Let op! Bevat spoilers!
Als je dit boek nog wilt lezen, kun je deze post beter overslaan!
Gisteravond zat ik dit boek nog eens te overdenken, en heb ik nog een stukje van het begin gelezen. In mijn post van gisteren dacht ik nog: ik vat iets niet. Maar nu denk ik: de auteur is gewoon uit de bocht gevlogen.Vooral door het geciteerde stukje interview ("Kan ik dit de lezer wel aandoen? Maar dan zat ik in een stil huis toch al vlug te gniffelen.") kwam ik tot deze conclusie. Die ik toch nog wel even kwijt wil, want het zet mijn vorige post in een ander licht.
Wat is het geval? Wij lezen over een boottocht van een vader en zijn dochter Maria. Die dochter is op een bepaald moment verdwenen. De man snapt het niet maar denkt haar opeens in het water te zien drijven, en gaat zelf te water met alle gevolgen van dien. Als het uiteindelijk niet zijn dochter blijkt te zijn, die daar drijft, komt hij met veel moeite weer op de boot en dan staat zijn dochter opeens voor hem. Ze bleek op de wc te zitten....Dit lijkt al een beetje flauw te zijn, maar is zo goed beschreven dat je het zonder moeite slikt. Dus dit is niet waar ik het niet meer snapte.
Echter, in het laatste hoofdstuk staat Hagar, zijn vrouw, in Harlingen op haar man te wachten......met haar dochter Maria. Dan blijkt dat de man de aanwezigheid van zijn dochter verzonnen heeft. Dit moet dan blijkbaar de mate van overspannenheid van de man aangeven. Maar eigenlijk is het gewoon erg flauw. Heijmans wilde graag een onverwachte wending aan het verhaal geven, die de lezer nooit kon voorzien. Maar beter had hij dit laatste hoofdstuk weg kunnen laten. Dan was het een topboek geweest. Nu voel ik me achteraf als lezer toch niet helemaal serieus genomen. Waarvan akte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten