Lemaitre, Izaguirre en Hermsen: 3 keer kort

Om niet te veel achterstand op te lopen, drie boeken die ik onlangs gelezen heb, kort besproken:

Marian Izaguirre: Toen het leven nog van ons was (vertaald uit het spaans, oorspronkelijke titel: La vida cuando era nuestra)
Roman spelend in Barcelona tijdens het Franco-regime, met een boek in een boek: de engelse Alice frommelt in de tweedehands boekwinkel van Mathias en Lola stiekem een boek tussen de andere boeken: 'Het meisje met het vlasblonde haar'. Alice en Lola besluiten dit boek in de winkel in delen te lezen en wij lezen mee. Ik verklap niets als ik zeg dat Alice het meisje van het vlasblonde haar (Rose)  is, want dat wordt al heel snel duidelijk. Dat verhaal is boeiend, spelend rond 1920 in Parijs rond de scene van de Amerikaanse kunstenaars, en in Londen.  Het verhaal erom heen van Mathias en Lola is minder, maar is ook eigenlijk alleen maar een kapstok voor het eigenlijke verhaal. Leest als een trein en gaat ook over de liefde voor boeken.

Pierre Lemaitre: Tot ziens daarboven (vertaald uit het frans, oorspronkelijke titel: Au revoir la-haute)
Een roman waarvan ik niet goed wat ik ervan moet vinden. Het gaat over twee jongemannen waarvan de ene (Edouard) flink geschonden uit de 1e wereldoorlog komt: hij heeft de ander (Albert) gered uit een mortierkrater maar zijn gezicht is daarbij aan flarden geschoten. Albert was in die krater terecht gekomen doordat hij een duw kreeg van zijn luitenant Pradelle, de de eer van een overwinning op wilde strijken en twijfelaars als Albert niet kon gebruiken.
Albert regelt op uitdrukkelijke wens van Edouard een andere identiteit voor hem, en na de oorlog wonen ze samen in Parijs, waar Edouard verslaafd raakt aan de morfine. Luitenant Pradelle blijkt inmiddels gehuwd met de zuster van Edouard, die uit een rijk nest komt. Pradelle werkt zich op door zwendelpraktijken bij het herbegraven van franse slachtoffers uit de grote oorlog (hij levert veel te kleine, goedkope doodskisten voor te veel geld en laat het opgraven en herbegraven over aan Chinezen, die alles door elkaar halen).
Albert en Edouard bedenken op hun beurt ook een list om snel geld binnen te halen via een oplichterspraktijk rond de oprichting van gedenkmonumenten. Was dit boek eerst een indringend verhaal over de naweeën van de oorlog, al snel daarna ontpopt het zich als een schelmenroman. Het is goed geschreven en niet zwaar op de hand, maar de combinatie van oorlog en oplichterijen ten koste van de slachtoffers van die oorlog maakte het voor mij toch net iets minder. Het schijnt overigens echt gebeurd te zijn dat veel oorlogsslachtoffers in een verkeerde kist terecht gekomen zijn.

Joke J. Hermsen: Tweeduister
Toen ik Het huis aan de gouden bocht las, dacht ik: wat raar eigenlijk, dat een engelse schrijfster een historische roman over een belangrijke periode in de nederlandse geschiedenis schrijft. Maar andersom is ook waar: Joke Hermsen schreef een historische roman over een aantal hoofdrolspelers uit de Bloombury groep, tussen 1920 en 1940 in Londen. Er zijn twee verhaallijnen: dat van Martha Thompson, een nederlandse vrouw met een engelse vader die tijdens de eerste wereldoorlog vermist is geraakt. Ze gaat naar Engeland om meer over deze vermissing te weten te komen. Ze komt in contact met een aantal leden van de Bloomsbury groep, waaronder T.S. Eliot en zijn vrouw Vivien en Leonard en Virginia Woolf. Het wel en wee van deze twee beroemde echtparen vormt de tweede verhaallijn, waarbij zijdelings ook Vanessa, de zuster van Virginia met haar gezin en huisvriend Duncan een rol spelen.
Hermsen heeft met de feiten die zij uit memoires, biografiën en brieven heeft gehaald, tezamen met haar verbeelding een prachtig beeld geschetst van 'hoe het geweest zou kunnen zijn'. Het roept in ieder geval veel nieuwsgierigheid op naar die Bloombury groep. Chapeau voor Hermsen!