Helen DeWitt - De laatste Samoerai

Sibylla is een hoogbegaafde Amerikaanse vrouw, die haar universitaire studie er aan gegeven heeft en nu in een bouwvallig appartementje in Londen de kost probeert te verdienen met het overtypen van oude jaargangen hobbytijdschriften. Ze heeft een nog veel hoogbegaafder zoontje, Ludo, een 2-jarige die ze bezig moet zien te houden terwijl ze zit te tikken. Ze leert hem het Griekse alfabet en een paar woordjes Grieks, maar al snel zit de peuter de Ilias en de Odysseus in het Grieks te lezen. Daarna volgen o.a. Arabisch en Hebreeuws. Ook Japans wil Ludo leren, zodat hij de film De Zeven Samoerai, die zijn moeder alsmaar blijft kijken, zelf kan verstaan. Maar nog liever wil hij weten wie zijn vader is, maar dat wil Sibylla hem niet vertellen.
Gaandeweg komt hij er toch achter, maar is zo teleurgesteld dat hij andere vaders gaat zoeken. Die zoektocht loopt een beetje parallel aan de zoektocht in de film De Zeven Samoerai, waarbij de eerste samoerai op zoek gaat naar 6 andere. Daar tussendoor verhalen over hoe Sibylla het hoofd boven water houdt en hoe haar leven tot dan toe verlopen is. Het boek bestrijkt een periode van ongeveer 10 jaar. De eerste helft gaat vooral over de periode waarin Sibylla haar zoontje zoveel mogelijk kennis bijbrengt, de tweede helft is gewijd aan de zoektocht van Ludo naar een vader om tegen op te zien.

Als lezer krijgen we ook het Griekse alfabet voorgeschoteld, en het Japanse, en de vele,vaak absurde verhalen en theorietjes die Sibylla haar zoontje vertelt. In het begin vond ik dat nog vermakelijk maar al snel ben ik die passages gaan overslaan. Gelukkig heeft Helen DeWitt haar humor meegegeven aan moeder en zoon. Daardoor geeft de moeder droogkomisch commentaar op de gedragingen van haar zoontje en wordt Ludo geen pedante wijsneus maar een leergierig grappig (vroegwijs) kereltje. Zijn zoektocht naar een vader vormt voor mij het leukste stuk van het boek.

Ik heb dit boek al zo'n 10 jaar op de plank staan en vond er 2 kranteknipsels in: recensies uit de Volkskrant en Trouw gedateerd december 2000. Lovende recensies, waarschijnlijk ook de aanleiding voor mij om het boek te kopen.
Ik had er denk ik te hoge verwachtingen van, want ik vond het wel een beetje tegenvallen. Gelukkig waren er ook passages waar ik hartelijk om gelachen heb en het laatste deel, waarin Ludo op zoek is naar zijn vader, maakte de theoretische beschouwingen die ik uiteindelijk ben gaan overslaan, wel weer goed. Maar niet voldoende om er een aanrader van te maken. Daarvoor heb ik toch te veel van de 439 bladzijden overgeslagen.

Boekgegevens:
Uitgeverij Prometheus, 2000, 439 blz.
Vert. van: The Last Samurai (2000)
Ik las dit boek: uit eigen kast

World Book Night 2012

Op 23 april a.s. is het weer zover: World Book Night (als uitvloeisel van Unesco World Book Day). Dit jaar worden niet alleen heel veel boeken weggegeven in Engeland en Ierland, maar ook in de VS. Vorig jaar waren het er in Engeland 1 miljoen, in de VS zal dat denk ik een veelvoud zijn. En dat allemaal om het lezen te bevorderen. Dat is nog eens wat anders dan dat ene stoffige boekje dat bij ons, onder de tuttige noemer 'Nederland leest', opnieuw wordt uitgegeven op een soort krantenpapier (jaja ik weet het, een gegeven paard....)
Men hoopt dat volgend jaar nog meer landen zich aansluiten bij World Book Night (Nederland: pak je kans!).

De gekozen datum is overigens niet toevallig gekozen: het is zowel de geboorte-als sterfdatum van William Shakespeare én de sterfdatum van Miguel de Cervantes.

Ik heb de gekozen titels maar even op een rijtje gezet.

Dit zijn de 30 titels die gekozen zijn door de Amerikaanse lezers:

Sherman Alexie – The Absolutely true diary of a parttime Indian
Laurie Halse Anderson - Wintergirls
Maya Angelou – I know why the caged bird sings
H.G.Bissinger – Friday Night Lights
Octavia Butler - Kindred
Orson Scott Card – Ender’s Game
Chris Cleave – Little Bee
Suzanne Collins – The Hunger Games
Michael Connelly – Blood Work
Junot Diaz – The Brief Wondrous Life of Oscar Wao
Kate DiCamillo – Because of Winn-Dixie
Dave Eggers - Zeitoun
Leif Enger – Peace like a river
Robert Goolrick – A reliable wife
Sue Grafton – Q is for Quarry
Khaled Hosseini – The kite runner
John Irving – A prayer for Owen Meany
Stephen King – The Stand
Barbara Kingsolver – The poisonwood bible
Nicole Krauss – The history of love
Jhumpa Lahiri – The Namesake
Tim O’Brien – The things they carried
Ann Patchett – Bel Canto
Jodi Picoult – My sister’s keeper
Marilynne Robinson - Housekeeping
Alice Sebold – Lovely Bones
Rebecca Skloot – The immortal life of Henrietta Lacks
Patti Smith – Just kids
Jeannette Walls – The Glass Castle
Markus Zusak - The Book Thief

En dit zijn de 25 favorieten van de Engelse/Ierse lezers:

Jane Austen – Pride & Prejudice
Iain M.Banks – The player of the games
Mark Billingham - Sleepyhead
Bill Bryson – Notes from a small island
Paulo Coelho – The Alchemist
Martina Cole – The Take
Bernard Cornwell - Harlequin
Roald Dahl – Someone like you
Charles Dickens – A tale of two cities
Emma Donoghue - Room
Daphne Du Maurier - Rebecca
Kazuo Ishiguro – The Remains of the day
Stephen King - Misery
Sophie Kinsella – The secret dreamworld of a shopoholic
Andrea Levy – Small Island
John Ajvide Lindqvist – Let the right one in
Cormac Mc Carthy – The Road
Audrey Niffenegger – The Time Traveller’s wife
Maggie O’Farrell – The vanishing act of Esme Lennox
David Peace – The damned Utd
Terry Pratchett & Neil Gaiman - Good Omens
Meg Rosoff – How I live now
Joe Simpson – Touching the void
Dodie Smith – I capture the castle
Markus Zusak – The Book Thief

De keuze vind ik wel opvallend; zo had ik Engeland echt gezien als een land vol literaire tradities, iets wat niet afstraalt van bovenstaande lijst. Dan toch veel liever de lijst van de VS, die is veel....hoe zal ik het zeggen....eclectischer?
Dan zou ik als beginnende lezer toch liever een boek in ontvangst nemen ergens op een plein in de VS!

Meer informatie vind je op de officiele website van World Book Night.

Simon Mawer - De glazen kamer

De Glazen kamer was het leesclubboek van januari, het boek bleek bij onze plaatselijke boekhandel te worden aangeraden maar ik had nog nooit van schrijver of titel gehoord.
Een onbekendheid die onterecht is, want dit boek bleek een onverwachte verrassing te zijn.

De glazen kamer uit de titel is het centrale scharnierpunt van dit verhaal;
we volgen het Tjechische echtpaar Viktor en Liesel Landauer. Landauer, de beroemde autofabriek. Zij laten in de stad Mesto een villa bouwen op een heuvel waarvandaan ze over de stad heenkijken. Mesto ligt in Moravië, een (toen) Duits-Tjechisch gebied in Tjechoslowakije.
Viktor heeft een duidelijk beeld voor ogen: de villa moet moderniteit uitstralen en anders zijn dan alles wat tot dan toe gebouwd is. Niet meer die bedompte victoriaanse huizen met hoekjes en gaatjes, donkere meubelen en zware fluwelen gordijnen, maar eenvoud, strakke lijnen, licht en transparant. Een huis dat naar de toekomst reikt.
Die villa wordt de Villa Landauer, ontworpen door de Duitser Rainer von Abt. Blikvanger van het huis is de glazen kamer: een ruimte die bijna de gehele benedenverdieping omspant, met over de hele breedte een glazen wand, die in delen open kan schuiven zodat binnen en buiten één worden.
In of via deze kamer (in elk hoofdstuk komt de kamer op de één of andere manier voor) lezen we over het huwelijk van Viktor en Liesel, hun (vaak beroemde) vrienden, hun kinderen. Viktor reist als directeur van de Landauer fabriek regelmatig naar Wenen, en ontmoet daar een vrouw met wie hij een (vooral sexuele) relatie opbouwt.

Het verhaal overspant een periode van eind jaren twintig (als de eerste tekenen van het nazisme te bemerken zijn) tot begin jaren negentig (het eind van het communisme in Tjechië). De tweede wereldoorlog speelt een belangrijke rol, vooral omdat Viktor joods is. Als Tjechoslowakije door de Duitsers wordt bezet, zien de Landauers geen andere oplossing meer dan vluchten; eerst naar Zwitserland en daarna naar Duitsland.
Het huis wordt ingenomen door de Duitsers, er wordt een SS-laboratorium gevestigd. Na de oorlog wordt het gebruikt als oefenruimte voor gehandicapte kinderen, tot de communisten vertrekken en er stemmen opgaan om van het huis een museum te maken.

Het boek is bedrieglijk eenvoudig geschreven, maar zit werkelijk vol thema’s; het huwelijk, bedrog, overspel, sex, eenzaamheid , geweld, onderdrukking, kunst, klassieke muziek. En geschiedenis natuurlijk, vooral die van Tjechoslowakije.
In het begin heb ik even moeten doorbijten, want dan is het voornamelijk architectuur wat de klok slaat; de ontstaansgeschiedenis van het huis en de achterliggende filosofie van het ontwerp wordt dan uit de doeken gedaan. Dat moet even, want daarmee wordt een basis gelegd waarop de rest van het verhaal is gebouwd. Daarna echter zitten we in het hoofd van de personages, voornamelijk Viktor en Liesel, en de vriendin van Liesel, de biseksuele Hanna die amoureuze gevoelens voor Liesel blijkt te hebben. Het boek wordt dan sterk plotgedreven en met een schijnbare lichtheid worden zware thema’s geraakt. De glazen kamer fungeert als metafoor, een bron van licht in een tijd van duisternis. Ik vond het een prachtig boek dat me erg aan een ander boek deed denken: De woeste kust van Bohemen van Jill Paton Walsh (het allereerste boek wat ik op mijn blog heb besproken).
Hoewel het verhaal nog heel lang in mijn hoofd bleef zitten, vond ik vooral opmerkelijk het gemak en eigenlijk ook de oneerlijkheid waarmee mensen met geld in tijden van dreiging en geweld de dans konden ontspringen, zich letterlijk vrij konden kopen. Omdat Viktor en Liesel vluchten maar Hanna, de vriendin van Liesel die ook een joodse man heeft, achterblijft wordt dit contrast nog eens extra pijnlijk duidelijk. Want Hanna komt bepaald niet ongeschonden uit de oorlog (net als de joodse minnares van Viktor), terwijl de familie Landauer in de Verenigde Staten een nieuw (rijk) leven opbouwt. Dit gegeven was het, waar ik na lezing nog heel lang over na heb lopen denken en voor mij, naast het plezier van het lezen, de grootste waarde van dit boek.

Overigens: het Landauer-huis is gebaseerd op een werkelijk bestaand huis nl. de Villa Tugendhat, eind jaren twintig ontworpen door Mies van der Rohe en nog steeds te bewonderen in het Tjechische Brno. Het was leuk om te zien in hoeverre de voorstelling die je je van het huis maakt bij het lezen, klopte met de werkelijkheid!


Boekgegevens:
Uitgeverij Anthos, 2009, 443
ISBN 9789041417015
Ik las dit boek: uit eigen kast

Patrick Ness - The knife of never letting go

WOW! Wat een boek! Ik ben er helemaal beduusd van.

Ik las voor het eerst over dit boek op de blog van Iris (Iris on Books.) Die liet zich uit in over dit boek in alleen maar superlatieven, waarop ik dacht dat ze wel een beetje overdreef (sorry Iris). Maar niets daarvan, ze had helemaal gelijk!
Dit boek valt denk ik in de categorie Young Adult/Fantasy/Dystopian maar vergeet dit onmiddellijk weer, want je zou kunnen denken dat het dan niets voor jou is. Geheel onterecht, want dit is een boek voor iedereen. Alles zit erin: het is allereerst erg goed geschreven, het is waanzinnig spannend, het is ontroerend, het is gruwelijk, het is......een prachtboek. Het is een gelaagd verhaal, dat veel grote thema's in zich heeft zonder dat die zich (hinderlijk) op de voorgrond bevinden (dan wordt het zo'n boek 'met een boodschap'); moed, vriendschap, macht, religie, de schaduwkanten van de moderne maatschappij met haar informatie-overload, de man-vrouw verschillen.

Ik wil eigenlijk niet veel over de inhoud zeggen, want het boek geeft zich stap voor stap prijs en dat is één van de charmes ervan, dus die ervaring wil ik niet bederven. Om toch een idee te hebben waar ik dan zo enthousiast over ben, even heel kort maar ik zeg er gelijk bij dat ik hiermee het boek geen recht doe.

Het verhaal speelt zich af in de toekomst, als de bewoners van de 'Oude Wereld'(aarde) koloniën stichten in de Nieuwe Wereld, een andere planeet, omdat het leven op aarde geen pretje meer is. De Nieuwe Wereld kent een vreemd fenomeen: 'Noise', herrie. Alle gedachten die een mens heeft, worden hoorbaar voor iedereen. Alle gedachten, dus ook onzin, fantasieën, wensen. Maar niet iedereen is onderhevig aan Noise... We volgen Todd Hewitt, ongeveer 13 jaar oud, wiens vader en moeder op raadselachtige wijze om het leven zijn gekomen. Hij wordt opgevoed door de beste vrienden van zijn ouders, Ben en Cillian, in de kolonie Pretisstown. Maar op een dag krijgt hij van Ben te horen dat hij weg moet, en wel meteen. Met een rugzak met eten, kleding, het dagboek van zijn moeder, een plattegrond en een mes moet hij op de vlucht, samen met zijn hond Manchee. Op de plattegrond heeft Ben de route en het eindpunt van Todd's bestemming getekend. Onderweg komt hij een meisje tegen, Viola, die na enige strubbelingen met hem meegaat. Todd heeft geen idee waarvoor hij op de vlucht is, en wij als lezers ook niet. De twee worden op de hielen gezeten door een heel leger en gaandeweg gaan zij steeds meer begrijpen van de redenen waarom. Todd is de verteller, en heeft een heel aparte manier van vertellen, waardoor hij een unieke stem krijgt.

Meer kan ik er niet over verklappen. Ik kan alleen maar zeggen: LEES DIT BOEK! Als je niet veel Engelstalig leest, is dit toch heel goed te doen. Het is natuurlijk een schande dat dit boek nog steeds niet vertaald is. Het is uit 2008 en het eerste deel van de 'Chaos Walking' trilogie. De volgende delen zijn: The Ask and the answer en Monsters of Men. The knife of never letting go eindigt overigens met een enorme cliffhanger, waardoor je er niet aan ontkomt het tweede deel te lezen. Dus wees gewaarschuwd: de boeken zijn verslavend.

Ik moest vaak denken aan de His Dark Materials trilogie (in het Nederlands: Het Gouden Kompas) van Philip Pullman. Het zou me niet verbazen als Patrick Ness de de nieuwe Philip Pullman gaat worden. Moet er wel zo snel mogelijk een vertaling uitkomen! Uitgevers doe uw best.

Het geheime leven van boeken

Altijd al willen weten wat er gebeurt in een boekwinkel als de laatste medewerker de deur achter zich op slot draait?
Kijk dan dit prachtig gemaakte filmpje. Gemaakt door Sean Ohlenkamp & 25 vrijwilligers en opgenomen in een boekwinkel in Toronto.

Cassandra Clark - Hangman Blind

Hangman Blind is het eerste boek in een reeks ‘Abbess of Meaux Mysteries’.
Volgens de regels van het genre zou dit een cozy mystery moeten zijn (een gewone vrouw die tegen wil en dank moorden moet/gaat oplossen en tussendoor ook nog een leven heeft met de nodige problemen). Omdat het verhaal redelijk ‘donker’ is, las ik echter veel meer als een historisch (spannend) verhaal.

Het boek speelt zich af in Noord-Engeland in de 14e eeuw, onder de nog jonge koning Richard II.
Hildegard is na de dood van haar man Huge (die als ridder in dienst van de koning is gesneuveld in de oorlog tegen Frankrijk) non geworden in een klooster in Swyne. Haar echtgenoot heeft haar een behoorlijke som geld nagelaten, waarmee ze een eigen ‘huis’ (nonnen-orde) wil stichten. Omdat ze dit wil doen onder de hoede van het klooster in Meaux, vertrekt ze op een tocht naar Meaux om hierover te spreken met de abt van het klooster. Onderweg treft ze een aantal opgehangen mannen aan en iets verder een door geweld omgekomen jonge knaap. De abt van het klooster van Meaux, Hubert de Cloucy, is daar neergezet door de Fransen en aanvankelijk tamelijk vijandig tegenover het voorstel van Hildegard. Hij verwijst haar naar de landheer Roger de Hutton.
Die Hildegard toevallig goed kent, omdat ze daar voor een deel is opgegroeid. Ze trekt verder naar het landgoed van Roger en er volgt een weerzien met haar oude vrienden Ulf (de rentmeester) en Roger, en zijn dochter Philippa. Roger is inmiddels voor de vierde keer getrouwd met de jonge Melisen. Tegelijk met Hildegard arriveert Roger’s broer Ralph met de zwangere Sibilla. Als Sibilla bevalt van een zoon, wordt deze boreling uitgeroepen tot de erfgenaam van Roger, omdat hij zijn zoon Edwin, uit een eerder huwelijk, na een ruzie heeft verbannen. Deze bekendmaking geeft aanleiding tot veel onrust onder de andere verwanten van Roger.
Voordat Hildegard de kans krijgt om met Roger te praten over een stuk grond voor haar orde, wordt Roger vergiftigd. Dankzij kordaat ingrijpen van Hildegard (als non ook een vaardig verpleegster met veel kennis van kruiden) overleeft hij deze aanslag. Om erachter te komen wie hem wilde vergiftigen, bedenkt hij een plan waar alleen Ulf en Hildegard van weten; hij laat bekendmaken dat hij dood is en vertrekt zelf stiekem naar het klooster van Meaux, met de gedachte dat de verdachte zich wel snel opvallend zal gedragen en zich zo kenbaar zal maken aan Ulf en Hildegard.
Dat gebeurt niet, maar wel vallen er al snel andere doden en voelen Ulf en Hildegard zich geroepen om te onderzoeken wat er gaande is en wie dit op zijn geweten heeft.

In het begin vond ik dit een lastig boek. Waarom? Het lezen van historische romans in het Engels, zeker degene die zich afspelen rond het Engelse koningshuis, valt me erg tegen. Er staan veel woorden in die refereren aan zaken die verbonden zijn met die specifieke periode. Er komt veel geschiedenis en politiek aan de orde. Om dat allemaal te kunnen volgen, moet je wel iets weten over de politieke situatie in de betreffende periode. In dit geval komt de opstand van het volk tegen de hoge belastingen aan de orde, waarbij twee leiders van de opstand (Watt Tyler en John Ball)worden 'verraden' door de koning en vermoord bij Smithfield. Daarnaast speelt een machtsstrijd tussen de kerkelijke machthebbers (de Franse vs de Italiaanse pauzen enerzijds en het katholicisme vs het protestantisme (de kerkhervormer John Wycliffe) anderzijds. Ook moet je wat weten van de achtergronden van de 100-jarige oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Maar als je dat dan allemaal in je hoofd hebt zitten, dan is dit een vermakelijk en mooi boek.

De hoofdpersonages Hildegard, Ulf, Roger, Hubert worden flink uitgediept en wekken zonder meer je sympathie. Mooie sfeerbeschrijvingen van het leven in een klooster en landgoed in Engeland in de Middeleeuwen. En, zoals gezegd, veel politiek en machtsstrijd, dus veel gekonkel en achterkamertjesgedoe. Voeg daaraan toe een aantal vreemde moorden en je hebt een stevige puzzel op te lossen. Mooi vond ik ook de subtiel beschreven gevoelens van Hildegard wanneer er een man op haar reageert; dan blijkt zij een gevoelige vrouw die behoefte heeft aan tederheid en aandacht van een man. Maar zij mag er, als non, niet aan toegeven. Hier wordt een spanning opgebouwd die bijna ontroerend is (een spanning die volgens mij in één van de volgende delen tot ontlading komt, maar hier spreekt de romantica in mij).

Het boek lijkt qua inhoud en sfeer erg op de Shardlake serie van C.J.Sansom, maar dan uiteraard met een vrouwelijke hoofdpersoon. Als je de Shardlake serie goed vindt, dan zit je met dit boek goed (en als je de serie niet kent maar wel eens zoiets wil proberen ook).


Boekgegevens:
Uitgev.John Murray, 2008, 307 blz.
Bovenstaande gegevens gelden voor de ebook-versie die ik las
De boeken van Cassandra Clark zijn niet in het Nederlands vertaald.
Andere delen: The red velvet turnshoe(2), The Law of Angels(3) en binnenkort uit: A Parliament of Spies(4)

Maria Stahlie - Scheerjongen

Je bent een zachtaardige jongen van 15 met een italiaanse (net zo zachtaardige, vriendelijke) vader en een nederlandse moeder. Je gaat, zoals elk jaar,op zomervakantie naar je grootvader in Italië. Je zomerliefde van jaren blijkt te gaan trouwen met een Italiaanse man. Je bent er kapot van maar je opa stoort je in je verdriet.Hij vindt je een 'weekdier' en een meisje, vanwege je lange haren. Hij geeft je een knip-en scheerbeurt zodat je in ieder geval uitziet als een man en tijdens het scheren vertelt hij heldenverhalen over de mannen van het 'Naakte Zuiden', onder wie je overgrootvader Bruno.

Hier begint de queeste van Aldo Rossi naar helden, naar echte mannen. Aldo ontdekt in een boek van zijn moeder 'De Italiaan Oude Stijl', die gekenmerkt wordt door garbo: "een mengeling van intelligentie, goede smaak, tact, show, elegantie , aandacht en oog voor detail.". En de echte Italiaan vereert natuurlijk zijn moeder. Deze man wil Aldo zijn! Hij wil, net als overgrootvader Bruno, een reis naar het Naakte Zuiden maken, maar dan in zijn hoofd.
Maar ja, hoe gaat dat in Nederland; je goede bedoelingen raken al snel ondergesneeuwd door je dagelijkse beslommeringen en je verliefdheden. Als Aldo's opa overlijdt raakt hij zijn na te streven idealen een beetje kwijt, maar als hij stage gaat lopen in een verpleegtehuis, ziet hij in de ogen van Laszlo Metzlar, een catatonische oude man, het vuur van Bruno, zijn overgrootvader en krijgt hij nieuwe energie. En hij wordt verliefd op de veel oudere verpleegster Monica van Montfoort, de ongenaakbare. Monica staat voor de toekomst, voor verlangen en Laszo voor heimwee, de heimwee naar helden. Maar Laszlo komt niet uit zijn catatonische staat, Monica blijkt nog ongenaakbaarder dan gedacht en Aldo's moeder valt van haar voetstuk. Het is moeilijk een echte man te zijn!

Scheerjongen is een veel lichtvoetiger boek dan de andere die ik van haar gelezen heb (Boogschutters, de Lijfarts) en de thematiek in dit verhaal sprak me iets minder aan, maar het is toch weer erg goed geschreven met rake personages en een prachtige laatste zin, die in feite het hele boek in zich heeft. Het omslag vond ik ook erg mooi, ik heb er vaak naar zitten kijken, het geeft een extra dimensie aan het verhaal.

Boekgegevens:
Prometheus, 2011, 230 blz.
ISBN 9789044617221
Ik las dit boek: als recensie-exemplaar van de uitgever

Miniproject: een boek in een dag

De term 'dwangmatig lezen' is de afgelopen dagen een paar keer gevallen in huize Boekhappen. Dit naar aanleiding van mijn klacht opmerking dat ik te weinig lees. Met 56 gelezen boeken in 2011 steek ik magertjes af bij het gemiddelde van zo'n 100 boeken van veel medebloggers. Dat klinkt al snel een beetje dwangmatig. Maar het gaat er mij niet om, om zoveel mogelijk te lezen. Het gaat er om, dat ik nog zo ontzettend veel goede/mooie/interessante boeken heb die ik allemaal zo graag wil lezen, het liefst NU en allemaal tegelijk. En het gaat er om, dat er blijkbaar heel veel tijd weglekt, want ik heb best veel tijd beschikbaar om te lezen. En dat wil ik niet, dat mijn kostbare tijd weglekt. Maar hoe moet je dat nou uitleggen aan iemand die het lezen niet in zijn bloed heeft zitten? Dat is bijna niet uit te leggen.

Ik kon me zo'n zelfde discussie herinneren in de reacties naar aanleiding van mijn blogpost over het boek van Nina Sankovitch: Tolstoy and the purple chair (Een boek per dag). Via deze blogpost kwam ik op de blog van Leesdame, die een keer zo'n project in het klein gedaan heeft: gedurende 20 dagen elke dag een boek lezen. Zij heeft het zo positief ervaren, dat ze het dit jaar weer wil doen.

Waarop ik bedacht dat het misschien wel interessant is om te zien hoe dat is, elke dag een boek lezen. En of ik er dan misschien achter kom waar al mijn tijd normaal gesproken aan opgaat. Om alvast een beetje te oefenen, opperde meneer Boekhappen om het eerst een dagje te proberen; een boek lezen in één dag. Omdat ik vandaag nog een vrije dag had, besloot ik de koe bij de horens te vatten: ik zou mij volledig afsluiten van de buitenwereld en een boek gaan lezen wat al een tijdje op mijn lijstje staat. Het moest wel een boek zijn met een omvang van max. 300 blz.

Ik koos Hangman Blind van Cassandra Clark, een ebook van 307 blz. en ik formuleerde voor mezelf wat ik na afloop wijzer hoopte te zijn:
lukt het me om me een hele dag te concentreren op het boek?
hoe is dat, om de hele dag in het verhaal te zitten? levert het iets van 'flow' op?
lukt het me om het boek daadwerkelijk uit te krijgen?
is het voor herhaling vatbaar?
ben ik er wijzer van geworden?

Mijn eerste fout gebrek constatering is dat ik te laat mijn bed uitkwam. Ik wilde om 7 uur mijn bed uit zodat ik om 8 uur kon beginnen, maar kwam er pas om kwart voor 9 uit en begon uiteindelijk pas om half 10.
Vervolgens bleek dat ik een veel te moeilijk boek had uitgezocht: een boek dat speelt in Engeland in de tijd van koning Richard, en dat bol staat van engelse politiek en geschiedenis. Een kruising tussen Wolf Hall van Hilary Mantel en de Shardlake serie van C.J.Sansom. Moeilijk engels met veel mij onbekende woorden.
Om half 12 wist ik al dat ik dit boek niet uit ging krijgen, maar het was ook te laat om nog een nieuw boek te beginnen en bovendien zat ik wel lekker in het verhaal en was het ook spannend genoeg om door te lezen
. Wel merkte ik dat ik bij vlagen mijn concentratie verloor en mij op dat moment liet afleiden door van alles om me heen; de katten, de gedachte aan een wasje wat ik nodig moest draaien, nog maar een bak koffie, even op internet kijken hoe erg het buiten was etc.. Op die momenten moest ik vaak stukjes teruglezen, omdat het niet goed tot me doordrong wat ik net gelezen had.
Om half 3, ik zat toen op blz. 95, kreeg ik een enorme dip en begon ik meerdere keren een beetje in te dommelen. Ik heb toen vastgesteld dat ik mijn doelstelling beter iets kon aanpassen: het zou mooi zijn als ik vandaag tot net over de helft zou komen, dus ongeveer blz. 154.
Om 5 uur was ik op blz. 157 bij een nieuw hoofdstuk en daar ben ik gestopt.

De conclusies:
Lukt het me om me een hele dag te concentreren op het boek?
Ondanks het feit dat ik de laptop dicht heb gelaten en geen klusjes in huis te doen had, en regelmatig een break ingelast heb, had ik moeite me te concentreren en wilde ik regelmatig even internetten of een gedachteloos klusje doen.

hoe is dat, om de hele dag in het verhaal te zitten? levert het iets van 'flow' op?
Het is wel een bijzondere ervaring om de hele dag in hetzelfde verhaal te zitten. Je wordt wel heel erg onderdeel van het verhaal, het gaat in je zitten. 'Flow' zou ik het niet willen noemen, maar het is wel intens lezen.

lukt het me om het boek daadwerkelijk uit te krijgen?
Het is me dus niet gelukt vandaag. De keuze van het boek is erg belangrijk: niet te dik én niet te moeilijk. Engels is tricky, dat leest toch anders dan Nederlands. Als ik dit meerdere dagen achter elkaar zou willen doen, dan zou ik me die beperking (niet te dik, indien engels niet te moeilijk) niet op willen leggen maar goed kijken naar het boek/de boeken die ik echt graag wil lezen en desnoods een boek opdelen in meerdere dagen.

is het voor herhaling vatbaar?
Zeker! Ik zou dit graag een keer een weekje willen doen, als ik vakantie heb. En niet langer dan een week, ik denk dat ik het dan als vermoeiend zou gaan ervaren.

ben ik er wijzer van geworden?
Ik kan denk ik wel constateren dat ik erg veel moeite heb met mijn concentratie. En gezien mijn behoefte om andere dingen te gaan doen, denk ik dat veel van mijn tijd weglekt aan internet en rondlummelen, en savonds zeker ook aan televisiekijken.
Wil ik dus meer mooie boeken lezen, dan is het zaak te oefenen op concentratie en me minder laten afleiden. Geen laptop aanzetten en geen tv aanzetten als ik niet echt iets op te zoeken/te kijken heb.

Eigenlijk zou ik dit jaar wel een doelstelling van 100 boeken willen hebben, maar de sprong van 56 naar 100 is wel een beetje erg veel van het goede, dus ga ik proberen om 75 te halen. Met in ieder geval minstens één keer een weekje: een boek per dag!