Als ik naar mijn kat kijk, ben ik wel eens jaloers op haar simpele leventje; een doos om in te liggen (liever dan een duur mandje), een schone kattebak, wat eten en een knuffel op zijn tijd. En daar dan heel tevreden mee zijn.
Waarom hebben wij zoveel troep om ons heen verzameld, waarom laten we ons soms zo gekmaken, zijn we zo druk met niks en krijgen we geen rust in ons hoofd?
Die vragen ging ik stellen toen ik een tijdje thuiszat met m'n rugkwaal. En ik ging ook denken: misschien was ik door de manier waarop ik met de dagelijkse beslommeringen omging, wel extra gevoelig geworden voor fysieke mankementen?
Ja er gaat wat door je hoofd als je leven even stil komt te staan. Maar wel erg nuttig. Het cliché dat uit iets naars ook altijd weer iets goeds voortkomt is echt waar.
Op zoek naar antwoorden kwam ik, hoe kan het ook anders, terecht bij een aantal boeken, die ik wel kan samenvatten als: over 'simpel leven en rust in je hoofd'.
Ik begon met iets luchtigs: het tweede boek van Lou Niestadt: Less is luxe. Dat was weer zo genieten, dat mijn volgende blogpost daar over gaat.
Daarna heb ik twee boeken van Elaine St. James (aangeraden door Lou) gelezen. Oud (1995/1996) en Amerikaans, maar heerlijk herkenbaar en erg motiverend. Via Elaine St. James kwam ik terecht bij een soort dagboekje van Anne Morrow Lindbergh: Gift from the Sea. Een klein, verstild verhaal van een vrouw met een druk leven die een paar weken in haar eentje op een eiland gaat zitten en dan tot rust komt waardoor er allerlei processen bij haar op gang komen. Eigenlijk gaat dit boekje over mindfulness. En dan al in 1955! Zo mooi dat ik daar ook nog wel een aparte blogpost aan ga wijden als ik het uit heb.
Elaine St. James dan. Een ex-makelaar, die haar hectische leven beu was en samen met haar man op zoek ging naar een simpeler leven, in een tijd (1995) toen dat nog helemaal niet 'hip' was. Ze wordt dan ook wel 'de moeder van de vereenvoudigingsbeweging' genoemd. Haar ervaringen en tips verwerkte ze in het boek Eenvoud in je leven, eenvoud in jezelf. "174 manieren om tot rust te komen en te genieten van de dingen waar het echt om gaat".
Het boek bestaat uit 14 delen die alle terreinen van het leven beslaan, van je huishouden tot je sociale leven, en van 'voor wie het echt simpel wil' tot 'leuke dingen om te doen'.
Het gaat hier niet om spectaculaire veranderingen. Het gaat om 'ontspullen', minder tijd aan onbelangrijke zaken besteden (schoonmaken, boodschappen doen etc), je kranten-en tijdschriftenabonnementen opschonen enzovoort.
Maar ook over genieten van het moment, over het belang van lezen, minder tv kijken en meer de natuur in, je rechter hersenhelft (creativiteit!) aanspreken en meer van die niet tastbare dingen.
Er zitten tips bij die mij totaal niet aanspreken en het dateert uit een tijd toen internet nog niet zo'n grote rol in ons leven speelde, er nog geen social media waren en er nog zoiets bestond als 'de auto-telefoon'. Maar het merendeel is inspirerend om te lezen en een aantal daarvan heb ik eruit gepikt om iets mee te gaan doen. En ook al doe je er niets mee, het 'simpeler, minder, makkelijker' blijft toch in je achterhoofd doorsudderen.
Het andere boek dat ik van haar las, Rijkdom van de eenvoud (1996), gaat nog een stukje verder en hierin zijn ook reacties van lezers op het eerste boek verwerkt. Ik las het in een middag, maar echt iets nieuws stond hier niet in.
Al met al ben ik wel gaan nadenken over hoe ik mijn leven kan versimpelen en hoe ik meer in het nu kan leven. Aha, hoor ik jullie denken. Leven in het NU: Eckhart Tolle! Dat is dan ook het volgende boek wat op stapel staat (De kracht van het NU), want het onderwerp boeit me nog genoeg om verder uit te diepen.
En nu ga ik heel mindful genieten van een rondje door het bos!
Over boeken in de breedte; gelezen of te lezen. Gezien in de boekhandel, in de biep, in de krant. Over gehoord. Alles wat ik kwijt wil over boeken.
Wat is een goed boek?
Iedereen die in een leesclub zit, en trouwens ook iedereen die een boekenblog heeft, weet hoe moeilijk het is om aan te geven waarom je een boek goed vindt. Veel moeilijker nog dan uitleggen waarom je het niks vindt. Ja, je wordt er door geraakt, het doet je wat. Maar in een leesclub (of blog, of wanneer je het boek zomaar aan iemand wilt aanraden) wil je je criteria toch wat meer formaliseren.
Onze leesclub Doornroosje was daarom op zoek naar iets wat ons zou kunnen helpen bij de discussie over het boek. We kwamen terecht bij Literair bureau Marlene Lunter. Zij kon voor ons een workshop 'Hoe beoordeel ik een roman' verzorgen. Dat leek ons precies wat we zochten. Dus hebben we afgelopen zomer Marlene uitgenodigd om deze workshop aan onze leesclub te geven.
Na eerst wat algemene zaken te hebben besproken over het lezen en herlezen van een boek (alleen of in een leesclub) hebben we een aantal aspecten behandeld waarop je een boek zou kunnen beoordelen. Marlene had een shopper vol boeken meegenomen om deze aspecten toe te lichten, ook moesten we zelf nadenken over voorbeelden in wat we gelezen hadden. Dat alleen al was heel erg leuk. We zijn ook zelf aan de slag geweest met het lezen van kleine stukjes tekst en het beoordelen hiervan.
We ontdekten dat we het in de leesclub niet handig aanpakken, want we beginnen altijd met een rondje 'wat vond je van het boek' terwijl het juist de bedoeling is je oordeel zo lang mogelijk uit te stellen, zodat je objectief over een boek kunt praten. En dat het bij echt literaire boeken (bijna kwamen we hier in een discussie terecht over wat literair is, maar dat is een cursus op zich!) loont om het boek na eerste lezing een beetje te laten sudderen, en het daarna te onderwerpen aan een tweede lezing, omdat je beoordeling dan veel meer vorm kan aannemen.
Kortom het was een inspirerende en gezellige avond, en ik kan elke leesclub (of eigenlijk elke lezer) aanraden iets dergelijks te ondernemen. Voor ons was het de eerste aanzet tot een diepere en veel wezenlijker discussie en voor mezelf heb ik er ook veel van opgestoken.
Overigens is het uitstellen van je oordeel ook in 'gewone' gesprekken een kunst die het gesprek heel erg ten goede komt!
Wil je meer weten over bovengenoemde workshop, neem dan eens een kijkje op de site van Marlene. Je kunt haar ook mailen: info@marlenelunter.nl. Ook Literalinea organiseert regelmatig workshops, zowel voor leesclubs als individuele geinteresseerden.
Onze leesclub Doornroosje was daarom op zoek naar iets wat ons zou kunnen helpen bij de discussie over het boek. We kwamen terecht bij Literair bureau Marlene Lunter. Zij kon voor ons een workshop 'Hoe beoordeel ik een roman' verzorgen. Dat leek ons precies wat we zochten. Dus hebben we afgelopen zomer Marlene uitgenodigd om deze workshop aan onze leesclub te geven.
Na eerst wat algemene zaken te hebben besproken over het lezen en herlezen van een boek (alleen of in een leesclub) hebben we een aantal aspecten behandeld waarop je een boek zou kunnen beoordelen. Marlene had een shopper vol boeken meegenomen om deze aspecten toe te lichten, ook moesten we zelf nadenken over voorbeelden in wat we gelezen hadden. Dat alleen al was heel erg leuk. We zijn ook zelf aan de slag geweest met het lezen van kleine stukjes tekst en het beoordelen hiervan.
We ontdekten dat we het in de leesclub niet handig aanpakken, want we beginnen altijd met een rondje 'wat vond je van het boek' terwijl het juist de bedoeling is je oordeel zo lang mogelijk uit te stellen, zodat je objectief over een boek kunt praten. En dat het bij echt literaire boeken (bijna kwamen we hier in een discussie terecht over wat literair is, maar dat is een cursus op zich!) loont om het boek na eerste lezing een beetje te laten sudderen, en het daarna te onderwerpen aan een tweede lezing, omdat je beoordeling dan veel meer vorm kan aannemen.
Kortom het was een inspirerende en gezellige avond, en ik kan elke leesclub (of eigenlijk elke lezer) aanraden iets dergelijks te ondernemen. Voor ons was het de eerste aanzet tot een diepere en veel wezenlijker discussie en voor mezelf heb ik er ook veel van opgestoken.
Overigens is het uitstellen van je oordeel ook in 'gewone' gesprekken een kunst die het gesprek heel erg ten goede komt!
Wil je meer weten over bovengenoemde workshop, neem dan eens een kijkje op de site van Marlene. Je kunt haar ook mailen: info@marlenelunter.nl. Ook Literalinea organiseert regelmatig workshops, zowel voor leesclubs als individuele geinteresseerden.
Gelezen in juli en augustus
Eerder schreef ik al dat ik deze zomer niet zoveel las. Maar dat betekent natuurlijk ook weer niet dat ik niets gelezen heb. In ieder geval te veel om nog allemaal afzonderlijk over te schrijven, dus in deze blogpost doe ik even een inhaalslag.
Op de rand van juni en juli las ik mijn eerste Harry Hole boek: De vleermuisman van Jo Nesbo, niet toevallig ook het eerste deel in de serie. In het begin dacht ik regelmatig: wat wijdt die man toch uit over dingen die niets met het verhaal te maken hebben! Maar toen ik dat aan een vriendin vertelde besefte ik tegelijkertijd dat die scènes later misschien wel betekenis zouden krijgen. En dat was ook zo. Mooie structuur, onderhoudende misdaadliteratuur. Twee kanttekeningen: ik ergerde me aan het feit dat Harry zo fijn grappig blijft zelfs als hij in een wel erg penibele situatie zit. Niet realistisch. En twee: soms wel een beetje te gruwelijk naar mijn smaak, maar goed daar staat Nesbo geloof ik om bekend. Geen slechte ervaring dus, deze eerste kennismaking. Maar het is nu ook weer niet zo dat ik sta te trappelen om het tweede deel te gaan lezen.
Voor de leesclub van juli las ik Niets weerstaat de nacht van Delphine de Vigan. De meningen waren erg verdeeld in de leesclub. Zelf vond ik het wel een mooi boek maar niet eentje waar je door meegesleept wordt. Het gaat over de moeder van Delphine (Lucile) die op latere leeftijd zelfmoord pleegt. Haar dochter probeert in dit boek te reconstrueren wat haar daartoe heeft geleid. Deze analyse vond ik niet overtuigend. Bovendien koketteert de schrijfster nogal met de ellende van haar familie. Maar daar kon ik wel overheen stappen en dan was dit toch wel een bijzonder verhaal over een grote bohemien-achtige familie van de gegoede klasse. Van Lucile als kind met een bijzonder stel ouders, via Lucile als moeder en echtgenote naar Lucile als grootmoeder waarbij het vooral het verhaal van Delphine zelf is geworden.
Omdat ik het boek van Geert Mak (Reizen met John) weer had opgepakt, herlas ik Reizen met Charley van John Steinbeck (eerder las ik dit boek in de oorspronkelijk taal). Leest toch heel wat prettiger dan Mak, met veel humor waartegenover ook
mooie filosofische bespiegelen staan, die totaal niet gedateerd aandoen maar ook voor deze tijd (nog) kunnen gelden! Alles wat een reisboek voor mij moet hebben, dat heeft dit boek. Dat Steinbeck sommige gesprekken een beetje verzonnen heeft, zie ik dan maar door de vingers. Met Mak is het wéér niks geworden. Ik kom gewoon niet verder met die man!
Daarna Jessica Brockmole's Brieven van Skye gelezen. Gelukkig goed vertaald! Maar verder een beetje
mager. Ik weet het, sommigen van jullie waren er erg enthousiast over maar ik vond het allemaal een beetje mat, een beetje....nikserig? Het is een briefwisseling van een dichteres op het schotse eiland Skye met een Amerikaan. De periodes dat de brieven onderweg waren, waren totaal niet realistisch. Bovendien zaten er brieven tussen met 1 regeltje. Ook niet realistisch! Wie schrijft er nu een brief met één regeltje!? Duidelijk niet mijn boek.
Bill Bryson's Terug in Amerika (rare vertaling van A Walk in the Woods) was wel mijn boek. Een humoristisch verslag van een wandeltocht over de Appalachian Trail door een schrijver die daarvoor weinig aan lichaamsbeweging had gedaan. Stukjes waarbij ik heb zitten schateren van het lachen, afgewisseld met prachtige natuurbeschrijvingen en angstige situaties. Je wilt na het lezen van dit boek gewoon zelf je rugzak om slingeren en de ruige natuur in!
Voor de leesclub van Augustus lazen we De Wertheims van Silvia Tennenbaum. Zo langzamerhand begin ik toch te vermoeden dat het boekenpanel van DWDD tamelijk beïnvloed wordt door de uitgeverijen, want ik vond dit helemaal niet het fantastische boek dat zij beweerden dat het was. Het is niet slecht en sommige leesclubleden vonden het echt een heerlijk boek om te lezen, maar anderen waaronder ikzelf, vonden het tot ver over de helft nogal saai, vol met details die ik niet zo interessant vond, bijvoorbeeld wat de Duitse gegoede familie waar dit boek over gaat, zoal te eten kreeg. Bovendien komen de personages nooit echt tot leven. Silvia Tennenbaum (ze is inmiddels in de 80) schrijft uit eigen ervaring want ze is zelf met haar ouders voor de tweede wereldoorlog naar Amerika gevlucht. Ze is de dochter van Lene Wertheim. De oorspronkelijke versie van dit boek, Yesterday's streets, verscheen overigens al in 1981.
Tot slot nog een thriller gelezen, Het stille graf van Tove Alsterdal. Ik laat me bij thrillers wel een beetje leiden door het sterrensysteem van De Thriller-en detectivegids van VN. Deze kreeg 5 sterren. Dat vind ik iets overdreven, maar het is een erg goed boek wat ver uitstijgt boven een 'gewone' thriller en zeker literaire capaciteiten heeft. Het speelt zich af in het noorden van Zweden en Finland, en ook nog voor een deel in Rusland. De essentie ervan is een (afgebroken) leven toch waarde te geven. Het gaat ook vooral over de Finse en Zweedse communisten die in de jaren vijftig dachten een nieuw leven op te kunnen bouwen in Rusland, maar in plaats daarvan in een nachtmerrie terechtkwamen. Mooie karakterbeschrijvingen en natuurlijk speelt het zich af in het koudste puntje van Zweden, dan kun je bij mij al niet veel meer verkeerd doen.
Op de rand van juni en juli las ik mijn eerste Harry Hole boek: De vleermuisman van Jo Nesbo, niet toevallig ook het eerste deel in de serie. In het begin dacht ik regelmatig: wat wijdt die man toch uit over dingen die niets met het verhaal te maken hebben! Maar toen ik dat aan een vriendin vertelde besefte ik tegelijkertijd dat die scènes later misschien wel betekenis zouden krijgen. En dat was ook zo. Mooie structuur, onderhoudende misdaadliteratuur. Twee kanttekeningen: ik ergerde me aan het feit dat Harry zo fijn grappig blijft zelfs als hij in een wel erg penibele situatie zit. Niet realistisch. En twee: soms wel een beetje te gruwelijk naar mijn smaak, maar goed daar staat Nesbo geloof ik om bekend. Geen slechte ervaring dus, deze eerste kennismaking. Maar het is nu ook weer niet zo dat ik sta te trappelen om het tweede deel te gaan lezen.
Voor de leesclub van juli las ik Niets weerstaat de nacht van Delphine de Vigan. De meningen waren erg verdeeld in de leesclub. Zelf vond ik het wel een mooi boek maar niet eentje waar je door meegesleept wordt. Het gaat over de moeder van Delphine (Lucile) die op latere leeftijd zelfmoord pleegt. Haar dochter probeert in dit boek te reconstrueren wat haar daartoe heeft geleid. Deze analyse vond ik niet overtuigend. Bovendien koketteert de schrijfster nogal met de ellende van haar familie. Maar daar kon ik wel overheen stappen en dan was dit toch wel een bijzonder verhaal over een grote bohemien-achtige familie van de gegoede klasse. Van Lucile als kind met een bijzonder stel ouders, via Lucile als moeder en echtgenote naar Lucile als grootmoeder waarbij het vooral het verhaal van Delphine zelf is geworden.
Omdat ik het boek van Geert Mak (Reizen met John) weer had opgepakt, herlas ik Reizen met Charley van John Steinbeck (eerder las ik dit boek in de oorspronkelijk taal). Leest toch heel wat prettiger dan Mak, met veel humor waartegenover ook
mooie filosofische bespiegelen staan, die totaal niet gedateerd aandoen maar ook voor deze tijd (nog) kunnen gelden! Alles wat een reisboek voor mij moet hebben, dat heeft dit boek. Dat Steinbeck sommige gesprekken een beetje verzonnen heeft, zie ik dan maar door de vingers. Met Mak is het wéér niks geworden. Ik kom gewoon niet verder met die man!
Daarna Jessica Brockmole's Brieven van Skye gelezen. Gelukkig goed vertaald! Maar verder een beetje
mager. Ik weet het, sommigen van jullie waren er erg enthousiast over maar ik vond het allemaal een beetje mat, een beetje....nikserig? Het is een briefwisseling van een dichteres op het schotse eiland Skye met een Amerikaan. De periodes dat de brieven onderweg waren, waren totaal niet realistisch. Bovendien zaten er brieven tussen met 1 regeltje. Ook niet realistisch! Wie schrijft er nu een brief met één regeltje!? Duidelijk niet mijn boek.
Bill Bryson's Terug in Amerika (rare vertaling van A Walk in the Woods) was wel mijn boek. Een humoristisch verslag van een wandeltocht over de Appalachian Trail door een schrijver die daarvoor weinig aan lichaamsbeweging had gedaan. Stukjes waarbij ik heb zitten schateren van het lachen, afgewisseld met prachtige natuurbeschrijvingen en angstige situaties. Je wilt na het lezen van dit boek gewoon zelf je rugzak om slingeren en de ruige natuur in!
Voor de leesclub van Augustus lazen we De Wertheims van Silvia Tennenbaum. Zo langzamerhand begin ik toch te vermoeden dat het boekenpanel van DWDD tamelijk beïnvloed wordt door de uitgeverijen, want ik vond dit helemaal niet het fantastische boek dat zij beweerden dat het was. Het is niet slecht en sommige leesclubleden vonden het echt een heerlijk boek om te lezen, maar anderen waaronder ikzelf, vonden het tot ver over de helft nogal saai, vol met details die ik niet zo interessant vond, bijvoorbeeld wat de Duitse gegoede familie waar dit boek over gaat, zoal te eten kreeg. Bovendien komen de personages nooit echt tot leven. Silvia Tennenbaum (ze is inmiddels in de 80) schrijft uit eigen ervaring want ze is zelf met haar ouders voor de tweede wereldoorlog naar Amerika gevlucht. Ze is de dochter van Lene Wertheim. De oorspronkelijke versie van dit boek, Yesterday's streets, verscheen overigens al in 1981.
Tot slot nog een thriller gelezen, Het stille graf van Tove Alsterdal. Ik laat me bij thrillers wel een beetje leiden door het sterrensysteem van De Thriller-en detectivegids van VN. Deze kreeg 5 sterren. Dat vind ik iets overdreven, maar het is een erg goed boek wat ver uitstijgt boven een 'gewone' thriller en zeker literaire capaciteiten heeft. Het speelt zich af in het noorden van Zweden en Finland, en ook nog voor een deel in Rusland. De essentie ervan is een (afgebroken) leven toch waarde te geven. Het gaat ook vooral over de Finse en Zweedse communisten die in de jaren vijftig dachten een nieuw leven op te kunnen bouwen in Rusland, maar in plaats daarvan in een nachtmerrie terechtkwamen. Mooie karakterbeschrijvingen en natuurlijk speelt het zich af in het koudste puntje van Zweden, dan kun je bij mij al niet veel meer verkeerd doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)