Karl Ove Knausgard - Schrijver

Bij het vorige boek van Knausgard (Nacht) vroeg ik me af of ik nog wel meer Knausgard kon hebben. Gelukkig dat ik heb doorgezet en toch aan Schrijver ben begonnen. Want Schrijver is weer een erg mooi boek, met veel van die universele overpeinzingen waar Knausgard om bekend staat.
Knausgard is zo'n beetje het levende bewijs dat de hersenen van jong volwassenen nog niet helemaal uitgerijpt zijn. Want was hij in het vorige boek de onvolwassen, puberachtige, onsympathieke jonge gast, in dit boek is hij godzijdank volwassen geworden. Heeft de schrijvers-academie gedaan, studeert literatuurwetenschap, krijgt serieuze relaties, serieuze banen en gaat zowaar nog trouwen ook.

In Schrijver staat vooral de lezende en schrijvende Knausgard centraal. Het is een intens worstelende schrijver met een enorm gebrek aan zelfvertrouwen. Die worsteling gaat vooral over de tegenstelling binnenwereld en buitenwereld, degene die je bent en degene die zich naar buiten toont. In een essay van de hand van Knausgard, dat in september j.l. in Vrij Nederland werd gepubliceerd, zegt hij zelf erg last gehad te hebben van de zgn. 'Jantelov':

"de wet van Jante, opgesteld in 1933 door de Deens-Noorse auteur Aksel Sandemose. De Jantelov beschreef in de eerste plaats een kleinsteedse mentaliteit, een samenleving waarin iedereen iedereen controleerde, waarin het collectieve het individuele compleet verstikte, en waarin de prijs voor de individuele vrijheid verstoting was [.....] 'hij denkt dat hij speciaal is' was zo ongeveer het ergste wat iemand over je kon zeggen."

Toch heeft de jonge Knausgard maar één doel: beroemd worden. Want "mijn enige kans om iemand te worden, leek het, was door beroemd te worden".

Het is dus niet toevallig, dat zijn debuutroman Buiten de wereld (Ute av verden) heet.

 "Dat kinderlijke verlangen om op te vallen, dat steeds onaangenamer en pathetischer wrd naarmate ik ouder werd [....] kwam plotseling zijn tegenpool tegen,want toen ik mijn eerste roman begon te schrijven, merkte ik dat ik in het schrijven kon verdwijnen. Het zelf, en al het problematische en pijnlijke dat daarmee was verbonden, verdween". (Citaat VN)

Schrijver staat weer vol met gedenkwaardige zinnen en heeft opnieuw die hypnotiserende werking die zijn boeken zo aantrekkelijk maakt, en die ik in Nacht een beetje miste.

Aan het eind gaat de vader weer dood; ik zeg 'weer' omdat die vader in elk boek een keer dood gaat, maar dit keer wordt de begravenis zelf besproken, en ik zat toch weer met Knausgard mee te snikken. Een schrijver die dat kan, is wel groot.