Sibylla is een hoogbegaafde Amerikaanse vrouw, die haar universitaire studie er aan gegeven heeft en nu in een bouwvallig appartementje in Londen de kost probeert te verdienen met het overtypen van oude jaargangen hobbytijdschriften. Ze heeft een nog veel hoogbegaafder zoontje, Ludo, een 2-jarige die ze bezig moet zien te houden terwijl ze zit te tikken. Ze leert hem het Griekse alfabet en een paar woordjes Grieks, maar al snel zit de peuter de Ilias en de Odysseus in het Grieks te lezen. Daarna volgen o.a. Arabisch en Hebreeuws. Ook Japans wil Ludo leren, zodat hij de film De Zeven Samoerai, die zijn moeder alsmaar blijft kijken, zelf kan verstaan. Maar nog liever wil hij weten wie zijn vader is, maar dat wil Sibylla hem niet vertellen.
Gaandeweg komt hij er toch achter, maar is zo teleurgesteld dat hij andere vaders gaat zoeken. Die zoektocht loopt een beetje parallel aan de zoektocht in de film De Zeven Samoerai, waarbij de eerste samoerai op zoek gaat naar 6 andere. Daar tussendoor verhalen over hoe Sibylla het hoofd boven water houdt en hoe haar leven tot dan toe verlopen is. Het boek bestrijkt een periode van ongeveer 10 jaar. De eerste helft gaat vooral over de periode waarin Sibylla haar zoontje zoveel mogelijk kennis bijbrengt, de tweede helft is gewijd aan de zoektocht van Ludo naar een vader om tegen op te zien.
Als lezer krijgen we ook het Griekse alfabet voorgeschoteld, en het Japanse, en de vele,vaak absurde verhalen en theorietjes die Sibylla haar zoontje vertelt. In het begin vond ik dat nog vermakelijk maar al snel ben ik die passages gaan overslaan. Gelukkig heeft Helen DeWitt haar humor meegegeven aan moeder en zoon. Daardoor geeft de moeder droogkomisch commentaar op de gedragingen van haar zoontje en wordt Ludo geen pedante wijsneus maar een leergierig grappig (vroegwijs) kereltje. Zijn zoektocht naar een vader vormt voor mij het leukste stuk van het boek.
Ik heb dit boek al zo'n 10 jaar op de plank staan en vond er 2 kranteknipsels in: recensies uit de Volkskrant en Trouw gedateerd december 2000. Lovende recensies, waarschijnlijk ook de aanleiding voor mij om het boek te kopen.
Ik had er denk ik te hoge verwachtingen van, want ik vond het wel een beetje tegenvallen. Gelukkig waren er ook passages waar ik hartelijk om gelachen heb en het laatste deel, waarin Ludo op zoek is naar zijn vader, maakte de theoretische beschouwingen die ik uiteindelijk ben gaan overslaan, wel weer goed. Maar niet voldoende om er een aanrader van te maken. Daarvoor heb ik toch te veel van de 439 bladzijden overgeslagen.
Boekgegevens:
Uitgeverij Prometheus, 2000, 439 blz.
Vert. van: The Last Samurai (2000)
Ik las dit boek: uit eigen kast
Geen opmerkingen:
Een reactie posten