Gelezen in juli en augustus

Eerder schreef ik al dat ik deze zomer niet zoveel las. Maar dat betekent natuurlijk ook weer niet dat ik niets gelezen heb. In ieder geval te veel om nog allemaal afzonderlijk over te schrijven, dus in deze blogpost doe ik even een inhaalslag.

Op de rand van juni en juli las ik mijn eerste Harry Hole boek: De vleermuisman van Jo Nesbo, niet toevallig ook het eerste deel in de serie.  In het begin dacht ik regelmatig: wat wijdt die man toch uit over dingen die niets met het verhaal te maken hebben! Maar toen ik dat aan een vriendin vertelde besefte ik tegelijkertijd dat die scènes later misschien wel betekenis zouden krijgen. En dat was ook zo. Mooie structuur, onderhoudende misdaadliteratuur. Twee kanttekeningen: ik ergerde me aan het feit dat Harry zo fijn grappig blijft zelfs als hij in een wel erg penibele situatie zit. Niet realistisch. En twee: soms wel een beetje te gruwelijk naar mijn smaak, maar goed daar staat Nesbo geloof ik om bekend. Geen slechte ervaring dus, deze eerste kennismaking. Maar het is nu ook weer niet zo dat ik sta te trappelen om het tweede deel te gaan lezen.

Voor de leesclub van juli las ik Niets weerstaat de nacht van Delphine de Vigan. De meningen waren erg verdeeld in de leesclub. Zelf vond ik het wel een mooi boek maar niet eentje waar je door meegesleept wordt. Het gaat over  de moeder van Delphine (Lucile) die op latere leeftijd zelfmoord pleegt. Haar dochter probeert in dit boek te reconstrueren wat haar daartoe heeft geleid. Deze analyse vond ik niet overtuigend. Bovendien koketteert de schrijfster nogal met de ellende van haar familie. Maar daar kon ik wel overheen stappen en dan was dit toch wel een bijzonder verhaal over een grote bohemien-achtige familie van de gegoede klasse. Van Lucile als kind met een bijzonder stel ouders, via Lucile als moeder en echtgenote naar Lucile als grootmoeder waarbij het vooral het verhaal van Delphine zelf is geworden.

Omdat ik het boek van Geert Mak (Reizen met John) weer had opgepakt, herlas ik Reizen met Charley van John Steinbeck (eerder las ik dit boek in de oorspronkelijk taal). Leest toch heel wat prettiger dan Mak, met veel humor waartegenover ook
mooie filosofische bespiegelen staan, die totaal niet gedateerd aandoen maar ook voor deze tijd (nog) kunnen gelden! Alles wat een reisboek voor mij moet hebben, dat heeft dit boek. Dat Steinbeck sommige gesprekken een beetje verzonnen heeft, zie ik dan maar door de vingers. Met Mak is het wéér niks geworden. Ik kom gewoon niet verder met die man!

Daarna Jessica Brockmole's Brieven van Skye gelezen. Gelukkig goed vertaald! Maar verder een beetje
mager. Ik weet het, sommigen van jullie waren er erg enthousiast over maar ik vond het allemaal een beetje mat, een beetje....nikserig? Het is een briefwisseling van een dichteres op het schotse eiland Skye met een Amerikaan. De periodes dat de brieven onderweg waren, waren totaal niet realistisch. Bovendien zaten er brieven tussen met 1 regeltje. Ook niet realistisch! Wie schrijft er nu een brief met één regeltje!? Duidelijk niet mijn boek.

Bill Bryson's Terug in Amerika (rare vertaling van A Walk in the Woods) was wel mijn boek. Een humoristisch verslag van een wandeltocht over de Appalachian Trail door een schrijver die daarvoor weinig aan lichaamsbeweging had gedaan. Stukjes waarbij ik heb zitten schateren van het lachen, afgewisseld met prachtige natuurbeschrijvingen en angstige situaties. Je wilt na het lezen van dit boek gewoon zelf je rugzak om slingeren en de ruige natuur in!

Voor de leesclub van Augustus lazen we De Wertheims van Silvia Tennenbaum. Zo langzamerhand begin ik toch te vermoeden dat het boekenpanel van DWDD tamelijk beïnvloed wordt door de uitgeverijen, want ik vond dit helemaal niet het fantastische boek dat zij beweerden dat het was. Het is niet slecht en sommige leesclubleden vonden het echt een heerlijk boek om te lezen, maar anderen waaronder ikzelf, vonden het tot ver over de helft nogal saai, vol met details die ik niet zo interessant vond, bijvoorbeeld wat de Duitse gegoede familie waar dit boek over gaat, zoal te eten kreeg. Bovendien komen de personages nooit echt tot leven. Silvia Tennenbaum (ze is inmiddels in de 80) schrijft uit eigen ervaring want ze is zelf met haar ouders voor de tweede wereldoorlog naar Amerika gevlucht. Ze is de dochter van Lene Wertheim. De oorspronkelijke versie van dit boek, Yesterday's streets, verscheen overigens al in 1981.

Tot slot nog een thriller gelezen, Het stille graf van Tove Alsterdal. Ik laat me bij thrillers wel een beetje leiden door het sterrensysteem van De Thriller-en detectivegids van VN. Deze kreeg 5 sterren. Dat vind ik iets overdreven, maar het is een erg goed boek wat ver uitstijgt boven een 'gewone' thriller en zeker literaire capaciteiten heeft. Het speelt zich af in het noorden van Zweden en Finland, en ook nog voor een deel in Rusland. De essentie ervan is een (afgebroken) leven toch waarde te geven. Het gaat ook vooral over de Finse en Zweedse communisten die in de jaren vijftig dachten een nieuw leven op te kunnen bouwen in Rusland, maar in plaats daarvan in een nachtmerrie terechtkwamen. Mooie karakterbeschrijvingen en natuurlijk speelt het zich af in het koudste puntje van Zweden, dan kun je bij mij al niet veel meer verkeerd doen.