Het verschrikkelijke avontuur van de krab die terug moest naar eigen land

Of: voor geld doen we alles

Normaal heb ik het hier niet over politieke of maatschappelijke issues, ik heb immers een boekenblog;
maar nu heb ik me toch zo kwaad gemaakt en heb ik ook nog het idee dat het gaat om iets waar (bijna) niemand bij stilstaat, dat ik het kwijt moet.

Nietsvermoedend zat ik vrijdagavond klaar voor de eerste aflevering van een nieuwe serie De Wilde Keuken van Wouter Klootwijk. Dit programma staat meestal borg voor een half uurtje fijne slow tv over de oorsprong van ons voedsel. Het ging dit keer over de krab, en wel de wolhandkrab en de koningskrab.
Die wolhandkrab, daar is iets raars mee. Dat is een exoot, die hier helemaal niet thuishoort maar in China, maar ooit stiekem meegelift is en nu welig tiert in onder andere het IJsselmeer. Het idiote is dat nu juist in China vraag is naar deze krab, want dat wordt daar, voornamelijk door de rijke Chinezen, gezien als een delicatesse. Dit jaagt de prijs van deze krab enorm op, een kilo krabben doet zo rond de 30 euro, dat is 3 euro per krab. Dit is op zich nog helemaal niet zo erg, omdat de handel in krabben wordt gezien als vervanging van de handel in paling, die nog maar een beperkt gedeelte van het jaar mag plaatsvinden.
Het vervelende is echter, dat deze rijke Chinezen de krab levend willen. En daar begint de ellende voor de krab.

In De Wilde Keuken was te zien hoe de krabben na de vangst in piepschuimen dozen worden gepropt. In zo'n doos moet 10 kilo en dat is vaak flink proppen voordat de deksel erop kan. Ondertussen hebben we het dus nog steeds over levende krabben. Die dozen gaan dan per vliegtuig naar China, waar ze de volgende dag levend in de kookpotten verdwijnen.
Levende krabben in de automaat. Bron: Vandaag.nl
Maar het kan nog erger, want een deel van de wolhandkrabben wordt in China verkocht in automaten. Ja je leest het goed. Zoals wij een koek of een Mars uit een automaat halen, haalt de Chinees een krab uit de automaat.....een levende krab. Die worden hier helemaal in elkaar gevouwen en in een plastic doosje gepropt. In dit doosje gaan ze op transport om te eindigen in de automaat, en uiteindelijk natuurlijk weer levend de kookpot in gaan. Je zag zo'n man in een Nederlands visbedrijf die beesten in elkaar vouwen en in doosjes proppen......waarop ik dacht: hoe kun je dat doen? Hoe kun je dat voor jezelf goedpraten? Maar ja, die man is waarschijnlijk allang blij dat hij een baan heeft. Die waarschijnlijk goed betaalt, met zulke dure vracht.

Zwenkt de camera naar Noorwegen, waar uit het noordelijkste puntje van de Noordzee de koningskrab wordt gevangen. Het verhaal is hetzelfde: de beesten worden in grote tankers met zeewater zo goed mogelijk bewaard tot ze op transport gaan, want ook deze enorme, prachtige beesten moeten levend op de plaats van bestemming komen. Dan zie je als kijker die scharen over de rand heen komen, als het ware roepend: help, help ik wil eruit! De Noorse medewerker van dit bedrijf vertelde dat hij 'enorm respect heeft voor deze beesten, want die kunnen enorm veel verduren zonder dat ze eraan bezwijken'....ze gaan namelijk zonder water in dozen geperst het vliegtuig in en vliegen de hele wereld over, voornamelijk naar de rijken der aarde.

Bron: Nederlands Dagblad
Klootwijk stelt steeds heel subtiele vragen maar doet het zo dat je als kijker keihard geconfronteerd wordt. Hij laat zo'n krab over z'n mouw lopen als hij met de handelaar in gesprek zit die de krabben wil gaan kweken, en laat diezelfde handelaar dan zeggen dat de beesten ook gevoel hebben. Er wordt gefilmd hoe de koningskrabben uit hun bakken willen klimmen. Hij stelt vragen zonder te oordelen, maar als kijker kun je maar één oordeel vellen: dit is ernstige dierenmishandeling. Aan het eind gooit Klootwijk, die ergens in Noorwegen aan een watertje zit, een vers gevangen krab levend in zijn eigen kookpot. Om ons nog maar eens even op de feiten te drukken.

Die krab heeft de pech dat zijn aaibaarheidsfactor nihil is zodat niemand zich er druk om maakt.
En wij met z'n allen staan dit toe. Want zolang hier goud geld aan verdiend wordt, vrees ik dat aan deze praktijken geen eind zal komen. Het geld heeft helaas nog altijd het laatste woord.


12 opmerkingen:

  1. Heel goed dat je hier aandacht voor vraagt, Joke. Van mij mag het, ook al is dit een boekenblog.
    Wat denk je trouwens van de omstandigheden waaronder hier bijvoorbeeld varkens en kippen worden gehouden? Nauwelijks verheffender, maar de meeste mensen blijven toch rustig hun karbonaadje eten. Voor mij was dit soort behandeling van dieren als ding en productiemiddel één van de redenen om in 1980 vegetariër te worden (en te blijven).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja er zijn nog talloze voorbeelden te vinden van hoe het niet moet. Deze vond ik zelf nogal onderbelicht, althans ik wist het niet! Ik merk dat ik steeds minder vlees en vis ga eten. Varken al helemaal niet meer en een 'verantwoorde kip' is ook nog maar met een zaklantaarntje te vinden. En dan nog weet je niet of het echt verantwoord is of dat je voor de gek gehouden wordt.
      Gelukkig zijn er steeds meer leuke en gevarieerde vegetarische kookboeken, dus ik denk dat ik langzaam wel die kant op ga....

      Verwijderen
  2. Maar dit soort verhalen zijn toch weer schokkend. Ik denk inderdaad dat de krabben geen hoge aaibaarheidsfactor hebben, zouden dit zeehondjes of kittens zijn dan was de wereld te klein.
    Ik eet redelijk vegetarisch (niet 100%), en het is goed soms met de neus op de feiten te worden gedrukt!

    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vond het ook tamelijk schokkend, vandaar. Wel goed dat je ook veel vegetarisch eet!

      Verwijderen
    2. en toch, de zeehondjes worden nog altijd doodgeknuppeld..

      Verwijderen
  3. Hoi Joke, goed van je dat je hier aandacht voor vraagt. Als het zo uitkomt mag een boeklog van mij ook wel eens aan wat anders aandacht schenken dan het laatst gelezen boek.Ik heb tussen 1986 en 1995 vrijwel geheel vegetarisch gegeten. Destijds was het voor mij een soort principiële keuze, ik vond het leed dieren aangedaan zodat wij een lapje vlees kunnen eten niet te verantwoorden. In die tijd smokkelde ik wel eens en merkte ik dat ik vlees toch ook wel erg lekker vond. Intussen vond ik mijn principes niet meer zo belangrijk en ben ik weer begonnen met het eten van vlees en vis. Ik moet tot mijn schande erkennen dat ik omgeslagen ben, nu eet ik veel meer vlees en vis en andere dieren dan nodig. Ik eet bijna alles en ben wat dat betreft een echte lekkerbek. Ook als je ergens gaat eten is het erg makkelijk om te zeggen dat je alles eet. Ik ga sinds ruim 10 jaar met een goede vriendin die vegetariër is regelmatig uit eten en ik moet zeggen dat het maar weinig gebeurt dat ik mijn maaltijd met die van haar zou willen omruilen, als vegetariër ben je toch enigszins beperkt. Wel vraag ik als ik eters krijg vooraf altijd wat ze niet eten, ik kan nog steeds een prima vegetarische of met enige moeite veganistische maaltijd op tafel zetten. Een boek dat mij destijds erg aan het denken heeft gezet over met name de bioindustrie, maar ook meer in het algemeen over onze omgang met dieren is "Dierenbevrijding" van Peter Singer. Van harte aanbevolen ter lezing, maar met de waarschuwing dat je hier niet vrolijk van wordt. Misschien kun je er de boeken van Chris Stewart van Anna's blog naast lezen ter ontspanning. Groetjes, Erik

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha Erik, wel jammer dat je het niet hebt kunnen volhouden, maar misschien is 100% vegetarisch voor de meesten van ons niet weggelegd. Je moet wel een ijzeren discipline hebben om je principes zo na te leven. Ik heb altijd erg veel respect voor mensen die dat kunnen.
      Ik denk dat ik zelf ook niet 100% vegetariër zal worden, het is net zoals je zegt soms praktisch gezien niet erg handig, en als ik uit eten ga wil ik ook wel een lekker stukje vlees. Ik zie wel om me heen dat steeds meer mensen nadenken over wat ze eten en regelmatig een dagje zonder vlees doen.
      Het eigenlijke probleem zit 'm natuurlijk in het feit dat de aziatische en arabische wereld steeds rijker wordt en dat ze daar een soort inhaalslag hebben, veel geld overhebben voor luxe vlees en vis. Daarmee verschuift het probleem.
      Het boek van Peter Singer ga ik niet lezen, ik heb al genoeg gelezen en gezien om te weten hoe het in elkaar zit. Maar Chris Stewart wil ik evengoed wel lezen ;-)

      Verwijderen
    2. Dat van die ijzeren discipline valt heel erg mee, hoor. Die heb ik ook niet. Het is meer een kwestie van op andere wijze koken: ik laat me vooral veel inspireren door de keuken van India, Indonesië en het Midden-Oosten en omstreken. En verder: als je echt gemotiveerd bent en echt iets wilt doen aan bijvoorbeeld dierenleed valt het ook reuze mee.

      Verwijderen
    3. Daar heb je gelijk in. Ik doe mijn best!

      Verwijderen
  4. afgrijselijk.. het is eigenlijk ‘gewoon’ een kwestie van het nemen van de eigen verantwoordelijkheid, niet? als alleen ik geen auto rijd (dat doe ik ook echt niet, heb geen rijbewijs) doet dat weinig, misschien niets. toch mag dat geen reden zijn om iets niet te doen, omdat iedereen die zo denkt samen wel een verschil kan maken — en datzelfde geldt natuurlijk voor dit leed. het is zo barbaars, en bijna iedereen is het daar mee eens, en toch veranderd er niets. ik schaam me zo nu en dan ook wel voor de mensheid; we maken zo veel kapot.

    ik eet wel vlees, moet ik je bekennen. maar ik probeer het te minderen, stap 1 is beseffen wat je eet, bewust zijn van wat er eigenlijk op je bord ligt. ik ben van plan steeds meer te minderen.

    (Dieren eten van Jonathan Safran Foer is misschien wel een aanrader, als je het nog niet gelezen hebt. het gaat over de Amerikaanse voedselmarkt: kipjes voor Kentucky Fried Chicken, etc. ik geloof dat het wel verschilt met de Europese regels maar in hoeverre is me niet bekend. het is een best schokkend boek. en dus belangrijk.)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha Kim, ik heb dat soms ook, van die plaatsvervangende schaamte en ook wel woede, dat we als mensheid niet in staat zijn op politiek nivo iets te veranderen. Ik probeer die verantwoordelijkheid inderdaad zoveel mogelijk zelf te nemen. Ik heb de auto bewust de deur uit gedaan. Ik heb er lang over gedaan om de knoop door te hakken en het was even wennen (je raakt wel een stukje flexibiliteit kwijt), maar nu weet ik niet anders meer. Hetzelfde geldt voor vegetarisch eten denk ik, het is wennen en ik ben dan ook langzaam aan het minderen, zoekend naar recepten die aansluiten bij mijn smaak. Gelukkig houd ik erg van groenten en bonen, dus dat moet goed komen.
      Succes!

      Verwijderen
    2. Hartstikke goed, Joke en Kim! Vegetarisch eten is echt niet moeilijker dan zonder auto doen (ben zelf ook al weer heel lang autoloos). Gewoon een kwestie van je er op instellen en er aan wennen. Het valt echt reuze mee en op die manier neem je toch je eigen stukje verantwoordelijkheid. Als je al die kleine stukjes bij elkaar optelt, kom je heus wel ergens. Neem nou alleen al de stukjes van ons-drieën-zonder-auto ;-)

      Verwijderen