Terug bij dokter Booklove

bron: Ryan-millar.com

Ik was terug bij dokter Booklove, wat eerder dan gepland.

"Ik had u nog niet terugverwacht, is het erger geworden?"

Nee integendeel, het gaat heel goed, ik lees weer, en ook fictie! Dus ik kwam eigenlijk zeggen dat ik u niet meer nodig heb.

"Hoeveel heeft u deze maand dan gelezen als ik vragen mag?"

Nou de teller staat al op 6 en still counting...

"Och jeetje dit gaat me geld kosten nou schiet u weer helemaal door, dit gaat de verkeerde kant op hoor. U bent gewoon exessief aan het lezen geslagen. Het lijkt wel op een manisch-depressieve leesstoornis."

Ik heb er anders helemaal geen last van hoor.

"Nee dat zeggen alle patienten in de manische fase! U bent er ernstig aan toe, uw crisis manifesteert zich nu op een andere manier. Ik kan u nog niet laten gaan. Over crisis gesproken, heeft u het boek van mijn collega nu gelezen, dat ik u aangeraden heb?"

Het boek van Irvin D. Yalom bedoelt u, Eendagsvlinders. Jazeker, dat heb ik van voor naar achter gelezen. Maar ik vond het helaas geen goed boek.

"Wat zegt u nu, hoe kan dat nou?"

Tja, ten eerste was de selectie van psychische 'aandoeningen' nogal smal, het waren voornamelijk mensen die leden onder doodsangsten, in verschillende mate en hoedanigheden. Maar ja dit zijn gevallen die hij de laatste jaren heeft behandeld, en hij is natuurlijk al stokoud, krijgt daardoor ook voornamelijk oudere patienten, die nu eenmaal meer bezig zijn met de dood. 
Bovendien zegt Yalom in zijn inleiding zelf dat hij er hier en daar wat bij heeft verzonnen, maar ik krijg de indruk dat er véél bijverzonnen is. Zijn stijl is ook minder fraai dan in zijn romans. En de schrijver Yalom is nogal in zijn nopjes met dokter Yalom; patienten dromen bijna allemaal over hem en altijd leidt die droom naar een voor de hand liggende analyse. Ik vond het gewoon niet echt, niet waarachtig overkomen. Wat niet helpt is dat de verhalen van de patienten sterk ingekort zijn, waardoor hun reacties nogal overdreven lijken.

"Ach nu stelt u me wel wat teleur hoor. Maar heeft u er dan helemaal niets uit opgestoken?"

Jawel, wat mij opviel, en ik ook wel herkende, is dat wij geneigd zijn te denken dat wij een bevoorrechtte/speciale positie innemen in het leven van anderen. Maar behalve bij de eigen partner blijkt dit vrijwel nooit het geval te zijn, het is een illusie te denken dat een ander zo met ons bezig is.
En het laatste verhaal, het titelverhaal, daar vond ik ook wel iets in want dat ging over een patient die zijn heil vindt bij de Overpeinzingen van Marcus Aurelius. Dat spreekt mij als lezer natuurlijk wel aan.

"Oh mag ik daar dan op inhaken? Ik zit net te denken, om u wat te remmen in het lezen van fictie, wil ik u nog een ander boek opgeven wat ik veel in mijn praktijk gebruik. Het is een wat lastig boek, waardoor u minder tijd zult hebben voor al die fictie. Het is van Paul van Tongeren, een oude vriend van mij en hoogleraar wijsgerige ethiek en het heet Leven is een kunst. Ik denk dat het echt wat voor u is! Past u wel op, want elk hoofdstuk besluit met een uitgebreide bibliografie en ik ken u, voordat dat ik het weet bent u weer ellenlange leeslijsten aan het maken en ik denk dat u mede daardoor in de depressieve leesstand terecht komt. Dus kunnen we dan afspreken: géén lijstjes?"

Goed hoor, dokter, u zegt het maar. Dan ga ik nu snel dat boek bestellen. Niets fijner dan het kopen van een boek met het excuus dat je het écht móét hebben. U heeft me daarnet een groot plezier gedaan.  Dag hoor, tot de volgende keer!