Maarten 't Hart vind ik op z'n best als hij schrijft (of praat) over boeken en schrijvers. Daar kan hij zo aanstekelijk over vertellen, dat je meteen naar de winkel rent om het betreffende boek te kopen.
Maar ook in zijn autobiografische geschriften, zoals Dienstreizen van een thuisblijver, valt veel te genieten.
Ik heb me afgevraagd waarom dat is, want feitelijk gaat het nergens over in dit boek. Het is met Maarten 't Hart zo: je houdt van hem, of je haat hem. En houd je van hem dan houd je van al zijn werk maar voorál van zijn autobiografische werk. Het is luchtig proza dat prettig weg leest, maar dat is niet het belangrijkste.
Het is de man zelf, de wat onhandige, verlegen en o zo beleefde ietwat wereldvreemde schrijver die tegelijkertijd ook weer zo gewiekst is dat hij zich altijd wel weer uit rare situaties kan redden. En als hij iets of iemand niet ziet zitten, zoals een aantal collega-schrijvers, dan kan hij ronduit vilein zijn maar dan is hij ook weer op zijn best lees: ronduit komisch.
Voor een 'stubenhocker' als Maarten is het wel verbazingwekkend dat hij nog zoveel meemaakt. Want hoewel hij niet veel van huis gaat: áls hij gaat dan gebeurt er altijd wel iets onverwachts, raars, vreemds of lachwekkends. Waar hij dan smakelijk over kan vertellen.
Onvergetelijke personen worden ook nu weer tot leven gewekt, zoals zijn Duitse uitgever Frau Raabe, of de twee zich voor journalisten uitgevende dames Wiesinger en Schellenberger. Dit boek staat boordevol zinnen die ik graag zou willen citeren, maar dan komt er geen einde meer aan.
Of nou ja, toch eentje dan, als afsluiter, waarbij ik erg moest lachen.
Maarten signeert in een boekwinkel in een grote stad:
De laatste persoon in de rij was een vrouw van bijna twee meter. Ze had een weelderige bos donkerrood krulhaar. Daarop balanceerde een formidabele zonnebril. Mij verbaast het altijd weer dat zo veel vrouwen hun zonnebril op hun haar dragen in plaats van op hun neus. Beschikken zij wellicht boven op hun kruin over dat derde oog waar Hillenius zo vaak over schreef? Moet dat oog met zo'n bril afgeschermd worden van het zonlicht?
Met zijn humor is het als met de man zelf: je houdt ervan of je haat het...
Andere reviews over dit boek:
Quis Leget haec
Leeslog
Tja, ik ben een fan. Het boek heeft geen diepere lading of zo maar dat hoeft ook niet, het zijn leuke verhalen. Ben het wel met je eens, ik lees hem het liefst als hij vertelt over muziek of schrijvers, daar haal ik een hoop uit. Ik heb Ongewenste Zeereis en Het Eeuwige Moment nog liggen dus heb nog wat tegoed.
BeantwoordenVerwijderen