Het verschrikkelijke avontuur van de krab die terug moest naar eigen land

Of: voor geld doen we alles

Normaal heb ik het hier niet over politieke of maatschappelijke issues, ik heb immers een boekenblog;
maar nu heb ik me toch zo kwaad gemaakt en heb ik ook nog het idee dat het gaat om iets waar (bijna) niemand bij stilstaat, dat ik het kwijt moet.

Nietsvermoedend zat ik vrijdagavond klaar voor de eerste aflevering van een nieuwe serie De Wilde Keuken van Wouter Klootwijk. Dit programma staat meestal borg voor een half uurtje fijne slow tv over de oorsprong van ons voedsel. Het ging dit keer over de krab, en wel de wolhandkrab en de koningskrab.
Die wolhandkrab, daar is iets raars mee. Dat is een exoot, die hier helemaal niet thuishoort maar in China, maar ooit stiekem meegelift is en nu welig tiert in onder andere het IJsselmeer. Het idiote is dat nu juist in China vraag is naar deze krab, want dat wordt daar, voornamelijk door de rijke Chinezen, gezien als een delicatesse. Dit jaagt de prijs van deze krab enorm op, een kilo krabben doet zo rond de 30 euro, dat is 3 euro per krab. Dit is op zich nog helemaal niet zo erg, omdat de handel in krabben wordt gezien als vervanging van de handel in paling, die nog maar een beperkt gedeelte van het jaar mag plaatsvinden.
Het vervelende is echter, dat deze rijke Chinezen de krab levend willen. En daar begint de ellende voor de krab.

In De Wilde Keuken was te zien hoe de krabben na de vangst in piepschuimen dozen worden gepropt. In zo'n doos moet 10 kilo en dat is vaak flink proppen voordat de deksel erop kan. Ondertussen hebben we het dus nog steeds over levende krabben. Die dozen gaan dan per vliegtuig naar China, waar ze de volgende dag levend in de kookpotten verdwijnen.

Levende krabben in de automaat. Bron: Vandaag.nl

Maar het kan nog erger, want een deel van de wolhandkrabben wordt in China verkocht in automaten. Ja je leest het goed. Zoals wij een koek of een Mars uit een automaat halen, haalt de Chinees een krab uit de automaat.....een levende krab. Die worden hier helemaal in elkaar gevouwen en in een plastic doosje gepropt. In dit doosje gaan ze op transport om te eindigen in de automaat, en uiteindelijk natuurlijk weer levend de kookpot in gaan. Je zag zo'n man in een Nederlands visbedrijf die beesten in elkaar vouwen en in doosjes proppen......waarop ik dacht: hoe kun je dat doen? Hoe kun je dat voor jezelf goedpraten? Maar ja, die man is waarschijnlijk allang blij dat hij een baan heeft. Die waarschijnlijk goed betaalt, met zulke dure vracht.

Zwenkt de camera naar Noorwegen, waar uit het noordelijkste puntje van de Noordzee de koningskrab wordt gevangen. Het verhaal is hetzelfde: de beesten worden in grote tankers met zeewater zo goed mogelijk bewaard tot ze op transport gaan, want ook deze enorme, prachtige beesten moeten levend op de plaats van bestemming komen. Dan zie je als kijker die scharen over de rand heen komen, als het ware roepend: help, help ik wil eruit! De Noorse medewerker van dit bedrijf vertelde dat hij 'enorm respect heeft voor deze beesten, want die kunnen enorm veel verduren zonder dat ze eraan bezwijken'....ze gaan namelijk zonder water in dozen geperst het vliegtuig in en vliegen de hele wereld over, voornamelijk naar de rijken der aarde.

Bron: Nederlands Dagblad

Klootwijk stelt steeds heel subtiele vragen maar doet het zo dat je als kijker keihard geconfronteerd wordt. Hij laat zo'n krab over z'n mouw lopen als hij met de handelaar in gesprek zit die de krabben wil gaan kweken, en laat diezelfde handelaar dan zeggen dat de beesten ook gevoel hebben. Er wordt gefilmd hoe de koningskrabben uit hun bakken willen klimmen. Hij stelt vragen zonder te oordelen, maar als kijker kun je maar één oordeel vellen: dit is ernstige dierenmishandeling. Aan het eind gooit Klootwijk, die ergens in Noorwegen aan een watertje zit, een vers gevangen krab levend in zijn eigen kookpot. Om ons nog maar eens even op de feiten te drukken.

Die krab heeft de pech dat zijn aaibaarheidsfactor nihil is zodat niemand zich er druk om maakt.
En wij met z'n allen staan dit toe. Want zolang hier goud geld aan verdiend wordt, vrees ik dat aan deze praktijken geen eind zal komen. Het geld heeft helaas nog altijd het laatste woord.