De boekblogger in de wereld

In de Engelstalige 'blogosphere' heb ik de laatste tijd aardig wat stukken over boekblogging gelezen. Over de onzekerheden van boekbloggers en over de aard en status van de reviews die boekbloggers publiceren. Dat is niet alleen leuk om te lezen, het is ook goed en nuttig dat die discussies af en toe gevoerd worden, omdat het je aanspoort om weer eens na te denken over de redenen waarom je leest en blogt.
Het begon met een moedige post van Iris on Books, die zich heel kwetsbaar opstelde en aangaf dat ze regelmatig twijfelde over de lezer die ze is (nooit genoeg, nooit de goede: de boeken die je 'gelezen moet hebben', de klassiekers) en zelfs over over de kwaliteit van haar blogposts (waren die niet te persoonlijk). Daar kwamen enorm veel reacties op, want: hebben we niet allemaal af en toe die twijfels?

Ik denk ook nog wel eens: ik zou eigenlijk meer klassiekers moeten lezen. Maar waarvoor? Voor wie? Ik weet inmiddels wel zo'n beetje welke boeken voor mij werken. Er zijn klassiekers die ik nooit zal lezen: Don Quichot is er zo één, of Moby Dick. Maar er zijn ook klassiekers die ik met veel plezier gelezen hebt. Knut Hamsun en Edith Wharton. Die boeken passen blijkbaar bij mij, daar voel ik me goed bij.

Een paar dagen later las ik deze post, waarin de Young Adult auteur Maggie Stiefvater een prominente rol speelt. Het gaat over (het gebrek aan) objectiviteit van de reviews op blogs en over negatieve reviews. Het schijnt dat zij af en toe voor van alles wordt uitgemaakt in reviews over haar boek, dat gaat wel ver. Het is helemaal niet erg om een negatieve review te schrijven, maar wel onderbouwd en altijd met respect voor de auteur. Maggie Stiefvater zegt het als volgt:

Let's talk about the negative "reviews" that authors have been lashing out at. They often involve animated gifs, swearing, and snark. They're often quite funny. But here's the thing, though. When a blogger writes a biased, hilarious, snarky rundown of a book they despised, he/ she is not writing a review. They are writing a post about a book. I'm not saying that bloggers shouldn't write biased, hilarious, snarky rundowns of books. I'm saying that those rundowns are not reviews. Bloggers who regularly write them cannot expect to garner the same respect and treatment from authors that pro reviewers or non-pro reviewers do. They can't expect authors to read their posts and learn something from them. And they cannot expect authors to not take it personally. They've made it personal.

Hoewel ik nooit zo'n review zal schrijven, zet het je toch aan het denken over wat er van jezelf in een boekbespreking zit en in hoeverre je tot een eerlijke mening kunt komen. Om tot de conclusie te komen dat het niet erg is als er veel van jezelf in zit, als het maar duidelijk is wát er van jezelf is. En als een boek je niet aanstaat, dat je dan ook duidelijk aangeeft waarom niet en wat er eventueel wel goed aan is: hoe kom je tot je oordeel?

Objectieve reviews lezen we wel in kranten en tijdschriften. Hoewel die ook niet altijd even eerlijk zijn.

Des te fijner vind ik het om juist die persoonlijke boekenblogs te lezen. Waarom leest iemand een boek, waarom dat boek, hoe leest zij (of hij) het, welke dingen haalt ze eruit, wat is het gevoel erbij. Wie is de mens achter de lezer.
Al die factoren maken dat ik de 'boek-blogosphere' zo'n fijne plek vind om te verpozen.