs zijn best in staat zich te realiseren dat blogs heel persoonlijke boekbesprekingen bevatten.

      Verwijderen
  7. Heb al veel positieve recensies gelezen over dit boek, maar mij spreekt het ook niet echt aan. Ik zou mij alleen maar ergeren denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jouw boekenkeuze een beetje kennende: ik denk het eerlijk gezegd ook!

      Verwijderen
  8. Dit boek ben ik momenteel aan het lezen. Ik deel jouw mening grotendeels. Sommige passages vind ik ook echt oervervelend. En wat mij betreft mocht het boek na 200 bladzijden uit zijn - op dat punt ben ik nu gekomen en de originaliteit is er dan wel al vanaf.
    Toch kan ik die absurde aspecten aan het boek wel appreciëren. Het is sowieso bewust absurd en idioot gemaakt. 'n Beetje 'n parodie op de misdaadroman, naast al die andere humoristische effecten. Het leest ook vlot weg.
    Maar al bij al zie ik er toch het literaire gehalte niet echt van in. 't Is eerder slapstick in boekvorm.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het zou inderdaad beter te verhapstukken zijn geweest als het de helft korter was!

      Verwijderen