Alex Boogers - Alle dingen zijn schitterend

Als je geen verwachtingen van een boek hebt, kan het je door zijn kwaliteit totaal overweldigen. In de goede zin van het woord. Dat gebeurde mij bij dit fantastische boek. Hoe kan het dat ik deze auteur totaal niet kende, terwijl hij eerder al 4 romans en 2 novelles schreef?
Ik las een paar maanden terug een interview met Boogers, ik denk in Vrij Nederland, en raakte geïntrigeerd door deze man. Een vroegere kickbokser die filosofie en recht studeerde. En nu boeken schrijft met een enorme emotionele lading.

In alle dingen zijn schitterend komen we veel getroubleerde levens tegen. Er zijn twee hoofdlijnen, het leven van Arthur Rouwman en dat van Remy van Sand.
Arthur is vader van een dochter en een zoon met een levensbedreigende hartkwaal. Hij is journalist en schrijft over Remy van Sand.  Het leven van deze Remy vormt de tweede verhaallijn. Daarnaast zijn er nog talloze zijpaden, van dochters, echtgenotes en vrienden. Al die lijnen raken elkaar, doorkruizen elkaar en gaan weer uit elkaar, en dit steeds opnieuw.
Qua structuur leek het wel een beetje op het boek van Gustaaf Peek; voortdurend moest ik raden wie er nu weer aan het woord was en in welke tijd we ons bevonden. Maar gelukkig werd er wel vrij snel in het hoofdstuk een aanwijzing gegeven.

Het verhaal is geschreven in tamelijk eenvoudig, maar des te krachtiger proza. Het komt soms heel hard binnen, de stoten van een kickbokser!
Het bouwt langzaam op naar een schitterende apotheose, waarbij ik met de tranen in mijn ogen zat. Dit boek ráákt je, op allerlei nivo's.
Het bevat onnoemelijk veel thema's, over leven en dood, vaders en dochters, geluk, verdriet, ziekte. Er zit ook veel maatschappij-kritiek in, over onze afhankelijkheid van techniek, kinderen die te veel willen (of moeten). Talloze citaten heb ik opgeschreven, er zaten veel zinnen in van een grote schoonheid.
Remy van Sand, die reflecteert over zijn baan als leraar maatschappijleer:

"Ironisch dat uitgerekend ik uiteindelijk in het onderwijs terechtkwam. Ik zou jonge mensen leren hoe de maatschappij in elkaar steekt en wat ze ervan moeten verwachten. Ik wist toen al dat ik dat nooit zou kunnen. Ik zou me verwonderen en verbazen, net als zij. Ik zou samen met hen op zoek gaan naar de antwoorden. Degene die met een lamp voorop loopt in het donkere bos is net zo verdwaald als de rest van de groep. Zo dacht ik erover." 

Wat leek deze Remy in zijn liefde voor zijn leerlingen soms op Stoner!

En Arthur over zijn zieke zoon Taij:

"Ik zag hoe Taij vocht om het zwakke licht in zijn broze lijf te behouden, en steeds zat ik tegenover mensen die baadden in het licht en die het zinloos verspilden, erom lachten en er niets om gaven."

Maar wat er aan thematiek het meest uitsprong was voor mij het accepteren van verlies én geluk; want sommige mensen kunnen het geluk niet accepteren, omdat ze veel te bang zijn het weer te verliezen. En de wereld een beetje beter maken, door anderen iets te gunnen. En door het mooie van het leven te zien, het schitterende in alle dingen.  Ja, getroubleerde levens, maar een enorm positief verhaal.

Alex Boogers verdient een groter lezerspubliek!