oorspr: My name is Leon (UK, 2016)
Ik las dit boek uit de bibliotheek
Kit de Waal (1960) is getrouwd met een broer van Edmund de Waal, die van de Ephrussie familie waar hij een mooi boek over schreef (dat overigens weer eens herdrukt is onder een andere titel: de haas met de ogen van barnsteen). Kit de Waal was als rechter gespecialiseerd in familierecht en daar heeft ze denk ik zoveel ellende met pleegkinderen en pleeggezinnen voorbij zien komen dat ze besloot er een roman over te schrijven.
Het gaat niet goed met Carol, de moeder van Leon en zijn baby-broertje Jake. Leon en Jake zijn van verschillende vaders, die beide niet meer in beeld zijn. Daardoor is Leon lichtbruin met zwart haar, en Jake blank met blonde krullen. Moeder Carol blijft vaak op bed liggen en laat de zorg voor de baby over aan Leon, 8 jaar oud. Als de situatie uit de hand loopt grijpt maatschappelijk werk in en worden Leon en Jake ondergebracht bij pleegmoeder Maureen. Maureen is een al wat oudere, alleenstaande vrouw met een engelengeduld, die zorgt voor een rustige en stabiele omgeving voor de jongens.
Maar na een aantal maanden wordt Jake, de schattige baby met de blonde krullen, geadopteerd door een gezin. De donkere Leon ligt als adoptiekind niet goed in de markt, hij mag niet mee met zijn broertje. De scheiding van de broers is hartverscheurend. Leon blijft achter bij Maureen en begrijpt er niets van. Hij krijgt woede-aanvallen en begint te stelen.
Als Maureen ernstig ziek wordt gaat Leon (tijdelijk) naar haar zus Sylvia, waar hij het niet naar zijn zin heeft hoewel Sylvia wel haar best doet. Leon mist zijn broertje, zijn moeder, zijn vader en zelfs zijn in het oude huis achtergebleven speelgoed. De schaarse ontmoetingen met zijn moeder Carol, die nauwelijks interesse in hem heeft, doen daar geen goed aan.
Van een maatschappelijk werkster krijgt hij een tweedehands fiets, waarmee hij de omgeving gaat verkennen en op een volkstuinencomplex terecht komt. Daar raakt hij bevriend met een zwarte man, Burrows ('Kuifmans') en de beheeerder, Victor Devlin. Deze vriendschap zet een aantal ontwikkelingen in gang die aan het eind allemaal bij elkaar komen.
Tot zo ongeveer de helft van dit boek vond ik het maar zo-zo, er gebeurde niet zo veel en hoewel de lotgevallen van Leon wel schrijnend zijn had ik wat moeite om door te lezen. Maar op het moment dat Leon zijn fiets krijgt en de wereld zich voor hem opent, lijkt er wel een knop omgedraaid en wordt het een meeslepend verhaal. Hierbij spelen de rellen door een deel van de zwarte bevolking, die in 2011 in een aantal engelse steden plaats hadden, een prominente rol.
Wat mij vooral heel duidelijk werd in dit boek is, en misschien is het hard om te zeggen, dat sommige vrouwen eigenlijk geen kinderen zouden mogen krijgen, omdat ze het moederschap niet aankunnen en het is verschrikkelijk om te zien hoe de kinderen daarvan het slachtoffer zijn.
Carol is zo'n psychisch labiele vrouw die vooral met zichzelf bezig is, en zich niet kan verplaatsen in haar kinderen. Leon blijft zijn moeder onvoorwaardelijk trouw, maar wat doet zij hem pijn! Je ziet hoe zo'n kind zou kunnen uitgroeien tot een probleemjongere. Dankzij het geduld en de liefde van Maureen en Sylvia gebeurt dit gelukkig niet bij Leon.
Een niet zo heel sterk begin, een erg sterke tweede helft én een prachtige afsluiter. Toch weer een fijne leeservaring gehad.
denk dat je gelijk hebt ... Ik kan er helemaal niet tegen om zulke verhalen te lezen.
BeantwoordenVerwijderenDan vooral niet lezen hoor! Je moederhart geen pijn doen.
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of ik het aandurf om dit te lezen, ik ben nogal een gevoelige ziel.... Dus misschien beter niet!
BeantwoordenVerwijderenZó erg is het nou ook weer niet hoor. En het goede nieuws is dat het een 'happy end' heeft!
Verwijderen