Franca Treur - De woongroep

De media waren niet erg hartelijk over dit nieuwe boek van Franca Treur. Gelukkig trek ik me tegenwoordig niets meer van recensies aan, meestal kloppen ze totaal niet met mijn eigen leeservaring.

Je zult als schrijfster maar in zo'n positie zitten: je eerste boek wordt geheel onverwacht zo'n enorm succes, dat je het bijna niet meer goed kunt doen.

Dit boek lezen was voor mij een feestje. Nou, laat ik het zo zeggen: als het lezen van Augustus van John Williams een formeel feest was, waarbij je verwacht wordt in avondkleding, dan was dit boek een feestje onder vrienden, waar je lekker in je oude kloffie heen kon gaan.

Het gaat over een onderwerp waar elke jongere, en trouwens ook steeds meer ouderen (oudere jongeren?) mee te maken hebben: een zingevingsprobleem. Wat doe ik hier op aarde? Wat voeg ik eraan toe? Wat is de zin ervan? Wie ben ik eigenlijk? Hoe kan ik iets betekenen voor mijn medemens?

Elenoor, freelance webdesigner, staat op het punt in te trekken bij haar vriend, historicus Erik de Herder. Maar na een bezoek aan vrienden met een kersverse tweeling krijgt ze het spaans benauwd: straks ziet haar leven er ook zo uit: huisje, beestje, kindje. Het is haar ergste nachtmerrie. Want wat dan? Is dat het dan? Nee, Elenoor wil iets Betekenen. Erik is niet zo van de zingeving. Hij vindt dat een abstractie. Je moet gewoon je leven leiden en proberen er een beetje van te genieten, punt.
Als ze hoort van een woongroep die een plekje over heeft, is haar interesse gewekt en al snel heeft ze daar een kamer betrokken. Met het idee dat ze met deze groep Akties kan ondernemen. De woongroep, bestaande uit een nogal merkwaardige verpleger, een would-be dichter met zijn vriendje en een gothic meisje zonder baan, ondernemen helaas niet veel. En als ze iets willen ondernemen, moeten ze iets gaan verzinnen. Het gaat dus niet zo heel erg diep met het linkse gedachtengoed. Het is eigenlijk treurigheid troef, en dat is denk ik ook wat Treur in dit boek wil zeggen. Gelukkig brengt zij haar onthutsende boodschap op een uiterst prettige manier.

Elenoor komt uiteindelijk vast te zitten tussen haar 'burgelijk bestaan' als een vrouw met baan en vriend, en haar linkse vrienden die er maar zo'n beetje op los leven.  Over dit spaakgelopen leven gaat het eigenlijk, waarbij er onderweg nog wel wat zaken tussen de spaken blijven zitten die het plot extra body geven. Om uiteindelijk te eindigen.....nee ik verklap het niet.

Treur schrijft in een droogkomische, laconieke verteltoon met daartussendoor hele puntige zinnen. Ook zitten er soms van die typische 'simpelman' taal (of is dit straattaal?) tussen: 'hij heeft geen idee hoe of wat', 'één iemand', 'ze spoort niet', 'het licht is op groen', 'in de verte klingelt een klok'.
Het is natuurlijk niet raar dat de serieuze critici hier over vallen, maar ik denk toch dat Treur dit soort zinnen heel bewust heeft ingebakken, want het past perfect bij de manier waarop zij Elenoor neerzet: als een intelligente, maar nogal naïeve, aan zichzelf twijfelende jonge vrouw. In ieder geval stoorde het mij totaal niet, terwijl ik normaal toch een erge zeurpiet kan zijn als het om gebrekkig taalgebruik gaat.
Dit boek heeft me gewoon erg veel leesplezier gegeven.

De woongroep
Uitgeverij Prometheus, 2014
338 blz.
ISBN 978 90 446 1658 3