Alex Boogers - De tijger en de kolibrie

Tijdens de verkiezing van Het Boek van de Maand van november, bij DWDD, hield Gerda Aukes (blog Moet je lezen!) een pleidooi voor de schrijver Alex Boogers. Een miskend talent, vond zij.
Ik ben het van harte met haar eens. Maar dan moet ik ook wel het goede voorbeeld geven, want ik heb ook pas één boek van hem gelezen (Alle dingen zijn schitterend). Gewaardeerd met 5 sterren en smakend naar meer, maar gek genoeg vergeet ik dan ook weer dat ik van plan was meer van deze schrijver te gaan lezen.
Tot Gerda haar oproep deed.

De tijger en de kolibrie dan. Het gaat over 2 mannen, de vrienden Jerry Diets en Robert Borghart, die worstelen met een universele vraag: is dit alles? Ze kunnen zich niet aanpassen aan een doorsnee leven met een baan, een vrouw, een kind. Robert is de hoofdpersonage, hij is het die aan het begin van het boek versuft in een ziekenhuisbed ligt, met een paar gaten in zijn buik. En zonder geheugen. Langzaamaan komt dat geheugen terug en de herinneringen die Robert's hoofd inspoelen vormen het verhaal dat wij als lezer opgedist krijgen. Jerry komt uit een getroubleerd gezin, wil voor niets deugen en wordt bokser. Robert (Roo voor intimi)  is zoekende, hij laat zijn pad bepalen door de verwachtingen van zijn ouders, vriendin en toekomstige schoonouders. Overbodig te zeggen dat hij niet gelukkig is in zijn leven. Het is te saai. Hij wil meer, anders, spannender. Hij krijgt een kind, Tomas,  en even gaat het goed. De tijger en de kolibrie, zegt zijn vrouw Marscha over de stoeiende Roo en Tomas. De tijger, de sterke, de beschermer. De kolibrie, het lichte, het kleine kwetsbare. De tijger beschermt de kolibrie. Of niet?

Al snel gaat het de verkeerde kant op met Robert als hij zich door Jerry laat overhalen mee te doen met louche zaakjes. En als hij de spanning nog wat  verhoogt door vreemd te gaan.
Enfin je voelt waar dit heen gaat, maar het gaat niet zoals je denkt! Dat is het verrassende van dit boek. Het gevaar komt uit een onverwachte hoek. En het eind is hartverscheurend. Hartverscheurend mooi.

Ik vond het eerste stuk van dit verhaal niet heel erg goed. Een beetje tuttig geschreven, het ging niet leven, de emoties waren te vlak, er werd te weinig prijsgegeven om lekker in het verhaal te blijven. Maar dan, rond de 100 pagina's, breekt het los. Opeens ging ik in het hoofd van Robert zitten, kwamen de emoties los en werd het spannend! Want je wilt toch wel eens weten wat er nu precies gebeurd is, waardoor Robert eindigt in dat ziekenhuisbed, zwaargewond. Mooie vondst om het verhaal zo op te bouwen en het zorgt voor een aantal verrassende wendingen.
Minder vond ik het voortdurend springen in de tijd, maar ja dat hoort bij een verward geheugen, het komt terug in stukjes en beetjes.
Uiteindelijk toch weer een erg goed boek, dus ik zeg het nog maar een keer: Alex Boogers verdient meer lezers!