Amity Gaige - Schroder

Tja, ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet.....maar dit zo gehypte boek viel mij dan toch weer erg tegen. Ik heb mijn best gedaan want ik had er zelf (ook) hoge  verwachtingen van, na de aanbevelingen van dit boek in DWDD.

Ik ben te lui vind het overbodig om het verhaal nog eens zelf te gaan reconstrueren, dus ik heb de tekst ontleend aan BOL.com:

"Wanneer de veertienjarige Erik Schroder, een jonge Duitse immigrant, zich opgeeft voor een exclusief schoolkamp in New England, besluit hij dat te doen onder de naam Eric Kennedy, in de verwachting dat hij als normale Amerikaanse jongen meer kans maakt te worden toegelaten. Het blijkt een noodlottig leugentje om bestwil dat zijn leven een onwaarschijnlijke en zeer tragische wending zal geven.

Jaren later blikt Eric, nu een gescheiden man, vanuit een penitentiaire inrichting terug op zijn leven in een poging te begrijpen - en misschien zelfs te verklaren - wat hem ertoe heeft gebracht zijn zesjarige dochter Meadow midden in een verhitte strijd om de voogdij te ontvoeren. In opdracht van zijn advocaat zet hij zijn leven op papier: van het pijnlijke afscheid van zijn moeder als jong kind, de angstige overtocht naar Amerika met zijn zwijgzame vader, zijn liefde voor Laura, die opbloeide in de schaduw van alle leugens, tot al Erics momenten van trots en spijt als gemankeerde maar liefhebbende vader."

Eric is geen sympathieke personage en dat wordt hij voor mij ook nergens in het verhaal. Sterker nog, ik vond hem steeds onsympathieker worden en ik vond zijn gedrag tamelijk ongeloofwaardig, vooral tegenover zijn vader. De ontvoering is niet een van te voren uitgedachte ontvoering althans dat is wat wij en de rechter moeten geloven, het is een uit de hand gelopen dagje uit. De (ex-)vrouw blijft een bordkartonnen personage die het ene moment als heel flets en het andere moment als heel levendig wordt geschetst. Alleen de dochter, Meadow, vond ik levensecht; een vroegrijp, intelligent kind, een intelligentie die haar vader zo bijzonder vindt dat ze in zijn ogen eigenlijk geen kind meer is maar een kleine volwassene.

Aan de andere kant is het wel mooi geschreven en is de 'roadtrip'  van vader en dochter, ook gezien de landschappelijke beschrijvingen, wat mij betreft het hoogtepunt in het boek.
De structuur vond ik nogal rommelig. Eric vertelt zelf het verhaal maar de tijd waarnaar hij terugkijkt wisselt nogal. Ook wordt er gebruik gemaakt van voetnoten, op zich origineel maar die hadden lang niet altijd een toegevoegde waarde en hadden bij mij soms zelfs een averechts effect.  En het einde.... vond ik onbevredigend. Het is niet zo dat aan het eind altijd alles duidelijk moet worden, er mag wat te raden overblijven. Maar dit eind was zo....zo....nikserig. Zo flauw. Ja misschien is dat wel het woord dat mijn beleving van dit boek goed samenvat: flauw. Flauw in de zin van: ik dacht steeds dat er nog iets ging gebeuren, dat er nog een openbaring zou komen, iets wat de boel in gang zou zetten, iets onverwachts. Maar het kwam niet!

Ik heb heel veel ronduit lyrische beschrijvingen van dit boek gezien en de 5-sterren-beoordelingen vliegen je om de oren, maar bij mij raakte dit boek geen snaar. Het zal wel een afwijking van mij zijn want ik heb dit vaker; dat als iedereen het heel erg mooi vindt, ik het dan juist niet mooi vind. Nou ja, ik was gewoon  niet 'begeistert' door het verhaal. Er zitten best onderwerpen in waar je een mooie discussie over kunt voeren (waardoor wordt je indentiteit gevormd, kun je iemand wel echt kennen, wat doet een getroubleerd verleden met je, wat is liefde) maar voor mij werden die onderwerpen niet bevredigend uitgewerkt.

O ja, mag ik nog even zeggen (uitgevers, waar bent u?) dat ik die omslagen met die personen die zich net onder water bevinden en dringend behoefte aan lucht hebben, wel een beetje zat word nu?