Sylvain Tesson - Berezina; met Napoleon in de zijspan

Sylvain Tesson? Wie was dat ook alweer? Dat is de schrijver van 6 maanden in de Siberische wouden. Die Fransman die 6 maanden in een blokhut aan een Siberisch meer bij -36 graden zat te lezen, denken en reflecteren.

In dit boek een totaal andere Tesson: een avonturier die met 2 franse en 2 russische vrienden op een Oeral (een russische motor-met-zijspan) vanuit Moskou naar Parijs rijdt.....in december.
Tesson volgt het spoor van het terugtrekkende Grande Armée van keizer Napoleon na de mislukte inname van Moskou en de daarop volgende nederlaag door Alexander I, in 1812. In 2012, precies 200 jaar later, vindt Tesson het tijd om de vele tienduizenden mannen (en paarden) die hierbij op gruwelijke wijze zijn omgekomen te eren. Zijn vriend Cédric Gras, een boekenwurm zonder motorrijbewijs, haalt hij over mee te gaan als zijspanpassagier door hem voor te spiegelen dat hij dan 'lekker veel kan lezen' in het bakkie, terwijl hij best weet dat het enorm afzien is in zo'n 'metalen doodskist', in die barre omstandigheden.

bron: http://didier-falleur.over-blog.fr/

Het is natuurlijk gekkenwerk, wat die mannen doen, en het is een wonder dat ze heelhuids in Parijs aankomen; met een gangetje van 80 km in een sneeuwstorm tussen de Oost-europese vrachtwagenkolonnes op een Russische autoweg, met een compleet beslagen vizier.

Het mooie van dit boek is dat het reisverhaal, wat op zich al de moeite waard is, wordt afgewisseld met stukken geschiedenis over de barre tocht van de Grande Armée en dat de eigen sores ook regelmatig worden afgewogen tegen wat de soldaten (en de gewone burgers die in het kielzog van het leger meetrokken) hebben doorstaan. Van de honderdduizenden (de precieze aantallen zijn niet bekend, schattingen gaan van 450.000 tot 700.000)  soldaten die optrokken naar Moskou zijn er uiteindelijk maar zo'n 100.000 weer vertrokken uit Moskou en slechts 20.000 daarvan hebben het overleefd. Ook aan Russische zijde waren de verliezen groot. Wat ik heel erg vond: toen het de keizer eindelijk duidelijk werd dat er niets meer te winnen viel na de Slag bij Berezina, ging hij er als een hazewind vandoor, samen met zijn secretaris Du Caulaincourt, wiens memoires over Napoleon en deze tocht regelmatig geciteerd worden. In 14 dagen sjeesden ze met postkoetsen en -sleeen toch relatief comfortabel naar Parijs, zogenaamd omdat Het Rijk de Keizer nodig had. Welke huzarenstukjes hij ook op zijn naam heeft staan, hiermee is hij voor mij definitief van zijn voetstuk gevallen.

Een vermakelijk reisverhaal, een avonturenroman én een stuk informatieve geschiedenis, beter kan het niet.